Przeglądanie według Temat "skazanie"

Aktualnie wyświetlane 1 - 2 z 2

Mściwość sędziowska w prawie amerykańskim
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2014) Licak, Tomasz
Mściwość sędziowska jest pojęciem zawartym w orzeczeniu Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych Ameryki z 1969 roku, które oznacza zakaz sędziowskiego odwetu w formie podwyższonego wyroku w stosunku do oskarżonego, który jest sądzony ponownie. Zasada prawidłowego procesu wymaga, aby oskarżony nie obawiał się mściwości sędziowskiej. Nowe skazanie za to samo przestępstwo wiąże się z konsekwencją, że czas przebywania w wiezieniu musi zastać zaliczony na poczet kary. Jeśli sędzia decyduje się wydać surowszy wyrok w ponownym procesie, wówczas musi wyraźnie podać przyczyny nałożenia wyższej kary. Mściwość sędziowska nie może mieć miejsca w procesie ponownego orzekania o karze. Jeśli odwet motywuje nałożenie surowszego wyroku w nowym postępowaniu, wówczas taki wyrok wydany jest z naruszeniem czternastej poprawki do konstytucji, gwarantującej prawidłowy proces. W apelacji sąd orzekający uchyli taki wyrok. Państwu nie wolno karać osoby poprzez nałożenie surowszej kary z tego powodu, iż korzysta ona ze swoich praw. Oskarżony nie powinien obawiać się odwetu za skuteczne zaskarżenie pierwszego wyroku skazującego. Konstytucyjne prawo do apelacji nie może być ograniczane poprzez perspektywę mściwości.
Nadużycia prokuratorów w Ameryce
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2014) Licak, Tomasz
Prokuratorzy obdarzeni są szeroką władzą dyskrecjonalną dotyczącą sposobu prowadzenia spraw karnych. Jednak niektóre ich praktyki, choć nie zawsze do końca niezgodne z obowiązującym prawem, mogą wzbudzać wątpliwości w sferze etyczno-moralnej. Oskarżony może wówczas bronić się, twierdząc, że prokurator działał „nie fair”. Nadużycia władzy prokuratorskiej podkopują zaufanie opinii publicznej w uczciwość systemu prawnego. Zjawisko to osłabia także zdolność sądów „do poszukiwania sprawiedliwości”. Głównym powodem nadużyć władzy prokuratorskiej jest gorliwość prokuratorów w dążeniu do uzyskania skazania oskarżonych. Dążąc do wysokiego wskaźnika skazań, nie ujawniają oni dowodów korzystnych dla oskarżonego. Wielkim zagrożeniem dla rzetelności procesu w sprawach karnych jest ukrywanie przez prokuratorów dowodów, mogących świadczyć o niewinności oskarżonych. Nadużycie władzy jest także ewidentne wówczas, gdy prokurator zezwala na wykorzystanie fałszywych zeznań. W takim przypadku prawo oskarżonego do uczciwego procesu jest naruszone. Nadużycia prokuratorskie są tak rozpowszechnione, gdyż zbyt niskie są kary za nieuczciwe zachowania. Większość sankcji nie dotyka prokuratora osobiście, a poza tym korzysta on z całkowitego immunitetu w zakresie odpowiedzialności cywilnej w związku z pełnioną funkcją.