Przeglądanie według Temat "rehabilitacja"

Aktualnie wyświetlane 1 - 9 z 9

Aktywność fizyczna kobiet po mastektomii
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Karczmarek-Borowska, Bożenna; Czaja, Ewelina; Golon, Kamila
Wstęp. Aktywność fizyczna ma ogromne znaczenie w przebiegu leczenia jak i w rokowaniu chorych na raka piersi, może zapobiegać powikłaniom jak i przyczyniać się do poprawy jakości życia. Badania zostały przeprowadzone w Mieleckim Klubie Amazonek. Materiał i metoda. Badaniem objęto 60 kobiet w wieku od 30 do 68 roku życia (średnia wieku 53,6 lat). Do przeprowadzenia badania użyto ankiety własnego autorstwa oraz Międzynarodowego Kwestionariusza Aktywności Fizycznej (IPAQ). Najliczniejszą grupę wśród badanych stanowiły kobiety po 50 roku życia (58,3%). Większość badanej grupy stanowiły kobiety zamężne 58,3%. 70% badanych kobiet mieszkało w mieście. Najmniejszą grupę stanowiły kobiety z wykształceniem podstawowym 15%, zaś największą stanowiły kobiety z wykształceniem średnim (58,3%). 56,7% badanej grupy stanowiły kobiety niepracujące. Wyniki. Dzięki aktywności fizycznej 76,7% badanych lepiej się czuje, ponadto 55% kobiet uważa, że ma więcej energii oraz lepszą kondycję. Połowa badanych uważa, że aktywność fizyczna ma istotne znaczenie w zapobieganiu raka piersi i innych chorób nowotworowych. Według dużej liczby badanych, aktywność fizyczna bardzo pomogła im w powrocie do zdrowia po zabiegu operacyjnym. Wnioski. Z przeprowadzonych badań wynika, że zdecydowanie bardziej aktywne były panie młodsze (poniżej 50 lat). Nieznacznie częściej średnia ogólna aktywność badanych była większa wśród pań mieszkających na wsi. Średnia aktywność zawodowa badanych zwiększała się wraz ze wzrostem poziomu ich wykształcenia. Średnia aktywność badanych pod względem przemieszczania się największa była wśród kobiet z wykształceniem średnim, nieco mniejsza wśród kobiet w wykształceniem wyższym i najmniejsza wśród kobiet z wykształceniem podstawowym.
Changes in motor development in infants participating in rehabilitation based on Vojta method
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016) Czenczek-Lewandowska, Ewelina; Przygoda, Łukasz; Szklarska-Witek, Izabela; Bejster, Anna; Sadowska, Ludwika
Introduction: Vojta therapy is designed to foster beneficial change in neurophysiology of children at risk of developmental disorders. Because of its specific diagnostic and therapeutic aspects it is possible to use the method in early therapy supporting development. Purpose: Assessment of changes in motor development of infants, classified in the risk group and receiving treatment based on Vojta method. Identifying relationship between therapy effects and age at the start as well as duration of therapy. Material and method: The study was performed in a group of 62 infants, including 46 who at the time of the study were less than 6 months old (group I), and 16 who were less than 12 months old (group II). The inclusion criteria were: age below 1 year, existing motor development deficits, risk factors in pregnancy and during childbirth, and participation in rehabilitation based on Vojta therapy, as a leading method. The study was carried out with the use of child health cards and assessment tool developed by G. Banaszek. Results: After 6 months of therapy, 73% of the infants with motor development deficits improved significantly, while out of 60% of the children with abnormal postural reactions, only 16% showed no improvement. Better progress was achieved by the children who started rehabilitation before 6 months of age. Conclusions: Effectiveness of children’s rehabilitation depends on therapy duration and the age at which the treatment starts.
Funkcjonowanie osób niepełnosprawnych w świecie nowych technologii
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019) Garbuzik, Paweł
Artykuł prezentuje szanse i zagrożenia, które we współczesnym świece daje rozwój nowoczesnych technologii dla osób niepełnosprawnych. Przedstawia ich inkluzyjny charakter, który jest dostrzegany w uzupełniających się płaszczyznach, oraz ich ogromny potencjał w usamodzielnianiu i upodmiotowieniu osób niepełnosprawnych, ale również nową przestrzeń i poziomy wykluczenia cyfrowego.
Genesis and stages of formation of the Polish Society for Rehabilitation of the Disabled
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016) Jandziś, Sławomir; Puszczałowska-Lizis, Ewa
The authors based on the analysis of archival materials and articles in medical journals presented the activities of individuals and organizations for the establishment of a national association for rehabilitation of the disabled. In the mid-war period, the biggest role in promoting the idea of rehabilitation of the disabled persons falls on the orthopaedic environment. The founder of Polish orthopedics, professor I. Wierzejewski, in 1928, was elected to the Senate in order to enter the „Law on the care of the maimed and crippled”. At the IV Congress of the Polish Orthopaedic Association in Lviv, in 1933, one of the sessions was devoted to the care for the crippled. The resolutions of the Congress addressed to the Polish authorities argued for opening the facilities and providing education for young cripples, keeping the statistics of crippled people and the creation of associations cooperating with the International Association of Crippled Child Care. In 1937, the Ministry of Social Welfare made a draft statute of the Society for Combating Disability and Care for the Crippled. Despite many efforts, the society was not founded before the war. At the first post-World War II conference of the members of the Polish Society of Orthopaedics and Traumatology, held in Warsaw in 1946, prof. W. Dega presented a plan for organization of orthopedic treatment and care for the infirm. It assumed, among others, creating a nationwide association to combat disability and care for the infirm. In 1956, he founded the Committee for Cooperation with the International Society for Rehabilitation of the Disabled, which in 1957 was transformed into the Polish Committee for the Rehabilitation of the Disabled. Members of the Committee (W. Dega, Gruca A., A. Hulek, S. Rudnicki, M. Weiss, H. Dworakowska and others) sought to create a socioscientific organization for fighting disability. On March 9, 1960 they organized the meeting claiming to life one of the largest NGOs in the People’s Republic of Poland, the Polish Association for Rehabilitation of the Disabled. The establishment of the Society crowned many years of efforts of individuals and organizations working for the good of people with disabilities in Poland.
Rehabilitacja w Polsce w latach 1918-1939
(Uniwersytet Rzeszowski, 2021-03-12) Skolik, Beata
Praca stanowi próbę przybliżenia rodowodu polskiej rehabilitacji z okresu międzywojennego. W rozdziale pierwszym przybliżono współczesny rodowód rehabilitacji w skali światowej. W rozdziale drugim scharakteryzowano działalność zakładów gimnastycznych funkcjonujących na ziemiach polskich na przełomie XIX i XX w. Ich szeroka działalność miała duży wpływ na rozwój rehabilitacji w trzeciej dekadzie XX w. Rozdział trzeci stanowi część najobszerniejszą, bowiem uznano, że działalność i osiągnięcia na polu medycyny i wychowania fizycznego miały największy wpływ na rozwój rehabilitacji w Polsce. Opisano w nim pracę pierwszych ośrodków naukowych promujących leczenie ruchem, które rozwijały się w oparciu o wydziały medyczne uniwersytetu w Poznaniu, Warszawie, Krakowie i Lwowie. Ujęto również rozwój rehabilitacji poza ośrodkami naukowymi. W rozdziale czwartym uwzględniono pracę lekarzy oraz przedstawicieli środowiska związanego z upowszechnianiem higieny, ruchu i aktywności fizycznej w polskiej szkole oraz życiu młodego człowieka. Uznano, że rozwój rehabilitacji nie byłby możliwy, gdyby wcześniej nie stworzono podstaw do rozwoju higieny szkolnej, wychowania fizycznego, sportu i szeroko rozumianej kultury fizycznej. W rozdziale piątym przybliżono rozwój standardu polskiej fizjoterapii balneologicznej stosowanej w rehabilitacji w latach II RP. To właśnie zakłady hydroterapii i zdrojowiska, w których w sezonie letnim praktykowali lekarze i instruktorzy gimnastyki, były miejscem prowadzania doświadczeń i potwierdzania skuteczności zabiegów fizjoterapeutycznych w znaczeniu klinicznym. Ostatni rozdział stanowią konkluzje i wnioski.
Rozwój i nowe perspektywy leczenia udaru mózgu w Polsce
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Kaczorowski, Rafał; Murjas, Barbara; Bartosik-Psujek, Halina
Udar mózgu jest jednym z niewielu schorzeń neurologicznych znanych od starożytności. Jest to zespół kliniczny charakteryzujący się nagłym ogniskowym, a niekiedy uogólnionym zaburzeniem czynności mózgu, którego objawy utrzymują się dłużej niż 24 godziny lub wcześniej prowadzą do śmierci i nie mają przyczyny innej niż naczyniowa. Rocznie na udar mózgu na świecie zapada ok. 15 mln osób. W krajach wysoko rozwiniętych stanowi trzecią co do częstości przyczynę niesprawności osób dorosłych i drugą przyczynę zespołów otępiennych. W artykule przedstawiono historię leczenia udarów mózgu w Polsce, od pierwszych wzmianek w podręcznikach neurologii z lat 50. do czasów współczesnych. Przełomowe w leczeniu udarów mózgu okazały się minione 2 dekady, kiedy to dokonała się istotna zmiana w podejściu do osoby z udarem. Początkowo leczenie udaru polegało jedynie na pielęgnacji chorego i zapobieganiu powikłaniom ogólnoustrojowym oraz odleżynom. Dopiero w 2. połowie lat 90. XX w. rozpoczęto tworzenie wyspecjalizowanych oddziałów udarowych zapewniających kompleksową opiekę dla pacjentów. Przełomowe okazało się wprowadzenie do leczenia tkankowego aktywatora plazminogenu w celu rekanalizacji zamkniętego przez zmiany zakrzepowe lub zatorowe naczynia w ostrym okresie zachorowania. Leczenie to znacznie poprawiło stan funkcjonalny chorych. W ciągu ostatnich kilkunastu lat rozwija się koncepcja mechanicznej rekanalizacji naczyń wewnątrzczaszkowych, której pierwsze próby wykonywane są w kilku ośrodkach w Polsce.
Świat społeczny pełnosprawnych i niepełnosprawnych sportowców oraz jego legitymizacje
(Uniwersytet Rzeszowski, 2017-02-28) Łagowska-Cebula, Monika
Celem rozprawy doktorskiej było poznanie subiektywnego obrazu świata społecznego pełnosprawnych i niepełnosprawnych sportowców oraz jego legitymizacji. Subiektywne spostrzeżenia zawodników badano przy użyciu metody badań biograficznych z wykorzystaniem wywiadów narracyjnych. Analizę wykonano zgodnie z koncepcją Fritza Schütze. Na potrzeby badania za wyczynowego sportowca uznano jednostkę, która przez okres przynajmniej 4 lat regularnie trenowała sport, uczestniczyła w zawodach co najmniej o randze ogólnopolskiej bądź należy do klubu, który bierze udział w najwyższych rozgrywkach ligowych na terenie województwa podkarpackiego. Jest to również zawodnik, który dąży do rywalizacji i osiągania jak najwyższych wyników. Terenem badań było województwo podkarpackie. Zakres czasowy zbierania materiału badawczego można datować od czerwca 2015 roku do maja 2016 roku. W badaniach wzięło udział 56 wyczynowych sportowców, którzy zostali wybrani za pomocą celowego doboru próby. Jak wynika z przeprowadzonych badań, kariera sportowa zawodników w dużym stopniu jest uzależniona od popularności uprawianego przez nich sportu. Im sport popularniejszy, tym większa jego komercjalizacja. Powstała w ten sposób specyficzna dla świata społecznego sportowców „drabina” stratyfikacji w największym stopniu różnicuje podejmowane przez zawodników działania i przebieg ich kariery sportowej.
Trudności w rehabilitacji pacjentki po złamaniu typu pilon – studium przypadku
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2023) Jabłońska-Sudoł, Katarzyna; Góra, Magdalena; Grzegorczyk, Joanna
Wprowadzenie: Złamanie typu pilon to wieloodłamowe, śródstawowe złamanie kości piszczelowej, strzałkowej i skokowej, które wymaga leczenia prowadzonego przez doświadczony zespół. Materiał i metody: 63-letnia pacjentka, która doznała złamania typu pilon, była leczona operacyjnie, a następnie rehabilitowana z dużymi utrudnieniami z powodu infekcji i martwicy tkanek. Do oceny postępów rehabilitacji wykorzystano: test dwóch wag, pomiar zakresu ruchu zajętego stawu, skalę bólu VAS, ocenę sposobu przemieszania się i jakościową ocenę chodu, skalę jakości życia SF-36, skalę VAS w odniesieniu do lęku. Wyniki: Wielokrotne nawroty procesu zapalnego oraz zakaz obciążania i ćwiczeń kończyny po etapowym usuwaniu instrumentarium i przeszczepach skóry doprowadzały do nasilania się dolegliwości bólowych i okresowych regresji efektów rehabilitacji, włącznie z powrotem do wózka inwalidzkiego. Jednorazowe zastosowanie terapii mięśniowo-powięziowej znacząco i niespodziewanie nasiliło proces zapalny i ograniczyło czasowo możliwości chodzenia. Obecnie chora porusza się o dwóch kulach łokciowych, na krótkich dystansach bez kul, stopa jest ustawiona końsko, zakres ruchu w stawie skokowym nie uległ zmianie i jest nadal śladowy. Wnioski: Liczne powikłania po złamaniu stawu skokowego typu pilon w znacznym stopniu utrudniają postęp rehabilitacji. Fizjoterapia powinna być dobierana bardzo ostrożnie i indywidualnie ze stopniowo dozowanym obciążaniem, gdyż zbyt intensywne jej prowadzenie może przyczynić się do pogorszenia i zmuszać do czasowego odroczenia rehabilitacji.
Zmiana sprawności psychofizycznej u pacjentów po dyskektomii lędźwiowej w zależności od pooperacyjnego programu rehabilitacji
(Uniwersytet Rzeszowski, 2023-04-14) Sobański, Grzegorz
Wstęp Dyskektomia lędźwiowa jest najczęściej wykonywanym zabiegiem w przebiegu radikulopatii na podłożu dyskopatii. Brakuje doniesień naukowych, które pokazują skuteczność programów pooperacyjnych, które powodują wzrost sprawności funkcjonalnej. Cel Celem pracy była ocena zmiany sprawności psychofizycznej pacjentów po dyskektomii lędźwiowej w zależności od pooperacyjnego programu rehabilitacji. Materiał i metoda badań Zbadano 60 osób. Zostali rozdzieleni na 2 grupy ze względu na rodzaj rehabilitacji. Badani zakwalifikowani do programu zostali losowo przydzieleni do dwóch grup: Grupa I – realizująca program rehabilitacji złożony ze standardowego postępowania fizjoterapeutycznego, fizykoterapii i ćwiczeń domowych. Grupa II – realizująca program rehabilitacji złożony ze standardowego postępowania fizjoterapeutycznego, fizykoterapii, elementów terapii manualnej oraz ćwiczeń domowych. Randomizacja zostanie wykonana za pomocą programu MATLAB (MathWorks, Inc. 2018, Massachusetts) z nakładką RARtool. Program terapii rozpoczął się od 15 doby po zabiegu operacyjnym i realizowany był przez 3 miesiące. Ćwiczenia były wykonywane dwa razy w tygodniu w warunkach ambulatoryjnych i kontynuowane samodzielnie przez pacjenta w domu. Wszyscy badani od momentu pierwszej doby do 15 doby, rozumianej jako rozpoczęcie programu, wykonywali taką samą interwencję, która jest prowadzona w warunkach szpitalnych oraz w warunkach domowych. WNIOSKI 1. Obie autorskie metody rehabilitacji pooperacyjnej miały pozytywny i znamienny statystycznie wpływ na poprawę parametrów psychofizycznych: a) bólów krzyża i rwy kulszowej; b) jakości funkcjonowania i życia wg skali ODI i SF-36; c) zakresu ruchomości kręgosłupa; d) równowagi statycznej ciała. 2. Uzupełnienie rehabilitacji o terapię manualną: a) znamiennie bardziej zredukowało bóle krzyża i rwę kulszową niż protokół rehabilitacji bez terapii manualnej; b) znamiennie bardziej poprawiło jakość życia wg skali SF-36 i ODI, ale nie wg skali RM; c) znamiennie bardziej poprawiło równowagę statyczną. Implikacje praktyczne Techniki terapii manualnej dodane do tradycyjnego modelu usprawniania pooperacyjnego po dyskcektomii, wykazują wyższą skuteczność w obniżaniu dolegliwości bólowych, zwiększają równowagę, zmniejszają poziom niepełnosprawności oraz powodują wzrost jakości życia.