Przeglądanie według Temat "psoriasis"

Aktualnie wyświetlane 1 - 3 z 3

Evaluation of oxidative stress level and glutathione system in patients with psoriasis in Basrah Governorate, Iraq
(Rzeszów University Press, 2025-03) Hassan, Ayat A.; Sayyah, Sahera G.
Introduction and aim. Psoriasis is a persistent chronic disease with no known cause or cure. This study aimed to estimate oxi dative stress and glutathione systems, and their association with factors (age, gender, disease severity, and geographical location) in psoriasis patients. Material and methods. The study was carried out in the Al-Fayhaa and the Basrah Teaching Hospitals. The number of patients was 45 with 45 in the control group. We quantified the amounts of malondialdehyde (MDA), protein carbonyl (PC), 8-hydrox yguanosine, glutathione, glutathione reductase (GR), glutathione peroxidase (GPx), and selenium. Results. The results showed significant differences in all variables at multiple statistical levels (p<0.05, p<0.01, p<0.001). The study found significant differences between two groups within the allowed concentration range. Some inter-factor fluctuations were found, and these fluctuations were noticeable in age and sex, and not significant in disease severity or location. The pa tients did not experience oxidative stress due to the oxidation of lipids and proteins, but rather DNA oxidation. Conclusion. Lipid peroxidation or protein oxidation do not correlate with psoriasis. While a marker for DNA oxidation exists, it yields different results in psoriasis patients compared to healthy individuals. We observed a correlation between MDA, GR and PC, GPx, PC, and selenium, which serves as the cofactor of the GPx enzyme.
Ocena nowych metod terapeutycznych w leczeniu łuszczycy plackowatej i uogólnionej łuszczycy krostkowej
(Uniwersytet Rzeszowski, 2022-05-12) Kołt-Kamińska, Marta
Około 70-80% pacjentów dotkniętych jest łagodną lub średniociężką postacią łuszczycy plackowatej i zazwyczaj wymaga jedynie leczenia miejscowego. Pierwsza praca miała na celu ocenę wpływu cefazoliny na model 3D ludzkiej tkanki łuszczycowej oraz ocenę jej skuteczności i tolerancji w porównaniu z maślanem hydrokortyzonu w miejscowym leczeniu łuszczycy. Drugie badanie miało na celu ocenę skuteczności 650-sekundowego lasera neodymowo-yagowego w terapii pojedynczych blaszek łuszczycowych, a także ewaluację przydatności dermatoskopii w przewidywaniu odpowiedzi na tą terapię. W trzeciej pracy zaprezentowano dwóch pacjentów z łuszczycą krostkową uogólnioną skutecznie leczonych infliksymabem, a także dokonano przeglądu piśmiennictwa oceniającego aktualne dostępne dane dotyczące zastosowania infliksymabu w łuszczycy krostkowej uogólnionej. Na podstawie przeprowadzonych badań wykazano, że miejscowo aplikowana cefazolina wykazuje działanie immunomodulujące i przeciwzapalne i może stanowić interesującą opcję terapeutyczną w leczeniu miejscowym łuszczycy, jednak konieczne są dalsze badania nad jej skutecznością i bezpieczeństwem. Wykazano także, iż terapia miejscowa pojedynczych blaszek łuszczycowych przy użyciu lasera neodymowo-yagowego w większości przypadków w niewielkim stopniu przyczynia się do poprawy w ich zakresie, a w kwalifikacji pacjentów mogących odnieść ewentualne korzyści z leczenia pojedynczych blaszek łuszczycowych za pomocą lasera neodymowo-yagowego przydatna może być inflamoskopia. Analiza piśmiennictwa oraz przedstawionych przypadków wykazała, że infliksymab wydaje się być bezpieczną i skuteczną metodą leczenia łuszczycy krostkowej uogólnionej, ponadto może być stosowany w terapii łączonej z niskimi dawkami acytretyny, umożliwiając długoterminową kontrolę choroby przy jednoczesnej dobrej tolerancji leczenia.
Patogeneza i obraz kliniczny świądu w różnych postaciach łuszczycy
(Uniwersytet Rzeszowski, 2024-05-15) Jaworecka, Kamila
Łuszczyca jest przewlekłą, zapalną chorobą skóry dotyczącą ponad 100 mln ludzi na całym świecie. Charakteryzuje się wzmożoną proliferacją keratynocytów i licznymi zaburzeniami immunologicznymi, a swój udział w jej patogenezie mają również czynniki genetyczne i środowiskowe. Z uwagi na różnorodną morfologię pojedynczych wykwitów oraz ich lokalizację wyróżnić można kilka podtypów klinicznych łuszczycy: plackowatą wielkoogniskową, pieniążkowatą, grudkową, erytrodermiczną, skóry owłosionej głowy, dłoni i podeszew, odwróconą (wyprzeniową), krostkową uogólnioną oraz łuszczycę krostkową dłoni i podeszew. Jednym z najczęściej zgłaszanych objawów subiektywnych, towarzyszących łuszczycy, jest świąd skóry. Bagatelizowanie tego problemu przez klinicystów, czy też niepowodzenia terapeutyczne w aspekcie leczenia świądu, skutkują frustracją pacjentów, których jakość życia oraz jakość snu jest znacznie obniżona. Wiedza na temat patogenezy świądu w łuszczycy, a także obrazu klinicznego tego uporczywego objawu jest ograniczona. Jeszcze mniejszą ilością informacji dysponujemy w odniesieniu do poszczególnych podtypów klinicznych tej jednostki chorobowej. Celem rozprawy doktorskiej była charakterystyka świądu łuszczycowego oraz ocena jego wpływu na jakość życia i zaburzenia snu, w odniesieniu do poszczególnych wariantów klinicznych łuszczycy. Na podstawie analizy 13 oryginalnych prac znalezionych w bazach danych PubMed, Mendeley lub Science Direct wyróżniono mediatory świądu łuszczycowego takie jak histamina, substancja P, czynnik wzrostu nerwów (NGF), naczyniowo-śródbłonkowy czynnik wzrostu (VEGF), interleukiny (IL-2, IL-4, IL-31), endogenne opioidy, czy lipokalina-2. Zaburzenia w unerwieniu i unaczynieniu skóry również okazały się być istotne, niemniej jednak stwierdzono, że patogeneza świądu łuszczycowego jest złożona i wciąż nie do końca poznana, przez co wymaga dalszych badań. Celem dokonania charakterystyki świądu w różnych wariantach klinicznych łuszczycy, przeprowadzono wieloośrodkowe badanie ankietowe na grupie 295 chorych na łuszczycę (45 plackowatą wielkoogniskową, 32 pieniążkowatą, 31 grudkową, 32 owłosionej skóry głowy, 33 klasyczną dłoni i stóp, 23 wyprzeniową, 33 erytrodermiczną, 23 krostkową uogólnioną i 42 krostkową dłoni i stóp). W ankiecie oceniono m.in. obecność, nasilenie oraz obraz kliniczny świądu, a także nasilenie zmian skórnych, jakość życia i zaburzenia snu występujące u chorych. Niezależnie od podtypu klinicznego łuszczycy stwierdzono, iż świąd jest bardzo częstym jej objawem, raportowanym przez 86,1% – 100% pacjentów. Dominujący rodzaj zmian skórnych, wiek pacjentów i czas jaki upłynął od zachorowania nie wpływały na jego nasilenie. Świąd dotyczył głównie obszarów skóry zajętych przez wykwity łuszczycowe. W przypadku chorych na łuszczycę pieniążkowatą, owłosionej skóry głowy, dłoni i stóp, krostkową uogólnioną i krostkową dłoni i stóp większe nasilenie zmian skórnych korelowało z bardziej intensywnym świądem. Jakość życia zdecydowanej większości badanych była znacznie obniżona, przy czym pacjenci z łuszczycą erytrodermiczną charakteryzowali się istotnie bardziej upośledzoną jakością życia niż pozostali. Wykazano, iż spośród czynników determinujących jakość życia istotne jest nasilenie zmian skórnych, obecność, rozległość oraz intensywność świądu, a także występowanie zaburzeń snu. Stwierdzono, że z uwagi na częste nasilenie świądu wieczorami i w nocy, nierzadko, bo u 50-66% osób, powodował on trudności z zasypianiem lub wybudzenia nocy. Dalsze badania nad patogenezą i obrazem klinicznym świądu w łuszczycy są konieczne, ponieważ wciąż istnieje wiele niejasności w tej tematyce. Z klinicznego punktu widzenia, jest to istotne, ponieważ lepsze poznanie świądu, a następnie opanowanie umiejętności jego kontrolowania przyczyniłyby się do poprawy jakości życia pacjentów.