Przeglądanie według Temat "prawo karne"

Aktualnie wyświetlane 1 - 5 z 5

Martwe prawo – kilka uwag w kontekście art. 12 ustawy o przejęciu przez państwo dóbr martwej ręki
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2023-06) Bojanowski, Tomasz
Przedmiotem niniejszego artykułu jest analiza art. 12 ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o przejęciu przez Państwo dóbr martwej ręki, poręczeniu proboszczom posiadania gospodarstw rolnych i utworzeniu Funduszu Kościelnego oraz wykazanie, że niniejszy przepis był w praktyce martwym prawem. Autor omawia w niniejszej pracy tło historyczne, cel oraz motywacje ustawodawcy, które przyświecały mu podczas konstruowania tego przepisu. Następnie odpowiada na pytanie, czy wskazana przez ustawodawcę potrzeba wprowadzenia przedmiotowej regulacji rzeczywiście istniała i czy de facto uzasadnione było jej wprowadzenie. W dalszej kolejności nakreśla, czy wskazana regulacja rzeczywiście odpowiadała tej potrzebie w adekwatny sposób, omawiając przy tym kwestie znamion przedmiotowych i podmiotowych. Dalej autor z uwagi na to, że przepis w praktyce nigdy nie został wykorzystany, ogranicza się do analizy adekwatności ustawowego zagrożenia do abstrakcyjnie ujętej społecznej szkodliwości, wskazując przy tym, że art. 12 u.d.m.r. w istocie jest martwym prawem, ponieważ nigdy nie został zastosowany przez sąd. W podsumowaniu dokonuje ostatecznej oceny regulacji oraz przyrównuje ją do prawa stanowionego w dobie pandemii. W niniejszej pracy zastosowano metodę dogmatyczną polegającą na egzegezie i interpretacji wybranych przepisów oraz uzupełniająco syntezie doktryny i orzecznictwa. Pomocniczo wykorzystana została także metody aksjologiczna i historyczno-prawna.
Podmiotowe aspekty odpowiedzialności deliktowej oraz karnej w zakresie wyrzucania przedmiotów
(Wydział Prawa i Administracji UR, 2013) Łukasiewicz, Rafał
Odpowiedzialność prawna spowodowana wyrzuceniem przedmiotów z pomieszczenia na zewnątrz została uregulowana normatywnie w dwóch aktach prawnych – Kodeksie Cywilnym oraz Kodeksie Wykroczeń. Zakresy podmiotów, które mogą ponosić odpowiedzialność na podstawie tych regulacji nie są jednak tożsame. Wynika to przede wszystkim z funkcjonującej w obrębie prawa cywilnego konstrukcji odpowiedzialności na zasadzie ryzyka oraz dominującej w prawie karnym odpowiedzialności na zasadzie winy. Celem niniejszego artykułu jest wykazanie warunków, które muszą być spełnione, aby ta sama osoba mogła ponosić odpowiedzialność karną oraz cywilną spowodowaną zaistnieniem wskazanego stanu faktycznego oraz wyliczenie sytuacji, w których taki scenariusz jest wykluczony. Godzi się zauważyć, że problematyka ta leży na marginesie zainteresowań zarówno cywilistyki, jak i karnistyki.
Prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego – uwagi o przestępstwie z art. 178a Kodeksu karnego
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021) Trybus, Małgorzata
Zagrożenie bezpieczeństwa w komunikacji wiąże się z występowaniem różnego rodzaju negatywnych zjawisk. Wśród nich można wymienić przypadki prowadzenia pojazdu mechanicznego przez osobę w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających. Ze względu na wzrastającą liczbę tego rodzaju działań polski ustawodawca w 2000 r. spenalizował wskazane zachowanie w grupie przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Celem opracowania jest przedstawienie ogólnej charakterystyki przestępstwa określonego w art. 178a k.k., z uwzględnieniem środków reakcji karnej, jakie mogą być orzekane wobec jego sprawców, jak również skali występowania w Polsce tego rodzaju przestępczości. Dodatkowo starano się wskazać, jak przeciwdziałać tego rodzaju negatywnym zjawiskom społecznym. Opracowanie oparto głównie na metodzie dogmatycznej. Zawiera ono odwołania do materiału normatywnego, poglądów doktryny, judykatury oraz danych statystycznych. W rezultacie rozważań stwierdzono, że sam opis czynu zabronionego zawarty w art. 178a k.k. nie budzi zastrzeżeń z wyjątkiem § 4. Sankcje karne przewidziane za te przestępstwa pozwalają na orzekanie kar adekwatnych do wagi popełnionego czynu i nie należy ich zaostrzać. Mimo dużej represyjności zwłaszcza orzekanego obligatoryjnie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów liczba popełnianych przestępstw, o których mowa w art. 178a k.k., nie maleje. Artykuł zamyka podsumowanie, z którego wynika podstawowy wniosek: zasadniczy wpływ na skalę występowania w Polsce przestępstwa z art. 178a k.k. ma narastający w naszym kraju problem społeczny, jakim jest rosnąca liczba osób regularnie nadużywających alkoholu.
Prowadzenie przez licencjonowanych detektywów obserwacji z wykorzystaniem lokalizatora GPS w celu i trasie przemieszczania się – studium (nie tylko) karnoprawne
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2024-03) Szajna, Arkadiusz Paweł
Przedmiotowe opracowanie stanowi swoiste studium (nie tylko) karnoprawne odnoszące się do problematyki wykorzystywania podczas prowadzenia obserwacji przez licencjonowanego detektywa lokalizatora GPS celem uzyskania informacji o miejscu przebywania i trasie przemieszczania się danej osoby w sposób utajony, czyli utrzymany przed nią w tajemnicy. Analiza tego problemu została przeprowadzona m.in. przez pryzmat wybranych przepisów ustawy o usługach detektywistycznych, k.k. oraz istoty czynności operacyjno-rozpoznawczych. Zdaniem autora tego typu przypadki należy rozpatrywać pod kątem wypełnienia przez sprawcę znamion typu czynu zabronionego określonego w art. 45 ustawy o usługach detektywistycznych oraz art. 267 § 3 k.k. Podkreśla on również, że nie jest wykluczona możliwość zastosowania kumulatywnej kwalifikacji prawnej (składającej się z ww. przepisów).
Znamię szczególnego okrucieństwa jako znamię ocenne
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2024-06) Kantorowski, Mikołaj
Szczególne okrucieństwo jest znamieniem charakteryzującym się złożoną strukturą – należy bowiem do kręgu znamion ocennych, nieostrych i stopniowalnych. Kluczową przeszkodą interpretacyjną jest swoista ewolucja okrucieństwa w szczególne okrucieństwo. Wytyczenie granicy pomiędzy tym co okrutne, a tym co jest okrutne w sposób szczególny stanowi problem zarówno na gruncie dociekań doktrynalnych, jak i na płaszczyźnie orzeczniczej ze względu na subiektywizm wynikający z ocenności i nieostrości tego znamienia. Jednocześnie ocenny charakter szczególnego okrucieństwa wymaga odwołania się do norm moralnych, dążących do zachowania obiektywizmu. Doktryna prawa karnego skupia się na abstrakcyjnym znaczeniu samego okrucieństwa, podczas gdy orzecznictwo stosuje je w ujęciu konkretno-indywidualnym. Ich uzupełniający się charakter stanowi fundament do właściwej egzegezy znamienia szczególnego okrucieństwa. Nie da się bowiem stworzyć katalogu zachowań szczególnie okrutnych bez ograniczenia roli sądu.