Doktoraty (KNS) / Doctoral Theses (CoSS)

URI dla tej Kolekcjihttp://repozytorium.ur.edu.pl/handle/item/93

Przeglądaj

Aktualnie wyświetlane 1 - 20 z 146

Adwokatura w Polsce (1982- 2016). Studium historyczno-prawne
(Uniwersytet Rzeszowski, 2017-11-09) Kopciuch, Krzysztof
Analiza w dysertacji doktorskiej przeprowadzona została w 5 rozdziałach. Rozdział 1 stanowi analizę historii adwokatury od czasu początku państwowości polskiej do czasów rozbiorów. W rozdziale 2 przedstawiony został charakter prawny samorządu adwokackiej w czasach dwudziestolecia międzywojennego, II wojny światowej oraz najnowsza historia adwokatury od okresu powojennego do roku 1982. Osobny podrozdział poświęcony jest ustawie Prawo o adwokaturze z 26 maja 1982 r. – jej uwarunkowaniom polityczno-prawnym, charakterystyce zapisów oraz przyjętym nowelizacjom. W rozdziale 3 został zaprezentowany ustrój adwokatury. Poddano analizie akty prawne składające się na organizację samorządu zawodowego adwokatów, organizację organów adwokatury i organów izb adwokackich, w tym poddano charakterystyce poszczególne organy; a także zasady, przebieg i warunki odbywania aplikacji adwokackiej. W Rozdziale 4 opisano przejawy wykonywania zawodu adwokata. Uwzględnione zostały m.in.: wpis na listę i skreślenie z listy adwokatów, ustalenie siedziby zawodowej, zasady immunitetu i tajemnicy zawodowej adwokata, wynagrodzenie adwokata wraz z udzielaniem pomocy prawnej z urzędu. Przedstawione zostały również formy wykonywania zawodu. Ostatni, rozdział 5 obejmuje swoim zakresem analizę przepisów obejmujących zasady etyki i godności zawodu adwokata , orzecznictwo sądów dyscyplinarnych a także proceduralne przepisu obejmujące postepowanie dyscyplinarne.
Akowskie i poakowskie formacje dywersyjne na terenie podrzeszowskich gmin - placówek „Świerk” i „Grab” (1944-1947)
(Uniwersytet Rzeszowski, 2018-02-15) Forystek, Józef
Dysertacja dotyczy głównie losów żołnierzy bojówek dywersyjnych AK i innych osób działających poza strukturami Państwa Podziemnego, którzy przeprowadzali akcje dywersyjne i ekspropriacyjne, a także wykonywali wyroki śmierci orzekane przez konspiracyjne sądy specjalne w latach 1944-1947 na terenie gminy Świlcza i Głogów Młp. Stanowi efekt badań przeprowadzonych przez autora obejmujących analizę różnorodnych źródeł pozyskanych z IPN, w tym zeznań uczestników i bezpośrednich świadków tamtych wydarzeń, jak i nieznanych dotąd wspomnień oraz publikacji naukowych. W dysertacji opisano ponad 44 zabójstwa dokonane na okolicznych mieszkańcach (w tym hipotezy dotyczące niewyjaśnionej śmierci pchor. Józefa Koryla, zastępcy dowódcy Placówki AK Świlcza-Trzciana) oraz przedstawiono ponad sto akcji rekwizycyjnych, w ramach których stosowano przemoc fizyczną, w tym pobicia. W dysertacji starano się jak najwierniej przedstawić relacje osób, które opisywały te zdarzenia w zeznaniach lub opublikowanych po wojnie wspomnieniach, weryfikując tam gdzie to tylko było możliwe podawane przez nie informacje z innymi dostępnymi źródłami. Unikano wszelkich ocen osób uczestniczących w tych zdarzeniach, albowiem ze względu na upływ czasu, brak niebudzących wątpliwości dowodów, a także niemożność bezpośredniego wysłuchania wersji uczestników, jest to już zadanie praktycznie niewykonalne. Przedstawiono też dalsze losy członków działających na tym terenie formacji zbrojnych, w tym akcję amnestyjną oraz represje sądowe, które ich dotknęły, jak również rozbieżne aktualne orzecznictwo w sprawach rehabilitacyjnych.
AKSJOLOGIA OJCZYZNY I PATRIOTYZMU W KONTEKŚCIE MATERIAŁÓW DYDAKTYCZNYCH DO SZKOŁY PODSTAWOWEJ
(Uniwersytet Rzeszowski, 2016-10-20) Brózda, Krzysztof
Edukacja szkolna wciąż pozostaje niezwykle ważnym a zarazem nie do końca wykorzystanym faktorem wychowania kolejnych pokoleń Polaków w kierunku postaw patriotycznych. Refleksja skoncentrowana na treści podręczników do szkoły podstawowej pod kątem zawartej w niej aksjologii ojczyzny i patriotyzmu znajduje swoje odzwierciedlenie w tytule pracy: Aksjologia patriotyzmu i ojczyzny w kontekście materiałów dydaktycznych do szkoły podstawowej. Punktem odniesienia jest tu Podstawa programowa z 1999 roku, nieznacznie zmodyfikowana jak chodzi o szkołę podstawową w roku 2009, 2012 i ostatnio 2014 i do dziś obowiązująca. Zasadniczym źródłem pracy są liczne materiały dydaktyczne przeznaczone do edukacji w szkole podstawowej, realizujące wyżej wzmiankowaną Podstawę. W przypadku I etapu edukacji, gdzie po 1999 zaproponowano edukację zintegrowaną, sięgnięto do najbardziej popularnych podręczników tego właśnie typu, włącznie z ostatnim z nich Naszym elementarzem, podręcznikiem zaproponowanym przez MEN w 2014 roku i budzącym od początku liczne kontrowersje. W przypadku II etapu edukacji, z oczywistych względów wykorzystane zostały przede wszystkim podręczniki do historii, języka polskiego, sztuki (muzyki i plastyki) oraz przyrody. Obok licznych materiałów źródłowych posłużono się także szeregiem opracowań z zakresu definiowania patriotyzmu oraz edukacji patriotycznej.
Aspekty polityczne i gospodarcze w działalności dyplomatycznej Leona Orłowskiego
(2015-06-09) Pietrzyk, Paweł
Prezentowana dysertacja doktorska przedstawia biografię Leona Orłowskiego, dyplomaty, pracującego w polskiej służbie zagranicznej, niemalże w całym okresie II Rzeczypospolitej, ze szczególnym uwzględnieniem aspektów politycznych i gospodarczych w jego działalności dyplomatycznej. Ukoronowaniem kariery Orłowskiego było stanowisko posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego na Węgrzech, które piastował w latach 1936-1940. Z punktu widzenia działalności dyplomatycznej, okres ten był najważniejszy w jego karierze zawodowej. Wcześniej Orłowski był urzędnikiem w Konsulacie RP w Nowym Jorku, następnie sekretarzem Poselstwa RP w Waszyngtonie, kierownikiem referatów w centrali MSZ w Warszawie oraz sekretarzem Ambasady RP w Londynie. Po zakończeniu swojej misji w Budapeszcie nie powrócił już do czynnej służby dyplomatycznej. W 1941 r. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, gdzie się osiedlił i mieszkał przez ponad 35 lat. W USA działał w różnych organizacjach polonijnych, pracował dla Organizacji Narodów Zjednoczonych, Radia Wolna Europa, a przede wszystkim poświęcił się pisaniu artykułów i książek, głównie o tematyce historycznej. Ramy chronologiczne pracy odpowiadają latom życia Leona Orłowskiego (1891-1976), a poszczególne okresy jego życia zostały potraktowane w sposób równorzędny. Orłowski to doskonały przykład dyplomaty z tzw. drugiego szeregu. Bardziej urzędnika niż polityka, który karierę budował nie na znajomościach i układach personalnych, ale przede wszystkim na wiedzy i umiejętnościach. Był wysoko oceniany nie tylko przez swoich bezpośrednich przełożonych.
Atrybuty władzy królewskiej w wizerunkach Aleksandra Wielkiego. Studium ikonograficzno – archeologiczne
(2016-05-04) Kucharska-Budzik, Paulina
Dysertacja pt.:” Atrybuty władzy królewskiej w wizerunkach Aleksandra Wielkiego. Studium ikonograficzno – archeologiczne” dotyczy ikonografii przedstawień Aleksandra Wielkiego. Zakres czasowy pracy to lata panowania Aleksandra Macedońskiego oraz okres Diadochów (ok. 336 - 281 przed Chr.). Celem rozprawy, przedstawionym w rozdziale I, jest identyfikacja i opis atrybutów władzy królewskiej Aleksandra. Analiza prowadzona jest w oparciu o źródła pisane, archeologiczne, ikonograficzne oraz numizmatyczne. Studium stanowi próbę określenia funkcji atrybutów władzy stosowanych w wizerunkach Aleksandra III i znalezienia odpowiedzi na pytanie jak jego postać miała być postrzegana dzięki owym atrybutom. Rozdział II zawiera opis bazy źródłowej. W rozdziale III zawarte zostały informacje dotyczące atrybutów władzy królewskiej w Macedonii w świetle materiałów archeologicznych. Rozdział IV poświęcony jest na analizę poszczególnych atrybutów władzy królewskiej Aleksandra, w tym nakryć głowy, elementów stroju królewskiego i uzbrojenia oraz boskich atrybutów. W rozdziale V zaprezentowane zostały wnioski z badań. Wskazują one na bogactwo ikonografii, związanej z tymże monarchą. W tej mnogości i różnorodności elementów ikonograficznych tkwi ponadczasowa oryginalność i nowatorstwo jego przedstawień. Nigdy wcześniej w kręgu kultury grecko-macedońskiej nie użyto tak wielkiej ilości atrybutów władzy królewskiej w przedstawieniach władcy. Atrybuty te posiadały ponadto propagandową wymowę wyrażając koncept monarchiczny stworzony przez Aleksandra Macedońskiego dla swojego nowego imperium.
Autonomia naukowa w polskiej socjologii w doświadczeniu nauczycieli akademickich
(2015-01-21) Skiba, Magdalena
Problematyka rozprawy doktorskiej dotyczy zagadnienia autonomii naukowej. Celem pracy było sporządzenie diagnozy w zakresie doświadczenia autonomii naukowej w polskiej socjologii oraz wyjaśnienie, z jakimi czynnikami i w jaki sposób jest ono powiązane. Istotnym stało się ujęcie doświadczenia nauczycieli akademickich reprezentujących socjologię w różnych przejawach wolności naukowej, w tym szczególnie elementów ocenianych negatywnie, a także uchwycenie zależności zachodzących pomiędzy postrzeganiem autonomii naukowej w polskiej socjologii a cechami demo-społecznymi i psychologicznymi osób badanych. Autorka rozprawy, usiłując opisać wynikający w problemu pracy wycinek rzeczywistości i nakreślając jego uwarunkowania pozostaje w przekonaniu, że nie istnieje idealny model autonomii naukowej, a tym samym idealny model autonomii naukowej w polskiej socjologii. Niemniej jednak, uzyskane w pracy wyniki badań jawią się jako istotne w kontekście występowania w Polsce zjawisk patologicznych w sferze nauki. Praca ma charakter interdyscyplinarny. Poza socjologami uprawiającymi zwłaszcza socjologię nauki może się ona okazać interesująca dla przedstawicieli takich dyscyplin jak: filozofia nauki, psychologia nauki, naukoznawstwo. Rozprawa zawiera głos polskiego środowiska uniwersyteckiego socjologów w dyskusji nad stanem reprezentowanej przez nie profesji naukowej. Dysertację należy więc zadedykować również osobom odpowiedzialnym na gruncie polskim za kształtowanie polityki naukowej i sprawowanie funkcji zarządczych w tym obszarze.
Budownictwo kościołów w diecezji częstochowskiej w latach 1945-1989
(2015-06-03) Sznajder, Andrzej
Budownictwo kościołów w stosunkach państwo – Kościół w okresie PRL było jedną z kluczowych kwestii. Absorbowało ono administrację państwową, aparat partyjny, aparat bezpieczeństwa. Objawiało się to ingerowaniem w rozwój sieci parafialnej, blokowaniem inicjatyw budowy nowych kościołów i reglamentowaniem nieruchomości i materiałów budowlanych. Celem pracy jest odpowiedź na pytanie, jak w warunkach totalitaryzmu komunistycznego w diecezji częstochowskiej realizowano zadanie budowy nowych świątyń – jakie działania podejmowali duchowni i wierni oraz jakie metody stosował aparat państwowy stawiający sobie za cel ograniczenie budowy kościołów. W latach 1945-1956 w diecezji częstochowskiej wybudowano i odbudowano 25 kościołów. W 1957 r. władze PRL narzuciły Kościołowi przepisy prawne ograniczające inicjatywy zmierzające budownictwo sakralne. W latach 1957-1970 Kuria Diecezjalna w Częstochowie zgłaszała co roku do planów budownictwa od 4 do 21 obiektów sakralnych, ale otrzymała pozwolenia nu budowę zaledwie dwóch kościołów. W latach 1971-1981 władzom kościelnym diecezji częstochowskiej udało się przełamać opór władz i uzyskać zgodę na budowę 33 kościołów. Z kolei w latach 1982-1985 władze wydały w diecezji częstochowskiej pozwolenia na budowę 24 kościołów, a na lata 1986-1990 kolejnych 8. W 1986 r. na terenie diecezji częstochowskiej w trakcie budowy było 60 kościołów i 39 kaplic.
Cechy osobowe dyrektora a kultura organizacyjna przedszkola
(Uniwersytet Rzeszowski, 2022-09-23) Pietrzycka, Małgorzata
Problematyka kultury organizacyjnej przedszkola i jej znaczenia we współczesnym społeczeństwie przewija się w niewielu naukowych dyskusjach. Celem przeprowadzonych badań było wzbogacenie wiedzy dotyczącej budowania kultury organizacyjnej przedszkola w oparciu o zebrane opinie od nauczycieli, rodziców oraz pracowników organu prowadzącego i samorządowców. Prezentowana rozprawa doktorska składa się z trzech części. Część pierwsza to teoretyczny kontekst rozważań. Przeanalizowano w niej zagadnienia związane z cechami osobowymi dyrektora, zarządzanie placówką oświatową, zdefiniowano i scharakteryzowano kulturę organizacyjną przedszkola. Część druga niniejszej pracy doktorskiej przedstawia metodologiczne założenia badań własnych. Zawierają one kolejno: przedmiot i cel badań, problematykę badawczą, hipotezy badawcze, zmienne i wskaźniki zmiennych badań, metody, techniki i narzędzia badawcze, charakterystykę środowiska badań, organizację i przebieg badań. Trzecia część rozprawy doktorskiej ma charakter empiryczny, obejmuje analizę uzyskanych wyników wraz z ich interpretacją. Trzecia część pracy składa się z czterech punktów i zawiera analizę wyników badań znaczenia cech osobowych dyrektora w relacjach z nauczycielami, rodzicami, z organem prowadzącym i samorządem w budowaniu kultury organizacyjnej przedszkola oraz uogólnione wyniki badań, zakończenie, wnioski i postulaty pedagogiczne.
Chrześcijańska kultura muzyczna w Przemyślu (1918-1939)
(2015-05-21) Hryniak, Tomasz
Celem podjętej pracy było ukazanie jak najpełniejszego obrazu chrześcijańskiej kultury muzycznej w Przemyślu w okresie międzywojennym. Autor szukał odpowiedzi na pytania, jaka była ta kultura, w czym się przejawiała, kto i w jaki sposób miał wpływ na jej rozwój w mieście, w którym działały ośrodki Kościoła rzymskokatolickiego i greckokatolickiego. Ukazał również znaczenie instytucji społeczno-świeckich w procesie umuzykalniania ludności oraz kształtowania wychowania religijnego. Pomimo dużych braków źródłowych, autorowi udało się zebrać i usystematyzować podstawowe zagadnienia Na pierwszy rozdział, zatytułowany Przemyski ośrodek życia kulturalnego w latach 1918-1939 złożył się materiał ukazujący Przemyśl jako ważny ośrodek życia kulturalnego w badanym okresie. Rozdział drugi zatytułowany Muzyka wokalna i instrumentalna stanowi prezentację ośrodków edukacji muzycznej obrządku rzymsko jak i greckokatolickiego. Trzeci rozdział poświęcono bogatym wydawnictwom muzycznym w okresie badawczym. Były to modlitewniki, śpiewniki, czasopisma muzyczne, podręczniki do nauki muzyki. Rozdział ten został zatytułowany Wydawnictwa z zakresu muzyki religijnej i świeckiej.
Codzienne życie seniorów w Polsce i w Gruzji na przykładzie wybranych społeczności wiejskich
(Uniwersytet Rzeszowski, 2024-02-29) Piechowska- Gremplica, Ewa
Seniorzy zamieszkujący obszary wiejskie są szczególnie zagrożeni wykluczeniem i samotnością. Aktywność fizyczna i społeczna jest kluczowym elementem wspierania zdrowia. W populacji 60+ jest to czynnik współdecydujący o zdrowym starzeniu się i pozytywny środek zdrowotny. Bardzo często mają trudności w dostępie do instytucji wsparcia i zajęć przeznaczonych specjalnie dla nich. Często ich funkcjonowanie zależy od dobrych relacji z sąsiadami i rodziną.
Cyrus Młodszy i Hellenowie. Irańsko-greckie relacje polityczno-kulturowe pod koniec V w. przed Chr.
(Uniwersytet Rzeszowski, 2017-04-12) Podrazik, Michał
Cyrus Młodszy był irańskim księciem państwa perskiego Achemenidów (550-330). Narodził się ok. roku 424/423 jako syn Dariusza II (424/423-404) i jego żony Parysatis wkrótce po objęciu przez Dariusza korony. W 408 r., w wieku ok. 16 lat, został Cyrus wysłany do niespokojnej wówczas Anatolii. Przybył tam obdarzony przez ojca godnością karanosa (stp. *kārana-, aram. krny), zapewniającą mu szeroki zakres władzy w regionie. Zachodnie i północno-zachodnie wybrzeża Anatolii były wówczas ogarnięte tzw. wojną jońską (413-404), ostatnią fazą wojny peloponeskiej (431-404). Wojnę jońską państwo perskie prowadziło przy współpracy ze Spartą, przeciwko Atenom. Włączenie się w nią Cyrusa i jego współpraca ze spartańskim dowódcą floty Lysandrem przyniosły zwycięstwo nad ateńskim rywalem. Wkrótce po sukcesie Cyrusa na tym polu zmarł jego ojciec, a władzę po nim objął najstarszy jego syn Arsakes, panujący jako Artakserkses II (404-359). Konflikt między Cyrusem a Artakserksesem doprowadził najpierw do aresztowania Cyrusa przez Artakserksesa, a następnie do wojny między nimi. Wojna ta zakończyła się śmiercią Cyrusa w bitwie pod Kunaksą (401). Począwszy od roku 408, kiedy to przybył Cyrus do Anatolii, po 401, kiedy to poległ w bitwie, w jego otoczeniu pojawiło się wielu Hellenów. Przed Cyrusem Młodszym mało Irańczyków utrzymywało z Hellenami kontakty na taką skalę jak on.
Czartoryscy z Pełkiń. Dzieje rodziny
(Uniwersytet Rzeszowski, 2019-06-10) Długoń, Iwona
Podjęty w pracy temat badawczy ukazuje losy założonej w Pełkiniach na przełomie XIX i XX wieku rodziny Witolda Czartoryskiego i Jadwigi z hr. Dzieduszyckich. Stanowiła ona część gałęzi wiedeńskiej rodu Czartoryskich, wywodzącej się z linii klewańskiej. Swój początek gałąź ta zawdzięcza Konstantemu Adamowi – młodszemu z synów Izabeli i Adama Kazimierza, nazwę zaś stolicy monarchii habsburskiej, z którą po 1931 roku związał on swoje losy. Równoległą do niej była gałąź paryska, założona przez starszego z braci Czartoryskich – Adama Jerzego – przywódcę Hotelu Lambert. Z rodzinnej fortuny przypadł Konstantemu w udziale m.in. Klewań, Międzyrzecz oraz Jarosław z pobliskimi Pełkiniami. Ostatni z tych majątków, dziedziczył jego syn Jerzy, który w 1866 roku urządził w nim – swoją drugą po wiedeńskim pałacu Weinhaus, siedzibę. W ówczesnej Galicji rozwiną on szeroką działalność publiczną ukierunkowaną na rozwój kraju. Społecznie działał głównie we wsiach pełkińskiego majątku fundując m.in. szkoły i ochronki dla dzieci. Bardzo aktywnie zaangażował się w politykę – był posłem w Sejmie Krajowym we Lwowie oraz członkiem wiedeńskiej Rady Państwa (Herrenhauses). Pracę Jerzego z dużym powodzeniem kontynuował syn Witold Leon (1864-1945). Skupiał się on głównie na rozwoju gospodarczym najpierw Galicji, a następnie II Rzeczpospolitej. Związał się z około dwudziestoma organizacjami rolniczymi i gospodarczymi, zyskując opinię wybitnego działacza i organizatora ziemian. W polityce, którą traktował jako służbę i obowiązek wobec kraju, był przede wszystkim katolikiem i ziemianinem. Przez wszystkie okresy swojej dzielności, a więc galicyjskim, wojennym i niepodległościowym, niezmiennie zajmował miejsce po prawej stronie sceny politycznej, reprezentując konserwatywne ziemiaństwo o mocnym chrześcijańsko-narodowym zabarwieniu. Aktywna przedstawiała się także jego praca społeczna, realizowana wspólnie z żoną oraz dziećmi. Witold i Jadwiga doczekali się jedenaściorga dzieci, a cechą charakterystyczną ich rodziny była głęboka wiara i przywiązanie do Kościoła katolickiego. Zaowocowało to wśród ich potomstwa aż czterema powołaniami do stanu duchownego. Księżmi zostali – Jerzy i Stanisław, siostrą zakonną Anna (s. Weronika), zakonnikiem zaś Jan (o. Michał). Ostatni z nich, ginąc męczeńską śmiercią podczas Powstania Warszawskiego, znalazł się w gronie 108 męczenników II wojny światowej wyniesionych na ołtarze. Siedmioro z pełkińczyków założyło własne rodziny, z których wywodziło się ogółem trzydziestu czterech wnuków Witolda i Jadwigi. Było wśród nich dziesięciu mężczyzn, z których sześciu przedłużyło rodowe nazwisko. Jako trzecie pokolenie potomków księcia Konstantego Adama byli oni przedstawicielami osiemnastego pokolenia familii Czartoryskich. Dziś ich potomkowie stanowią najliczniejszą w Polsce część rodu Czartoryskich.
Człowiek a władza w filozofii Michela Foucaulta
(Uniwersytet Rzeszowski, 2018-07-16) Pasternak, Izabela
Przedmiotem mojej pracy jest człowiek w różnorakich kontekstach władzy w myśli Michela Foucaulta, a więc zarówno jako pewna koncepcja podmiotu poznającego w humanistyce, jak i przedmiot tychże nauk humanistycznych, ale także jako ciało podlegające historii, władzy i stosunkom społecznym, wreszcie jako panujący nad samym sobą. Człowieka traktuję zatem jak jeden przedmiot namysłu. Celem moim jest przede wszystkim nakreślenie relacji, jakie zachodzą pomiędzy człowiekiem a władzą, a zwłaszcza taktyk władzy oraz sposobów, jakie w zachodniej kulturze posłużyły do uczynienia z człowieka „podmiotu” oraz narzucenia mu tożsamości. I to nie tyle tego, kim jesteśmy lub kim się stajemy w toku procesów takich jak wychowanie, nauka, socjalizacja czy po prostu poprzez bycie członkiem jakiegoś społeczeństwa (w przypadku Foucaulta – społeczeństwa europejskiego, zachodniego) oraz uczestniczenie w życiu społecznym, ale przede wszystkim JAK dochodzi do owego nadawania tożsamości. I właśnie owo „JAK”, centralne pytanie Foucaulta, jest osią tej pracy.
Deklarowany a realizowany styl nauczania nauczycieli szkół podstawowych
(Uniwersytet Rzeszowski, 2020-07-01) Zielińska, Monika
Oddziaływanie nauczyciela na uczniów zazwyczaj realizuje się w toku trwałych i długofalowych interakcji na lekcji. Jednym z takich trwałych sposobów wywierania wpływu na uczniów jest styl nauczania. Powyższe stwierdzenia stały się źródłem inspiracji do podjęcia próby określenia realizowanych przez nauczycieli stylów nauczania i zestawienia ich z ich deklarowanymi stylami. Dzięki bowiem świadomości stylów nauczyciele mogą lepiej zrozumieć swoje zachowanie oraz efektywniej kształtować przebieg zajęć i relacje z uczniami. Świadomość stylu nauczania może również wpływać na organizację przestrzeni w klasie i ocenę jej aktywności. Umożliwia ona także przewidywanie konsekwencji interakcji szkolnych. Praca składa się z sześciu rozdziałów i przedstawia wyniki badań o charakterze diagnostycznozależnościowym. Diagnoza odnosi się do obrazu relacji nauczycieli z uczniami, opartych o typologię i charakterystykę stylów nauczania, natomiast zależnościowy charakter badań wynika z próby określenia czynników różnicujących badany stan rzeczy.
DOSKONALENIE ZAWODOWE NAUCZYCIELI SZKÓŁ PONADGIMNAZJALNYCH W POWIECIE PUŁAWSKIM W LATACH 1999 – 2016
(Uniwersytet Rzeszowski, 2021-04-30) Baracz, Anna
Przedmiotem prezentowanej pracy jest doskonalenie zawodowe nauczycieli szkół ponadgimnazjalnych w powiecie puławskim w latach 1999 – 2016. Doskonalenie zawodowe nauczycieli w powiecie puławskim nie było dotychczas przedmiotem opracowań naukowych, ani żadnych innych publikacji. Dla celów niniejszej pracy analizie poddano akty prawne (ustawy, rozporządzenia, uchwały) dotyczące badanego obszaru, sprawozdania, raporty, diagnozy prowadzone w PCDZN w Puławach, materiały obrazowe (zdjęcia). Wielu informacji dostarczyły publikacje OKE, GUS oraz materiały znajdujące się w Wydziale Edukacji Starostwa Powiatowego w Puławach. Jednak najważniejsze okazały się materiały źródłowe pochodzące z archiwów PCDZN. Celem teoretycznym badań była prezentacja sytemu doskonalenia zawodowego nauczycieli w powiecie puławskim w latach 1999 - 2016. Zamierzeniem badawczym było rozpoznanie i opis uwarunkowań istniejącego systemu na określonym obszarze w aspekcie historycznym, terytorialnym, oświatowym. Celem praktycznym prowadzonych badań było określenie obszarów w zakresie doskonalenia nauczycieli w powiecie puławskim wymagających zmiany lub poprawy. Metodą badawczą przyjętą w niniejszej pracy była monografia pedagogiczna uzupełniona metodą sondażu diagnostycznego.
Działalność społeczno – kulturalna Łemków w Beskidzie Niskim po 1989 r.
(2016-04-21) Michnal, Wioleta
Transformacja ustrojowa w Polsce, rozpoczęta czerwcowymi wyborami w 1989 r., umożliwiła odrodzenie fundamentalnych struktur demokratycznego kraju. Wraz ze zmianami społeczno - politycznymi, nastąpiła powolna, ale systematyczna praca nad przekształceniami polityki etnicznej wobec mniejszości narodowych w Polsce. Usuwanie wszelkich następstw polityki monoetnicznej w nowych warunkach systemowych kraju, wymagało pracy wielu wybitnych polityków i samych zainteresowanych. Głównym celem prezentowanej pracy jest przybliżenie działań społeczno - kulturalnych, jednej z pokrzywdzonych grup mniejszościowych, jaką są Łemkowie. Oczekiwania łemkowskich liderów w tworzących się nowych warunkach politycznych były ukierunkowane na upodmiotowienie grupy, a w rezultacie uzyskanie praw do zaspokajania potrzeb, służących utrzymaniu tożsamości etnicznej. Jak przebiegał proces odbudowy struktur poszczególnych łemkowskich organizacji? Jakie działania zostały podjęte w sferach kultury, oświaty, edukacji, określenia swojego miejsca w lokalnej społeczności? Poszukiwanie odpowiedzi na zadane pytania, stały się podstawową problematyką niniejszej pracy. Dodatkową kwestią poruszaną w problematyce badawczej, jest zawężony zasięg badań naukowych do historycznej krainy Łemków - Łemkowszczyzny. Ten celowy zabieg, ma ukazać realny obraz współczesnej działalności społeczno - kulturalnej Łemków na ich rdzennych ziemiach.
Działania lotnictwa amerykańskiego i południowokoreańskiego w wojnie koreańskiej 1950-1953
(2016-02-10) Taras, Piotr
Celem pracy jest przedstawienie działań lotnictwa amerykańskiego i południowokoreańskiego w wojnie koreańskiej 1950-1953. Nie mniej w celu w miarę możliwości pełnego ukazania operacji lotniczych wojny koreańskiej w pracy zawarto informacje o działaniach prowadzonych przez siły powietrzne innych państw głównie ZSRR, ChRL, czy KRL-D. W rozdziale I przedstawiono przyczyny oraz ogólny przebieg konfliktu koreańskiego. Rozdziały II, III i IV przedstawiają działania lotnictwa. Zastosowano podział chronologiczno problemowy, wyznaczony przez najistotniejsze wydarzenia tej wojny, jak wejście do działań lotnictwa ZSRR czy przejście z etapu wojny manewrowej do etapu wojny pozycyjnej. I tak w rozdziale II omówiono działania lotnictwa w okresie do dnia 01 listopada 1950r., w tym działania w początkowym okresie wojny, działania strategiczne przeciwko infrastrukturze przemysłowej Korei Północnej czy pierwsze działania lotnictwa morskiego. W rozdziale II skupiono się na pierwszych operacjach lotnictwa ZSRR oraz udziale lotnictwa USA w odpieraniu ofensywy wojsk chińskich. Rozdział IV omawia operacje prowadzone przez lotnictwo od lipca 1951 do lipca 1953. Skupiono się na przedstawieniu działań w warunkach stabilizacji linii frontu, operacjach przeciwko systemowi transportowemu wojsk ludowych, działaniach nocnych czy działaniach prowadzonych przez lotnictwo pomocnicze, jak rozpoznawcze, transportowe czy działania śmigłowców. Do pracy dołączono liczne załączniki prezentujące między innymi - wykazy jednostek lotniczych, zestawienia zwycięstw powietrznych, dane statystyczne udziału lotnictwa.
Działania nocne w doktrynie i praktyce Wojska Polskiego w latach 1921–1939
(Uniwersytet Rzeszowski, 2018-06-11) Czekaj, Fryderyk
Rozprawa dotyczy zagadnień z zakresu historii wojskowości, a dokładnie rzecz biorąc problematyki działań nocnych w doktrynie i funkcjonowaniu odrodzonego Wojska Polskiego w latach 1921–1939. Praca ma charakter analityczny. Temat został zobrazowany zarówno pod kątem teoretycznym, to jest w odniesieniu do realizowanych szkoleń, jak i poprzez próbę oceny praktycznego zastosowania odpowiednich założeń Wojska Polskiego w praktyce bojowej we wrześniu 1939 roku. Podstawowym celem badawczym było sprawdzenie jakie miejsce w doktrynie, regulaminach, a także programie szkoleniowym oraz w myśli wojskowej międzywojennych sił zbrojnych II Rzeczpospolitej odgrywały działania noce. Ważną część pracy stanowi analiza i ocena sześciu wybranych przykładów nocnych działań bojowych prowadzonych przez tak zwane wielkie jednostki – reprezentatywnych polskich związków taktycznych piechoty, kawalerii i broni pancernej – podczas kampanii wrześniowej 1939 roku. Doboru formacji dokonano pod kątem różnorodnych doświadczeń odpowiednich dywizji piechoty, czy brygad kawalerii i brygady pancernej. W rezultacie autor podjął się ustalenia na ile szkolenie i przygotowanie do działań w warunkach nocnych okazało się skuteczne oraz adekwatne do zadań, jakie polskie wojska realizowały na polu walki podczas pierwszego miesiąca wojny światowej. Dysertacja składa się z sześciu rozdziałów.
Działania wojenne w 1941 r. na terenie 08. Przemyskiego Rejonu Umocnionego. Operacja Barbarossa na linii Sanu
(Uniwersytet Rzeszowski, 2018-10-08) Zając, Tomasz
Głównym celem rozprawy doktorskiej pt. „Działania wojenne w 1941 r. na terenie 08. Przemyskiego Rejonu Umocnionego. Operacja Barbarossa na linii Sanu” jest przedstawienie wydarzeń z przełomu czerwca i lipca 1941 r. w okolicach rzeki San, gdzie stoczono walki w ramach Operacji Barbarossa. W niniejszej pracy skoncentrowano się na terenach wokół Przemyśla i Sanoka. Miasta te znajdowały się w tamtym czasie w strefie granicznej pomiędzy III Rzeszą a ZSRS, w wyniku czego do dziś na tych terenach pozostały ślady obu okupacji. Jedną z takich pozostałości są radzieckie umocnienia graniczne, które nazwano w latach 40. XX w. Linią Mołtowa.
Dzieje kulturalne Polaków w Wilnie w latach 1991-2004
(2015-09-18) Stukus, Katarzyna
Celem niniejszej rozprawy jest przybliżenie działalności polskich organizacji kulturalnych w Wilnie, w tym przede wszystkim polskich zespołów pieśni i tańca oraz teatrów amatorskich. Pokazanie w jaki sposób poszczególne instytucje i organizacje dbają o polską kulturę i tradycję, chroniąc w ten sposób mieszkających w Wilnie Polaków przed wynarodowieniem. W pierwszym rozdziale poruszone zostały kwestie związane z odzyskaniem przez Litwę niepodległości w 1991 roku oraz wszelkimi zmianami społeczno-politycznym. Okres ten miał przełomowe znaczenie dla odrodzenia się polskiej mniejszości narodowej na Litwie. W drugim rozdziale opisano powstanie i działalność polskich zespołów pieśni i tańca. Kolejny, trzeci rozdział przedstawia powstanie i działalność dwóch teatrów amatorskich – Polskiego Studia Teatralnego w Wilnie i Polskiego Teatru w Wilnie. Nie tylko zespoły folklorystyczne doczekały się swych dziecięcych odpowiedników, lecz także teatry. W latach 90. XX stulecia szkolne teatrzyki powstawały niemal w każdej polskiej szkole na terenie Wileńszczyzny. Czwarty rozdział poświęcono pozostałym formom życia kulturalnego Polaków w Wilnie, w tym: Centrum Kultury Polskiej w Wilnie im. St. Moniuszki, polskim pisarzom, poetom i plastykom oraz działalności polskich mediów. W zakończeniu Autorka podsumowała swoje badania, natomiast aneks zawiera kalendarium najważniejszych wydarzeń, jakie miały miejsce w Domu Kultury Polskiej w latach 2001-2004.

Przeglądaj

Przeglądanie Doktoraty (KNS) / Doctoral Theses (CoSS) według Tytuł