Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Rzeszowskiego. Seria Prawnicza. Prawo 17 (2015)
URI dla tej Kolekcjihttp://repozytorium.ur.edu.pl/handle/item/1424
Przeglądaj
Ostatnio nadesłane materiały
Pozycja KRYTYKA HOMOSEKSUALIZMU (HOMOSEKSUALISTÓW) W ŚWIETLE ORZECZNICTWA SĄDÓW KANADYJSKICH(2016-02-29) Maroń, GrzegorzArtykuł omawia prawne ramy krytyki homoseksualizmu, w szczególności aktów homoseksualnych, w świetle orzecznictwa kanadyjskich sądów. Analiza uzasadnień sądowych orzeczeń i stanów faktycznych partykularnych spraw prowadzi do określenia aktualnej postaci zasady wolności słowa w kanadyjskim porządku prawnym. Autor stawia tezę, że stopień reglamentacji przedmiotowej wolności w Kanadzie jest nieproporcjonalny do celów, jakim ta reglamentacja ma służyć. Ochrona godności osób homoseksualnych czy tym bardziej ochrona ich przed przemocą nie wymaga delegalizacji wszelkich form krytyki wobec tej grupy osób. Pojęcie mowy nienawiści powinno być interpretowane wąsko. Trafne jest stanowisko Sądu Najwyższego Kanady wyrażone w sprawie Trinity Western University v. British Columbia College of Teachers, że wolność słowa oraz wolność sumienia i religii uprawnia do nazywania aktów homoseksualnych niemoralnymi czy grzesznymi, ale nie do krzywdzącego dyskryminowania gejów i lesbijek poprzez wymierzone przeciwko nim działania.Pozycja SPOŁECZNE NIEBEZPIECZEŃSTWO JAKO CECHA FAKTYCZNA KARALNEGO PRZYWŁASZCZENIA AUTORSTWA LUB KARALNEGO WPROWADZENIA W BŁĄD CO DO AUTORSTWA(2016-02-29) Tomczyk, MateuszSpołeczne niebezpieczeństwo stanowi cechę faktyczną każdego kryminalizowanego w polskim prawe karnym typu ludzkiego zachowania się. W zakresie tego mowa jest o potrzebie ochrony dobra społecznego jako wysoce cenionego stanu rzeczy, który jest istotny nie tylko w płaszczyźnie indywidualnej, lecz także ogólnospołecznej, czyli ponad jednostką (zasada nullum crimen sine periculo sociali w odniesieniu do etapu stanowienia prawa). Wobec tego w artykule prezentowana jest kwestia definicji takiego dobra społecznego, jaka może leżeć u podstaw aksjologicznego i teleologicznego uzasadnienia dla kryminalizacji typu zachowania się określanego znamionami ustawowymi: przywłaszczanie autorstwa albo wprowadzanie w błąd co do autorstwa (art. 115 ust. 1 prawa autorskiego). Chodzi tutaj o dobro osobiste autorstwa oraz jego rolę w stosunkach społecznogospodarczych dotyczących z jednej strony wyłącznie jednostki (autora), a z drugiej strony jego grupy środowiskowej oraz ogółu społeczeństwa w kraju. W konkluzji formułowane są wnioski w przedmiocie różnic między pojęciem i znaczeniem autorstwa dla jednostki i dla środowiska. Poruszane jest także zagadnienie zakresu penalizacji, tj. kwestii zagrożenia karą penalną. Nadto, wskazywana jest kwestia sposobu uruchamiania procedury karnej.Pozycja ZÁZNAM A POZNÁMKA DO KATASTRA NEHNUTEĽNOSTÍ SLOVENSKEJ REPUBLIKY(2016-02-29) Sudzina, MilanAutor w artykule analizuje kwestie związane z wpisem nieruchomości do ksiąg wieczystych w Republice Słowackiej. Omawia zagadnienie wprowadzenia praw do katastru nieruchomości poprzez instytucję zapisu w sytuacji, gdy następuje zmiana w prawie własności nieruchomości (powstanie, zmiana, wygaśnięcie) na podstawie umowy. Zmiany te mogą dotyczyć także ograniczenia dysponowania nieruchomością czy jej obciążania.Pozycja WZGLĘDNY USTAWOWY WYMÓG POSIADANIA KWALIFIKACJI PRZEZ WOLONTARIUSZA JAKO PRZEJAW DĄŻENIA DO PROFESJONALNEJ REALIZACJI WOLONTARIATU(2016-02-29) Opar, AnnaPierwsza część opracowania stanowi przegląd definicji wolontariatu. Uznanie za wolontariat działalności świadczonej bezpłatnie, świadomie i dobrowolnie na rzecz innych, a wykraczającej poza więzi rodzinno-koleżeńskie sprowokowało pytanie o zasadność ustawowej regulacji działalności pełniącej przecież w końcu funkcję subsydiarną. Kolejnym, drugim elementem składowym przeprowadzanej charakterystyki stała się próba analizy przepisu wspomnianej ustawy, którego brzmienie dało impuls do refleksji nad jego funkcją. Przepis stanowiący podstawę podjętego t zagadnienia został określony treścią art. 43 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Analizę przeprowadzono w dwóch aspektach. Pierwszy dotyczył kwalifikacji wolontariusza. Drugi odniósł się do spełniania przez wolontariusza wymagań odpowiednich do rodzaju i zakresu wykonywanych świadczeń. W końcowej, trzeciej części, broniąc treści przepisu, uznano, że nie należy odczytywać względnego ustawowego wymogu posiadania kwalifikacji przez wolontariusza jako przejawu dążenia do profesjonalizacji działalności wolontariackiej rozumianej jako komercjalizacja. Zdecydowanie uzasadnione w świetle przedstawionych opinii stało się uznanie względnego ustawowego wymogu posiadania kwalifikacji przez wolontariusza za oznakę dążenia do profesjonalnej realizacji wolontariatu. W konkluzji uznano bez wątpienia, że im większymi kompetencjami może się wykazać wolontariusz, tym większe jest prawdopodobieństwo tego, że jego praca stanie się użyteczna.Pozycja ROZGRANICZENIE I PODZIAŁ NIERUCHOMOŚCI – ZARYS PROBLEMATYKI(2016-02-29) Łukasiewicz, Jakub M.Celem niniejszego artykułu jest wyjaśnienie procedury rozgraniczenia i podziału nieruchomości oraz wznowienia granic i ewidencyjnego ustalenia granic, a także wskazania relacji pomiędzy tymi postępowaniami. Ponadto, w opracowaniu omówiono znaczenie występującego w doktrynie pojęcia granicy prawnej oraz dokonano oceny przydatności tego pojęcia.Pozycja Kategorie wieku w prawie rzymskim okresu królewskiego(2016-02-29) Kosior, Wojciech J.Okres królewskiego Rzymu jest to nie tylko czas najstarszej formy ustrojowej państwa rzymskiego, ale jest to także okres kształtowania się prawa rzymskiego określanego mianem archaicznego. Materiał badawczy z tego okresu jest więcej niż ograniczony, gdyż zamyka się w niewielkim zbiorze ustaw królów i subsydiarnych źródłach o charakterze nieprawniczym. Celem artykułu jest zbadanie – pomimo ubogiego materiału badawczego – kategorii wiekowych i ich znaczenia na gruncie prawnym. W najstarszym prawie rzymskim wyróżniono dwie granice wieku: trzech lat na gruncie prawa prywatnego i 50 lat w przypadku prawa publicznego. Pierwsza ze wskazanych granic wyznaczała okres dzieciństwa i pociągała za sobą określone konsekwencje tak dla dziecka, jak i jego rodziców, druga stanowiła cenzus do pełnienia określonych funkcji religijnych i publicznych.Pozycja KARA ARESZTU WOJSKOWEGO W POLSKIM PRAWIE KARNYM WOJSKOWYM XX WIEKU(2016-02-29) Kamuda, Dorota; Trybus, MałgorzataArtykuł stanowi kontynuację opracowania o tym samym tytule (z dopiskiem cz. I). Zawiera prezentację uregulowania kary aresztu wojskowego na gruncie aktualnie obowiązującego Kodeksu karnego z uwzględnieniem niektórych przepisów Kodeksu karnego wykonawczego. Opracowanie obejmuje również przybliżenie kary aresztu wojskowego przewidzianej w Kodeksie karnym z 1969 r., stanowiącej bez wątpienia poprzedniczkę tej kary w obecnym kształcie. Okoliczność ta przesądziła o prezentacji rozwiązań zawartych w obydwu kodeksach, a dotyczących tej formy reakcji karnej na przestępstwo w ramach jednego opracowaniaPozycja REFERENDARZ SĄDOWY NIE JEST UPRAWNIONY DO ROZPOZNAWANIA SKARG NA CZYNNOŚCI KOMORNIKA (ART. 767 K.P.C.). Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z 26 czerwca 2014 r. III CZP 30/14 (Lex Polonica nr 8532895)(2016-02-29) Arkuszewska, AnetaGlosowaną uchwałą Sąd Najwyższy orzekł, iż referendarz sądowy nie jest uprawniony do rozpoznawania skarg na czynności komornika (art. 767 k.p.c.). W uzasadnieniu SN wskazał, iż w żadnym z przepisów k.p.c. nie upoważniono referendarza sądowego do rozpoznawania skarg na czynności komornika, a wniosku takiego nie można wyciągnąć z samej tylko lokalizacji art. 7673a k.p.c. bezpośrednio po art. 767 k.p.c. W glosie pogłębiono rozważania SN poprzez omówienie kompetencji referendarza sądowego w postępowaniu egzekucyjnym oraz przedstawienie samej skargi na czynności i zaniechania przez komornika dokonania czynności w postępowaniu egzekucyjnym oraz organu uprawnionego do jej rozpoznania. Przedstawiono również inne argumenty potwierdzające zasadność wydanej uchwały, wskazując możliwość naruszenia zasady równości obywateli wobec prawa oraz brak możności dokonania przez referendarza sądowego autokontroli własnego rozstrzygnięcia po wniesieniu skargi na jego orzeczenie, co tym samym wyklucza możliwość kontrolowania przez niego czynności innych organów sądowych. The subject of this paper is the analysis of the resolution of the Supreme Court of 26 June 2014, in which the Court stated that the judicial officer is not entitled to hear complaints against the acts of the court executive officer (Article 767 of the Code of Civil Procedure). As ground for its judgment, the Court ruled that none of the provisions of the Code of Civil Procedure entitle the judicial officer to hear complaints against the acts of the court executive officer and such a power cannot be drawn only from the fact that the Article 7673 is located directly after the Article 767 of the Code. The gloss deepens the Supreme Court deliberations by discussing competences of the judicial officer in the enforcement proceedings and presenting the institution of the complaint against the acts and omissions of the court executive officer. It also presents other arguments confirming the validity of the discussed resolution, indicating the possibility of infringement of the principle of legal equivalence of citizens as well as the lack of capability of the judicial officer to perform control over his own decisions after they were appealed against, which also excludes the possibility of controlling actions of other judicial authorities.