UR Journal of Humanities and Social Sciences nr 1(2)/2017

URI dla tej Kolekcjihttp://repozytorium.ur.edu.pl/handle/item/2813

Przeglądaj

Aktualnie wyświetlane 1 - 15 z 15

Crowdsourcing – próba deskrypcji zjawiska
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Kinal, Jarosław
Rozwój technik teleinformatycznych i ich wpływ na społeczeństwo stanowi wyzwanie badawcze dla przedstawicieli nauk społecznych, otwierając szerokie pole obserwacji najświeższych zjawisk zachodzących w społecznej przestrzeni internetu. Celem niniejszego artykułu jest deskrypcja nowego zjawiska społecznego określonego w literaturze przedmiotu mianem crowdsourcingu. Proces ten można zdefiniować jako aktywność organizacji (firmy, instytucji publicznej, organizacji non-profit) polegającą na delegowaniu za pomocą przestrzeni wirtualnej zadań wykonywanych tradycyjnie przez pracowników do niezidentyfikowanej, zwykle bardzo szerokiej grupy ludzi w formie tzw. open call (ang. crowd – tłum, sourcing – pozyskiwanie, zaopatrywanie się). Crowdsourcing umożliwia użytkownikom internetu partycypację w zadaniach, które kiedyś były domeną wąskiej grupy specjalistów. W artykule wskazano podstawowe definicje crowdsourcingu spotykane w literaturze przedmiotu. Zaprezentowano również zakres pojęciowy zjawiska, bazując na dostępnych jego definicjach. Przedstawiono również motywy podejmowania działań crowdsourcingowych przez użytkowników internetu z podziałem na liderów opinii oraz typowych partycypatorów przestrzeni wirtualnej. Przywołano ponadto dwie typologie pól ekspoatacji crowdsourcingu (polską oraz anglosaską) definiowane z poziomów makro, mezzo i mikro. Wśród najpopularniejszych działań crowdosurcingowych wymieniono crowdfounding oraz globalną współpracę. Zjawisko crowdfundingu związane jest zarówno z pozyskiwaniem funduszy od internautów na projekty biznesowe i społeczne, jak i mikropożyczkami, popularnymi w krajach rozwijających się. W ramach globalnej współpracy wyszczególniono działania zmierzające między innymi do systematyzacji wiedzy, jak np. aktywność wikipedystów oraz folksonomia, czyli społeczne kategoryzowanie.
Kształtowanie się związków funkcjonalnych pomiędzy zespołem pałacowo-parkowym a częścią gospodarczą wilanowskiej nieruchomości ziemskiej
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Kłusek, Mirosław
Wilanowska nieruchomość ziemska objęta jedną księgą hipoteczną pod nazwą „Dobra Ziemskie Wilanów” stanowiła nierozerwalną całość organizacyjną i gospodarczą, w której jednak wyróżnić można kilka części funkcjonalnych. Jedną z nich stanowiły pałac w Wilanowie, muzeum i park wilanowski, drugą, figurującą w bilansach Dóbr i Interesów Adama hr. Branickiego pod nazwą gospodarstwo rolne, tworzyły gospodarstwa rolne i mleczne z terenu wilanowskiej nieruchomości ziemskiej oraz dział dzierżawy. W skład kolejnych części wchodziły lasy wilanowskie i ogrody oraz sady wilanowskie – od 1936/37 r. określane mianem ogrodów wilanowskich. Związki funkcjonalne, głównie gospodarcze, pomiędzy poszczególnymi częściami wilanowskiej nieruchomości ziemskiej zacieśniały się aż do powstania kompleksu ekonomicznie uzależnionych od siebie elementów stanowiących zorganizowaną jednostkę gospodarczą. Z przeprowadzonych badań naukowych dotyczących związków funkcjonalnych pomiędzy zespołem pałacowo-parkowym a częścią gospodarczą wilanowskiej nieruchomości ziemskiej wynika, iż była to zależność niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania całego majątku ziemskiego. Niemożliwe byłoby prowadzenie działalności rolniczej (produkcyjnej) bez dobrej organizacji pracy (planowania, nadzoru, zbytu). Funkcjonowanie zaplecza administracyjno-księgowego, które było zlokalizowane w najbliższym otoczeniu pałacu, nie miałoby racji bytu bez tej części nieruchomości, która służyła produkcji rolnej.
Lokalna telewizja internetowa jako medium wspomagające funkcjonowanie społeczeństwa obywatelskiego w małych ojczyznach
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Kotnis-Górka, Emilia
Lokalne telewizje internetowe nie tylko wzbogaciły polski krajobraz medialny, ale stały się szansą dla małych społeczności na szerszy i ciekawszy dostęp do informacji. Mimo że od pojawienia się pierwszych lokalnych telewizji internetowych minęła dekada, zjawisko to niezmiernie trudno ująć w sztywne ramy teoretyczne. Różniące się od siebie pod względem formatu, częstości pojawiania się czy też rodzaju własności i kanału dystrybucji lokalne telewizje internetowe są tym bardziej interesującym obiektem badań, szczególnie gdy jako perspektywę wybierzemy aspekt społeczeństwa obywatelskiego, a konkretnie rolę, jaką w tym względzie pełnią lokalne telewizje internetowe. W kontekście konwergencji, a więc współistnienia nowych i starych mediów lokalną telewizję internetową należy rozpatrywać w kategoriach hybrydy gatunkowej. Dla badań nad konwergentnym medium, jakim jest lokalna telewizja internetowa, istotna jest również zmiana praktyk odbiorczych, która przejawia się w sposobie konsumowania treści przekazywanych za pośrednictwem nie tylko mediów ogólnopolskich, lecz także mediów lokalnych. Odbiorcy, przyzwyczajeni do bogactwa treści i formy popularnych serwisów, takiej samej jakości zaczęli domagać się od wydawców lokalnych. Zdominowany przez prasę drukowaną rynek lokalnych mediów musiał na tę potrzebę odpowiedzieć. Stąd też można przypuszczać, że redakcje lokalnych mediów decydują się na tworzenie zawartości multimedialnych, aby wzbogacić swoją ofertę. Jednocześnie przygotowywane materiały wideo pobudzają dyskusję na ważne społecznie tematy, co z kolei ma znaczenie w kontekście społeczeństwa obywatelskiego na poziomie lokalnym.
Obchody Dnia Pamięci o Ofiarach Holocaustu na Podkarpaciu
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Rączy, Elżbieta
P. Bojarski, „1956 Przebudzeni”, Wydawnictwo Agora, Warszawa 2016, ss. 455
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Czop, Edyta
Polski wywiad i kontrwywiad wojskowy w latach 1918–1939 wobec Związku Sowieckiego. Charakterystyka działalności zawarta w dokumentach Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Machniak, Arkadiusz
Polski wywiad i kontrwywiad wojskowy formowały się po zakończeniu I wojny światowej. Ich zadaniem była ochrona polskiej armii oraz przemysłu zbrojeniowego. Władzom państwa polskiego zależało na zaangażowaniu do tych służb ludzi ideowych. Działalność tych jednostek ulegała istotnym zmianom w latach 1918–1939 i była ściśle związana z polską polityką zagraniczną. Jednym z głównych zainteresowań tych służb była aktywność sowieckiego wywiadu i kontrwywiadu, które prowadziły agresywne rozpoznania na terenie Polski. Kierunek wschodni był zatem priorytetem w działaniach wywiadu i kontrwywiadu. Angażował jednak dużo sił i środków. Wpływało to negatywnie na ochronę Polski przed działalnością służb Niemiec. Polski wywiad i kontrwywiad w latach 1918–1939 rozpracowywały również nielegalne podziemie komunistyczne w kraju. Ruch komunistyczny w Polsce był inspirowany przez sowieckie służby i stanowił jedno z głównych zagrożeń dla bezpieczeństwa państwa. Po II wojnie światowej działalność polskiego wywiadu i kontrwywiadu wojskowego była przedmiotem analizy komunistycznego kontrwywiadu wojskowego, który działał w Polsce w latach 1945–1956. Formacja ta została utworzona na wzór sowieckich służb specjalnych sprzed II wojny światowej i stosowała podobne metody pracy. Żołnierze związani z polskim wywiadem i kontrwywiadem wojskowym w latach 1918–1939 poddani zostali rozpracowaniu i brutalnym represjom ze strony komunistycznego kontrwywiadu. Postrzegani byli jako jeden z głównych wrogów komunistycznej Polski.
Problem prawnej ochrony życia w enuncjacjach Konferencji Episkopatu Polski w latach 1989–2011
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Delong, Marek
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie problemu prawnej ochrony życia w świetle enuncjacji Konferencji Episkopatu Polski w latach 1989–2010. Był to istotny element programowy oficjalnych wypowiedzi Konferencji Episkopatu, która uznawała tę kwestię za niezwykle ważną w dobie przyspieszonych przemian kulturowych i podkreślała, że problem ochrony życia powinien się spotkać ze szczególnym zainteresowaniem ze strony państwa. Konferencja Episkopatu zabiegała o poszanowanie nienaruszalnego prawa do życia każdej istoty ludzkiej od chwili poczęcia, podkreślając, że prawo to jest podstawową wartością moralną i istotnym elementem cywilizowanego społeczeństwa. Problem liberalizacji lub zaostrzenia przepisów dotyczących aborcji był przedmiotem wielu kampanii politycznych w Polsce w latach 90. W konfrontacji różnych nurtów ideologicznych kształtowały się rzeczywiste postawy Polaków wobec aborcji. Kościół katolicki w kwestiach fundamentalnych, objętych zasadami jego nauczania społecznego, nie dopuszcza jednak możliwości dialogu, więc jego stanowisko nie może być w tych sprawach elastyczne. Konferencja Episkopatu nie mogła zgodzić się na wprowadzanie zmian prawnych, które naruszałyby naukę Kościoła i podważałyby jego zasady moralne. Katolickie wartości i zasady moralne nie mogą podlegać żadnym negocjacjom i nie ma wobec nich moralnego kompromisu. W konsekwencji Konferencja Episkopatu Polski zawsze zajmowała bezkompromisową postawę obrony życia i rodziny jako podstawowej komórki społecznej opartej na małżeństwie kobiety i mężczyzny.
S. Kawalec, E. Pytlarczyk, „Paradoks euro. Jak wyjść z pułapki wspólnej waluty?”, Wydawnictwo Poltext, Warszawa 2016, ss. 366
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Kowalski, Kamil
S. Wojciechowski, P. Osiewicz, „Zrozumieć współczesny terroryzm”, Warszawa 2017, ss. 252
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Malczyńska-Biały, Mira
Sekretariaty krajowe Unii Wolności jako przykład strategii partii opozycyjnej (1994–1997)
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Szczepański, Dominik
Celem artykułu było przedstawienie okoliczności powstania i działalności sekretariatów krajowych Unii Wolności (UW). W latach 1994–1997 stanowiły one jedno z zagadnień opozycyjności UW wobec zawiązanej w 1993 r. koalicji Sojuszu Lewicy Demokratycznej (SLD) i Polskiego Stronnictwa Ludowego (PSL), dzięki czemu stały się swoistym gabinetem cieni monitorującym oraz reagującym na bieżącą politykę rządu SLD-PSL. Sekretariaty krajowe pracowały z różną intensywnością oraz w zróżnicowanym zakresie. Ich aktywność, przynajmniej w początkowej fazie działania, skierowana była wyłącznie do członków i sympatyków partii, natomiast w miarę rozszerzania poruszanych problemów, tworzenia nowych zespołów i sekretariatów zapraszano do pracy w nich przedstawicieli kultury, oświaty, samorządów, związków zawodowych czy stowarzyszeń. Działalność sekretariatów przyczyniła się do ożywienia i zaktywizowania członków partii, zwłaszcza na poziomie lokalnym, m.in. poprzez stworzenie sieci rzeczników regionalnych ściśle współpracujących ze środowiskami eksperckimi, przedstawicielami samorządu terytorialnego, stowarzyszeń i związków zawodowych. Drugim ważnym kryterium związanym z działalnością omawianych struktur było wypracowanie szeregu dokumentów programowych, w tym rezolucji i stanowisk, krytycznie odnoszących się do koalicji SLD-PSL.
Sesja naukowa „KOR bliżej…” (Rzeszów, 16 listopada 2016)
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Wierzbieniec, Wacław
Sprawozdanie z konferencji „Między niebem a ziemią – współdziałanie sił powietrznych i wojsk lądowych na polach bitew XX i XXI w.”, Dęblin, 22–23 lutego 2017 r.
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Korzeniowski, Paweł
Sprawozdanie z Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej „Geografia wyborcza Polski. Interpretacje postaw i zachowań obywateli”, Rzeszów, 5–6 grudnia 2016 r.
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Koziełło, Tomasz
Teoria i praktyka badań nad pomocą rozwojową w Niemczech
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Paterek, Anna
Niemcy należą obecnie do największych dawców oficjalnej pomocy rozwojowej. Początki niemieckiej współpracy rozwojowej sięgają końca lat 50. XX w. W 1961 r. powstało Federalne Ministerstwo Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (BMZ), w ślad za tym w 1964 r. utworzono Niemiecki Instytut Polityki Rozwojowej. W ciągu kolejnych 55 lat polityka rozwojowa RFN przechodziła liczne fazy rozwoju, kierując się zróżnicowanymi interesami i zasadami. Co więcej, zwiększeniu skuteczności niemieckich wysiłków rozwojowych na rzecz państw rozwijających się zarówno w przeszłości, jak i obecnie służy współpraca rządu federalnego ze światem nauki. Jej przykładem jest między innymi specjalna jednostka badawcza Sonderforschungsbereich 700, finansowana ze środków Deutsche Forschungsgemeinschaft (DFG). Do jej zadań należy wypracowanie koncepcyjnych podstaw niemieckiej polityki zagranicznej wobec krajów niestabilnych, głównie w zakresie wspierania rządów prawa, demokracji i reformy sektora bezpieczeństwa, a także współfinansowane przez BMZ projekty badawcze Niemieckiego Instytutu Polityki Rozwojowej (Deutsches Institut für Entwicklungspolitik, DIE). W pierwszej części artykułu zarysowano teoretyczne aspekty badań nad pomocą rozwojową w Niemczech oraz scharakteryzowano główne ośrodki badawcze zaangażowane w tę sferę niemieckiej aktywności: Deutsches Institut für Entwicklungspolitik (DIE, Bonn), Zentrum für Entwicklungsforschung (ZEF, Bonn), das German Institute of Global and Area Studies (GIGA, Hamburg) oraz Institut für Entwicklung und Frieden (INEF, Duisburg). W drugiej części przedstawiono przykłady odpowiedzi świata nauki na presję poszukiwania rozwiązań w obszarze współpracy rozwojowej wobec rosnących wyzwań międzynarodowych.
W orbicie KOR-u. Początki opozycji demokratycznej w Polsce południowo-wschodniej
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Gliwa, Małgorzata
Prezentowany artykuł przedstawia rolę Komitetu Obrony Robotników w kształtowaniu opozycji demokratycznej w Polsce południowo-wschodniej. Szczególnej analizie poddano relacje pomiędzy kręgami opozycji a społeczeństwem w ujęciu lokalnym. Ramy chronologiczne artykułu obejmują lata 70. ubiegłego stulecia, a cezurę końcową rozważań stanowi rok 1980, kiedy powstał NSZZ „Solidarność”, który przejął część zadań realizowanych dotychczas przez KSS KOR. W pierwszej części artykułu przedstawiony został skrótowo przebieg wydarzeń związanych z powstaniem i działalnością KOR-u w planie ogólnokrajowym. W drugiej części opracowania skupiono się na charakterystyce zasięgu i intensywności działania Komitetu na terenie Polski południowo-wschodniej. Aktywność środowisk opozycyjnych związanych z KOR-em podzielono na trzy kategorie, wzajemnie się przenikające i uzupełniające. W pierwszej zaangażowani byli tworzący sieć kolporterską lokalni współpracownicy Komitetu, dzięki którym zbierano i publikowano informacje o represjach z całego kraju, m.in. Stanisław Kusiński, Janusz Szkutnik, Tadeusz Kensy. Wyjątkowe miejsce wśród współpracowników KOR-u zajmował ordynariusz przemyski ks. Ignacy Tokarczuk, wspierający swoim autorytetem i szerokimi kontaktami działalność opozycji demokratycznej. Do drugiej kategorii aktywności opozycyjnej trzeba zaliczyć bezpośrednie interwencje członków Komitetu, jak udział adwokatów czy obserwatorów w procesach sądowych o znamionach politycznych. Przykładem jest tutaj zaangażowanie mecenasa Władysława Siły-Nowickiego w obronę Jana Kozłowskiego i udział przedstawicieli KOR-u w jego procesach sądowych. Najważniejszą z perspektywy lokalnej kategorią, a zarazem podstawowym celem działania KOR-u było inicjowanie powstawania lokalnych ośrodków oporu poprzez działalność specjalnych emisariuszy. Najistotniejszą rolę odegrał tu wysłannik Wiesław Kęcik, który pomagał organizować m.in. Komitet Samoobrony Chłopskiej Ziemi Rzeszowskiej, Przemyski Komitet Samoobrony Ludzi Wierzących czy wspierał protestujących rolników z okolic Arłamowa.

Przeglądaj

Przeglądanie UR Journal of Humanities and Social Sciences nr 1(2)/2017 według Tytuł