Przeglądanie według Temat "taxonomy"

Aktualnie wyświetlane 1 - 4 z 4

Ewolucja nadrodziny Anisopodoidea Knab, 1912 (Diptera, Nematocera)
(Uniwersytet Rzeszowski, 2019-06-17) Wojtoń, Maciej
Muchówki (Diptera), obejmujące obecnie około 160 tysięcy gatunków, pojawiły się na Ziemi około 245 mln lat temu, w triasie. W mezozoiku nastąpił ogromny wzrost tempa radiacji ewolucyjnej doprowadzając do zwiększenia różnorodności gatunkowej Diptera. Muchówki zgrupowane w nadrodzinie Anisopodoidea Knab, 1912 (Diptera: Nematocera) to współcześnie kosmopolityczna, lecz stosunkowo nieliczna grupa owadów, która przetrwała od triasu. Kluczowe znaczenie dla poznania potencjalnych ścieżek ewolucji Anisopodoidea, miały materiały badawcze zachowane w jurajskich osadach i żywicach kredowych. W jurze i kredzie Anisopodoidea były znacznie zróżnicowane pod względem gatunkowym. W trakcie badań zrealizowanych w ramach niniejszej pracy doktorskiej, wskazano i opisano 15 nowych dla nauki taksonów, dokonano redeskrypcji gatunku Mycetobia connexa Meunier, 1899, potwierdzono synonimikę tego gatunku z Mycetobia callida Meunier, 1904 zaproponowaną przez Edwardsa w 1928 r. Sporządzono dodatkowe opisy znanych już gatunków kopalnych: Sylvicola splendida Meunier, 1780, Sylvicola thiriona Meunier, 1907. Przesunięto zasięg stratygraficzny rodzaju Mycetobia, z eocenu (priabon, 37,2-33,9 Ma) na późną kredę (wczesny cenoman, 99,794,3 Ma). Wykonane analizy porównawcze kopalnych i współczesnych Anisopodoidea z wykorzystaniem elektronowego mikroskopu skaningowego umożliwiły wskazanie istotnych pod względem taksonomicznym cech struktur morfologicznych w materiale kopalnym. Określono potencjalne kierunki zmian ewolucyjnych Anisopodoidea, jakie zaszły od okresu jurajskiego.
Różnorodność taksonomiczna zbiorowisk okrzemek zasiedlających wybrane gatunki drzew na terenach o różnym stopniu zurbanizowania
(Uniwersytet Rzeszowski, 2021-05-17) Rybak, Mateusz
Niniejsza praca porusza problematykę różnorodności okrzemek w środowiskach lądowych. Celem pracy było zbadanie różnorodności okrzemek oraz określenie struktury i dynamiki zbiorowisk rozwijających się na pniach wybranych gatunków drzew liściastych. Badania prowadzono w latach 2017–2018, na przestrzeni ośmiu sezonów badawczych, na ośmiu stanowiskach zlokalizowanych w Polsce południowo-wschodniej. Na każdym z wyznaczonych stanowisk materiał pobierano z trzech rodzajów drzew: klonu jaworu, lipy i topoli. Każdorazowo pobierano próby z wszystkich dostępnych w obrębie pnia mikrosiedlisk na wysokości 20 i 150 cm nad poziomem gruntu. Pobrana kora została wykorzystana do przygotowania przesączy, w których wykonano pomiary parametrów chemicznych. Parametry te wskazały na dużą zasobność analizowanych siedlisk w biogeny oraz odczyn lekko kwaśny do obojętnego. Uzyskane wyniki nie wykazały istotnych różnić pomiędzy gatunkami drzew, z których pochodziły pobrane materiały. Nie wykazano także związku pomiędzy koncentracją zmierzonych jonów a występowaniem okrzemek. Badane mikrosiedliska charakteryzowały się dużą różnorodnością, łącznie zidentyfikowano 160 taksonów okrzemek. Dla 28 oznaczonych taksonów było to pierwsze stwierdzenie z terenu kraju, a 14 z nich jest pierwszy raz zidentyfikowane poza locus typicus. 13 gatunków okrzemek uznano za dominanty (>10% udziału w zbiorowisku), spośród których najliczniejsze, niemal monokulturowe zbiorowiska, tworzyły Luticola acidoclinata i Orthoseira dendroteres
Spójność rozwoju regionów w Polsce w latach 2002–2010
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2014) Jabłoński, Łukasz
Celem artykułu jest weryfikacja hipotezy o spójnym rozwoju społeczno-ekonomicznym województw Polski w latach 2002–2010. W badaniu wykorzystano mierniki taksonomiczne oparte na odległościach w przestrzeniach euklidesowej i miejskiej, które obliczono na podstawie 22 zmiennych: 11 ujmujących rozwój ekonomiczny oraz 11 – rozwój społeczny. Artykuł składa się z kilku części. W punkcie 2. przedstawiono metodykę konstruowania mierników taksonomicznych. W punkcie 3. zaprezentowano dynamikę wykorzystanych w badaniu zmiennych społecznych i ekonomicznych. Punkt 4. zawiera analizę przestrzennego zróżnicowania wartości wziętych do badania zmiennych, a także wartości taksonomicznych wskaźników spójności województw w latach 2002–2010. Punkt ostatni, czyli 5., zawiera podsumowanie i wnioski z prowadzonych rozważań. W toku badań ustalono, że: (a) dla większości wziętych do badania zmiennych ekonomicznych i społecznych wartości współczynników zmienności z 2010 roku były wyższe w stosunku do 2002 roku, (b) wartości współczynników zmienności (VS, VQ) taksonomicznych wskaźników (OE, OM) obliczonych dla zmiennych ekonomicznych, społecznych i społeczno-ekonomicznych, wskazują na rosnące do przełomu 2008–2009 roku zróżnicowanie województw ze względu na poziom rozwoju ekonomicznego oraz rozwoju społeczno-ekonomicznego. W związku z tym trudno wysnuć wniosek o spójnym rozwoju ekonomicznym, społecznym i społeczno-ekonomicznym województw w Polsce w latach 2002–2010.
Wzorce rozmieszczenia jeżyn (Rubus L.) na Płaskowyżu Kolbuszowskim w zależności od warunków środowiskowych
(2015-11-26) Wolanin, Magdalena
Zasadniczym celem badań było opracowanie listy gatunkowej jeżyn, występujących na obszarze Płaskowyżu Kolbuszowskiego oraz ustalenie korelacji pomiędzy typem ich rozmieszczenia a czynnikami siedliskowymi. Dane na temat rozmieszczenia jeżyn na Płaskowyżu Kolbuszowskimzebrano w sezonach wegetacyjnych 2010– 2014 przy użyciu metody kartogramu, zgodnie z założeniami ATPOL. Podstawową jednostką kartogramu był kwadrat o boku 2 km (na badanym terenie przebadano łącznie 674 jednostki kartogramu). W dobrze wykształconych płatach jeżyn wykonano zdjęcia fitosocjologiczne metodą Braun- Blanqueta oraz spisy florystyczne, które posłużyły do dalszych analiz. W trakcie badań odnalaziono 34 gatunki jeżyn. Każdy gatunek scharakteryzowano pod względem rozmieszczenia (ogólnego, na terenie Polski i Płaskowyżu Kolbuszowskiego) oraz preferencji siedliskowych. Najpospolitsze na badanym terenie były gatunki o szerokim ogólnym zasięgu geograficznym (Rubus idaeus, R. hirtus, R. caesius, R. plicatus i R. nessensis). Zdecydowanie rzadziej na Płaskowyżu Kolbuszowskim wystepowały: R. montanus, R. perrobustus, R.bifrons i R. constrictus, posiadające północną granicę zwartego zasięgu na terenie Polski niżowej. Na terenie Płaskowyżu Kolbuszowskiego jeżyny spotykane były przeważnie na siedliskach niestabilnych. Wśród nich wyróżnić można gatunki związane najczęściej ze zbiorowiskami leśnymi (R. hirtus, R. pedemontanus, R. fabrimontanus, R. macrophyllus, R. siemianicensis, R. rudis, R. apricus i R. saxatilis) oraz gatunki o szerokim spektrum zajmowanych siedlisk (R.ambrosius, R. caesius, R. camptostachys, R. glivicensis, R. idaeus, R. orthostachys, R. plicatus,R.wimmerianus,R.×pseudidaeus, R.crispomarginatus i R. bifrons). W płatach większości gatunków jeżyn dominowały gatunki charakterystyczne dla klas Artemisietea vulgaris i Molinio-Arrhenatheretea, natomiast w płatach z przewagą R. hirtus, R. pedemontanus, R. saxatilis i R. siemienicensis, przeważały gatunki charakterystyczne dla klasy Querco- Fagetea. Najczęściej spotykanymi gatunkami towarzyszącymi w płatach jeżyn były Urtica dioica i Elymus repens, co może wskazywać na korelację dobrze wykształconych płatów jeżyn z glebami zasobnymi w związki azotowe. Gatunki specyficzne dla konkretnych typów siedlisk (np. murawy napiaskowe) w badanych płatach występowały sporadycznie. Ocena siedlisk metodą fitoindykacyjną Ellenberga wykazała, że większość gatunków jeżyn występujących na terenie Płaskowyżu Kolbuszowskiego preferuje miejsca nasłonecznione, gleby umiarkowanie wilgotne, zasobne w azot o odczynie zbliżonym do obojętnego.