Przeglądanie według Temat "wywiad"

Aktualnie wyświetlane 1 - 7 z 7

Argumentationsindikatoren in deutschen Interviews und Diskussionen
(2015-06-18) Buć, Bartosz
Każdy proces argumentacji może zostać przypisany konkretnemu schematowi argumentacyjnemu, rozumianemu jako pewna relacja pomiędzy głoszonym punktem widzenia a podnoszonym argumentem. Pragma-‐dialektyka rozróżnia trzy schematy argumentacyjne, t. j. argumentację w oparciu o relację: analogiczną, kauzalną i symptomatyczną. Co więcej autorzy pragma-‐dialektycznej teorii argumentacji, tzn. Frans H. van Eemeren i Rob Grootendorst (zmarły w 2000 r.), jak również ich następcy, a mianowicie Peter Houtloser i A. Francisca Snoeck Henkemans, stworzyli katalog angielskich słów i zwrotów, które są typowe dla poszczególnych schematów i są określane jako indykatory argumentacji. Ich obecność w tekście może posłużyć za wskazówkę, iż podnoszony jest jakiś argument. Ponadto istnieją typowe pytania krytyczne, które mogą zostać zadane w celu określenia typu argumentacji. Niniejsza dysertacja ma zatem na celu stworzenie listy słów i zwrotów, które wskazują na daną relację w procesie argumentowania w oparciu o mówiony język niemiecki, a konkretnie na podstawie wywiadów i dyskusji.
Dwie rozmowy o Józefie Wittlinie
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Wielgosz, Ewa
The leitmotivs of the interviews held with Elżbieta Wittlin Lipton are both the life and the artistic work of her father Józef Wittlin, the author of Sól ziemi. This fact makes the interviews more personal, because less-well-known facts and concealment are revealed, distortions are clarified and inaccuracies concerning the writer’s biography are accounted for. The first interview was recorded in March 2013 in Elżbieta Wittlin Lipton’s house in Madrid. The subject matter focused on Wittlin’s interests, sources of inspiration and friendships. In turn, the second interview was recorded in May 2014 in Rzeszów, and was a kind of reconstruction/quest of her father’s traces. These memories, or wayfarings, made by Wittlin’s daughter enable us to create a portrait of her father and outline the reception of his works. In this sense, the interview proves the reviving presence of the author of Mój Lwów in his motherland.
„My w Polsce nie znamy pojęcia pokoju za wszelką cenę”. Dyplomacja i wywiad w okresie zbliżającej się wojny
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2024-06) Ćwięk, Henryk
Adolf Hitler po zdobyciu władzy w Niemczech konsekwentnie realizował plan rewizji granic z Polską. Przywiązywał duże znaczenie do rozbudowy potencjału militarnego. Trzecia Rzesza od 1935 r. rozpoczęła nieograniczoną rozbudowę sił zbrojnych i przygotowania do wojny. Abwehra realizowała istotną część planu przygotowań wojennych, skupiając swą uwagę na rozpoznaniu Polski. Pokojowe zdobycze Hitlera w drugiej połowie lat trzydziestych umożliwiły mu dominację w Europie Środkowej. Polityka ustępstw mocarstw zachodnich ułatwiała Niemcom realizację ekspansjonistycznych planów. Minister spraw zagranicznych Józef Beck w okresie kryzysu sudeckiego dążył do porozumienia z Trzecią Rzeszą. Jednak Hitler miał inne plany. Żądania terytorialne Hitlera przedstawione stronie polskiej jesienią 1938 r. i ponawiane w następnym roku, J. Beck kategorycznie odrzucał. Miał on świadomość konsekwencji tej decyzji. Swoje stanowisko wobec żądań niemieckich i groźby użycia siły przez Trzecią Rzeszę przedstawił w Sejmie 5 maja 1939 r. Uzyskał pełne poparcie parlamentarzystów i społeczeństwa polskiego. Podejmowane przez J. Becka działania dyplomatyczne nie uchroniły Polski przed agresją Hitlera. Informacje polskiego wywiadu miały wyjątkowe znaczenie w okresie zagrożenia wojennego ze strony Trzeciej Rzeszy. Latem 1939 r. kierownictwo Oddziału II Sztabu Głównego otrzymywało z różnych źródeł informacje o nieuchronnie zbliżającej się wojnie. Attaché wojskowy w Berlinie ppłk Antoni Szymański przesyłał do Warszawy meldunki na temat koncentracji Wehrmachtu w rejonie granic z Polską. Najwyższe władze wojskowe z pewną rezerwą przyjmowały tego typu wiadomości. Rozpoznanie wywiadowcze strony polskiej dotyczące przygotowań Trzeciej Rzeszy do wojny, mimo wielu mankamentów, było dość dobre. Naczelne Dowództwo uzyskało od wywiadu właściwą charakterystykę sytuacji oraz wystarczające materiały do podejmowania strategicznych decyzji. Polski wywiad i dyplomacja nie rozpoznały stosunków niemiecko-sowieckich od początku 1939 r. i zbliżenia obu wrogów. W artykule, opartym w dużym stopniu na materiałach źródłowych, przedstawiono kulisy działalności polskiej dyplomacji w obliczu zagrożenia niemieckiego oraz tajemnice wywiadu w zakresie rozpoznania przygotowań Trzeciej Rzeszy do wojny z Polską.
Polen muss erledigt werden. Jak tajne służby Niemiec realizowały swe zadania w ramach antypolskiej polityki
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2023-09) Ćwięk, Henryk
Niemcy weimarskie, nie uznając zachodnich granic Drugiej Rzeczypospolitej, nigdy nie pogodziły się ze skutkami klęski w I wojnie światowej. Dążyły do rewizji postanowień traktatu wersalskiego, odbudowy potencjału militarnego i odwetu. Republika Weimarska prowadziła rozległą działalność szpiegowską przeciwko Polsce. Istotną rolę w tym zakresie odgrywały nie tylko instytucje państwowe, lecz także prywatne oraz ugrupowania polityczne. Abwehra, realizując wytyczne najważniejszych władz wojskowych Niemiec, wykorzystywała do celów wywiadowczych swe placówki terenowe, które powstały przy dowództwach okręgów wojskowych. Jej rozbudowa wiązała się z poszerzeniem zakresu zainteresowań szpiegowskich. Rozpoznaniem i zwalczaniem wywiadu niemieckiego w Drugiej Rzeczypospolitej zajmował się Oddział II Sztabu Generalnego (Głównego) Wojska Polskiego. Polski kontrwywiad na miarę posiadanych możliwości rozpracowywał działalność szpiegowską Niemiec. W artykule, opartym na materiałach archiwalnych, wykazano, że tajne służby Niemiec prowadziły w szerokim zakresie działalność szpiegowską przeciwko Polsce, których rozpoznanie było istotnym fragmentem przygotowań do działań zbrojnych.
Polski wywiad i kontrwywiad wojskowy w latach 1918–1939 wobec Związku Sowieckiego. Charakterystyka działalności zawarta w dokumentach Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Machniak, Arkadiusz
Polski wywiad i kontrwywiad wojskowy formowały się po zakończeniu I wojny światowej. Ich zadaniem była ochrona polskiej armii oraz przemysłu zbrojeniowego. Władzom państwa polskiego zależało na zaangażowaniu do tych służb ludzi ideowych. Działalność tych jednostek ulegała istotnym zmianom w latach 1918–1939 i była ściśle związana z polską polityką zagraniczną. Jednym z głównych zainteresowań tych służb była aktywność sowieckiego wywiadu i kontrwywiadu, które prowadziły agresywne rozpoznania na terenie Polski. Kierunek wschodni był zatem priorytetem w działaniach wywiadu i kontrwywiadu. Angażował jednak dużo sił i środków. Wpływało to negatywnie na ochronę Polski przed działalnością służb Niemiec. Polski wywiad i kontrwywiad w latach 1918–1939 rozpracowywały również nielegalne podziemie komunistyczne w kraju. Ruch komunistyczny w Polsce był inspirowany przez sowieckie służby i stanowił jedno z głównych zagrożeń dla bezpieczeństwa państwa. Po II wojnie światowej działalność polskiego wywiadu i kontrwywiadu wojskowego była przedmiotem analizy komunistycznego kontrwywiadu wojskowego, który działał w Polsce w latach 1945–1956. Formacja ta została utworzona na wzór sowieckich służb specjalnych sprzed II wojny światowej i stosowała podobne metody pracy. Żołnierze związani z polskim wywiadem i kontrwywiadem wojskowym w latach 1918–1939 poddani zostali rozpracowaniu i brutalnym represjom ze strony komunistycznego kontrwywiadu. Postrzegani byli jako jeden z głównych wrogów komunistycznej Polski.
Schojmer aus Łańcut
(Forum Żydów Polskich, 2015) Studenckie Koło Naukowe Translatoryki i Komunikacji Międzynarodowej, HIERONYMUS
Tłumaczenie na język niemiecki wywiadu R. Mielcarka z M. Kędziorem, opiekunem Synagogi w Łańcucie. Opowieść o czasami niełatwych stosunkach polsko-żydowskich, przeszłości i teraźniejszego niezwykłego miejsca i o próbie zachowania pamięci o tych, którzy niegdyś współkształtowali codzienność.
Wykorzystanie radzieckich emigrantów doby détente w praktyce działań 1. Zarządu Głównego KGB i współczesne reminiscencje tego zjawiska. Casus Stanów Zjednoczonych Ameryki
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2022-12) Pawlikowicz, Leszek
W artykule – na podstawie amerykańskich dokumentów urzędowych i sądowych (odnoszących się do czterech udokumentowanych przypadków szpiegostwa pomiędzy 1971 a 1991 rokiem) i przy wykorzystaniu metod empirycznych, ilościowych i porównawczych – poddano analizie działalność prowadzoną na rzecz wywiadu zagranicznego KGB przez emigrantów z ZSRR przybyłych do Stanów Zjednoczonych w latach 1971–1984. Poza opisem skali i specyfiki wspomnianej fali migracyjnej przedstawiono cztery zasadnicze kierunki ich pracy operacyjnej, jak również rozwój nowych form współdziałania rosyjskich emigrantów z rosyjskimi służbami wywiadowczymi po 1991 roku.