Przeglądanie według Temat "poezja polska"

Aktualnie wyświetlane 1 - 2 z 2

Koryfeusz poezji. Monografia twórczości Ignacego Szydłowskiego
(Uniwersytet Rzeszowski, 2023-11-07) Podolska, Paulina
Dysertacja stanowi pierwszą próbę zaprezentowania sylwetki twórczej Ignacego Szydłowskiego (1793–1846) – literata uznanego w swoim czasie za wileńskiego „koryfeusza poezji”, obecnie zaś postaci zapomnianej, której działalność nie doczekała się jeszcze monograficznego opracowania. W rozdziale I skoncentrowano się na skorygowaniu i poszerzeniu wiedzy na temat życiorysu pisarza, utrwalonej w poświęconych mu dotąd (nielicznych) notach biograficznych. W dalszych rozdziałach, składających się na zasadniczą część rozprawy, scharakteryzowano dorobek Szydłowskiego w obszarach: twórczości poetyckiej i translatorskiej (rozdział II), pracy redakcyjno-edytorskiej nad periodykami „Tygodnik Wileński” i „Wizerunki i Roztrząsania Naukowe” oraz wydawnictwami podręcznikowymi poświęconymi poezji i wymowie (rozdział III), działalności krytycznoliterackiej i cenzorskiej (rozdział IV), a w końcu – pracy nauczycielskiej jako profesora wymowy, poezji i literatury polskiej (rozdział V). Ogląd ten prowadzi do zrewidowania dotychczasowych opinii o jego przeciętnym talencie literackim, wstecznictwie oraz niechęci do piszącej młodzieży, zwłaszcza zaś zwolenników prądu romantycznego. Pracę dopełnia podwójny aneks, zawierający nieznane utwory Szydłowskiego, odnalezione przez autorkę rozprawy w formie rękopiśmiennej, oraz kompletną bibliografię jego prac wraz z ich przedrukami i wersjami brulionowymi.
Twórczość literacka Anny Frajlich
(Uniwersytet Rzeszowski, 2018-07-05) Fiedeń-Kułak, Anna
Anna Frajlich, polska poetka żydowskiego pochodzenia, wyemigrowała z Polski w 1969 roku na fali tzw. Emigracji Marcowej. Przedstawicielka tegoż pokolenia od 48 lat mieszka i tworzy w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Jest autorką 10 tomów poezji, miniatur prozatorskich, dzienników, esejów oraz epistolografii. W Polsce zaczęła publikować po zmianach ustrojowych przełomu lat 80. i 90. ubiegłego wieku. Współpracowała i współpracuje m.in. z „Akcentem”, „Dekada Literacką”, „Migotaniami”, „Przekrojem”, „Gazetą Wyborczą” czy „Tygodnikiem Powszechnym”. W Stanach Zjednoczonych związana była przede wszystkim z londyńskimi „Wiadomościami” i paryską „Kulturą”, a także Oficyną Stanisława Gliwy oraz polskimi redakcjami, np. „Tygodniem Polskim”. Twórczość autorki Ogrodem i ogrodzeniem, bogata pod względem gatunkowym i tematycznym do tej pory nie doczekała się całościowego opracowania, a dotyczący jej dość obszerny materiał krytyczny i prasowy wymagał usystematyzowania. Zamiarem niniejszej rozprawy jest wypełnienie tego niedostatku. Dysertacja jest monografią. Badaniu poddaję wszystkie uprawiane przez Annę Frajlich rodzaje literackie. Analizy i wnioski prezentuję w układzie problemowym. Przede wszystkim ukazuję silny związek literatury i biografii. Holokaust i wygnanie, które stały się najważniejszymi doświadczeniami w życiu autorki Znów szuka mnie wiatr uczyniłam podstawą głównych kręgów problemowych dysertacji: pamięci i tożsamości. Rozprawa ma charakter interdyscyplinarny. Do badania twórczości Anny Frajlich wykorzystuje m.in. pojęcia nomadyzmu, emigracji, biografii oraz autobiografii, postpamięci, miejsc i przestrzeni autobiograficznych, tożsamości i pamięci. Odwołuje się do filozofii egzystencjalnej. W rozprawie korzystam z założeń somastetyki i bodycentryzmu. Znaczące dla moich ustaleń okazały się również: teoria archetypów Carla Gustawa Junga, antropologia (do ukazania relacji natura-kultura), teoria tropów Haydena White’a, teoria konkretyzacji Romana Ingardena, a także strategie milczenia. Badania nad twórczością Anny Frajlich wzbogacam także o głos autorki oraz prowadzoną z nią wzajemną korespondencję. Złożona biografia Anny Frajlich pozwoliła wyodrębnić kilka jej etapów. W rozdziale I Geografia życia i obszary twórczości dowodzę, że pierwszym miejscem biograficznym w życiu poetki, z racji urodzenia stała się Kirgizja. Jako drugie miejsce określam Szczecin – miasto, w którym późniejsza emigrantka spędziła dzieciństwo i młodość oraz uformowała swoją wczesną tożsamość. W tym obszarze wykazuję podobieństwa twórczości Frajlich do Józefa Wittlina i Józefa Łobodowskiego, przede wszystkim jednak dowodzę oryginalności autorki W słońcu listopada. Powroty pamięci poetki-emigrantki cechują się wyraźnym oddzieleniem czasu na przed- i po-emigracyjny. Trzecim miejscem biograficznym Anny Frajlich określam Warszawę. To miasto, w którym przyszła poetka wkroczyła w dorosłość, ale także miejsce, w którym na drzwiach mieszkania „głupie okrucieństwo prowadziło rękę piszącą na nich słowa antysemickiej obelgi” . Wygnanie 1969 roku stało się przyczyną podróży Frajlich do kolejnych miejsc: Wiednia i Rzymu, by ostatecznie dotrzeć do Nowego Jorku, w którym poetka mieszka do dziś. Światowa stolica początkowo obca i wroga, z czasem została przez emigrantkę oswojona i zaakceptowana. Ukazanie dorobku twórczego Anny Frajlich przez pryzmat związków geografii i twórczości dowiódł, że biografia stała się „autobiografią”. W rozdziale II Poetyckie obrazy miejsc literackie „miejsca” Anny Frajlich wykazały rzeczywisty związek z biografią autorki Znów szuka mnie wiatr. Do analizy tej części twórczości wiodącą obrałam klasyfikację miejsc autobiograficznych Małgorzaty Czermińskiej. I tak, Szczecin określiłam miejscem autobiograficznym wspominanym o charakterze stałym. Pamięć bowiem stała się dla bohaterki lirycznej gwarantem poczucia bezpieczeństwa i stałości. Inne miejsca Polski z przedemigracyjnego okresu w biografii zdefiniowałam jako wspominane-utracone. Nowy Jork przez wiele lat miał dla Anny Frajlich (i bohaterki jej twórczości) charakter tymczasowy, czuła się w nim duchowo bezdomna. Dopiero jego oswojenie zapewniło poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa. Akceptacja nowego miejsca życia oraz jednocześnie silny związek z ojczyzną jest przykładem realizacji postawy trzeciej wartości, sformułowanej przez Danutę Mostwin, bliskiej także Kazimierzowi Wierzyńskiemu. Trzecią przestrzenią miejsc autobiograficznych Anny Frajlich jest Lwów. Do badania historii rodziny ukazanej na tle tego miasta odnoszę teorię postpamięci Marianne Hirsh. W ten sposób wykazuję związek rodzinnych doświadczeń z geografią jako przestrzenią zapośredniczoną oraz ukazuję tę część twórczości jako literacki hołd złożony przez Frajlich swojej rodzinie oraz bezimiennym ofiarom Holokaustu. W rozdziale III zatytułowanym Składanie całości starałam się dowieść, jak autorka Ogrodem i ogrodzeniem buduje i spaja swoją rozczłonkowaną tożsamość z trzech równorzędnych komponentów: żydowskiego, polskiego i amerykańskiego. Swoistym dopełnieniem wielowarstwowej tożsamości poetki stała się podróż do Kirgizji. Konstruowanie siebie w twórczości Anny Frajlich odbywa się także poprzez ukazanie relacji z innymi. To istnienie z/dla drugiego człowieka – w kręgu rodziny, przyjaciół, współpracowników oraz autorytetów literackich, daje możliwość pełnego ukonstytuowania siebie, uporządkowania swojej biografii oraz swoistego pogodzenia się z nią. Doświadczona exodusem poetka ukazuje, że także na emigracji można się realizować. Emigrantka „składa tożsamość” także poprzez literacką prezentację obrazu siebie-twórcy oraz pojedynczego istnienia, o czym traktuje podrozdział Autoidentyfikacja poetki. Pamięć jest podstawą rozdziału IV Poznawanie świata. Wykazałam, że zawodność pamięci może powodować trudności w roz-poznawaniu świata. Dopóki jednak żyje, trwają w niej bolesne wspomnienia, które sprawiają, że rozpoznany świat ukazuje się jako „poraniony”, okrutny, nieprzewidywany, i to zarówno w wymiarze ogólnym, jak i osobistym. Pamięć o zmarłych wytwarza jeszcze inny obraz świata, rzeczywistości dla której podstawą staje się doświadczenie braku. Zmysłowość i biologizm jako kolejna całostka kompozycyjna dysertacji prezentują sposób poznawania rzeczywistości na poziomie najbardziej podstawowym – fizycznym. Z twórczości poetyckiej w tym aspekcie wyziera obraz człowieka jako istoty duchowo-fizycznej, która poprzez zmysły poznaje świat. Ukazałam, że poznanie i demaskacja skrywanych prawideł funkcjonowania, zwłaszcza kobiecego, organizmu sytuuje autorkę W słońcu listopada blisko poetyki Haliny Poświatowskiej i Anny Świrszczyńskiej. Sposobem poznawania świata w badanej twórczości jest także sen. W podrozdziale Oniryzm jako archetyp poznania starałam się dowieść, jak omawiany motyw może służyć poznaniu ludzkiego wnętrza. „Ja” liryczne tej poezji dzięki poetyce snu definiuje swoje stany emocjonalne, poddaje analizie przeszłość i wartościuje wydarzenia. Przedmiotem rozdziału V – Człowiek wobec świata i kultury uczyniłam stosunek podmiotu lirycznego względem rzeczywistości, która ją otacza: codziennej egzystencji, postawy względem historii, sztuki oraz strategie milczenia. W analizie ukazanego doświadczenia codzienności zasadą okazała się relacja względem drugiego człowieka: rodziny, osób ze sfery życia zawodowego i literackiego, ale także Innego-nieznanego, znajdującego się w trudnym położeniu. To wspólne przeżycia nadają egzystencji stałość oraz zapewniają bezpieczeństwo. Poetka niczym antropolog w tym, co pozornie zwyczajne odkrywa ważne prawidła ludzkiego losu. Twórczość Frajlich jest dialogiem ze sztuką: malarstwem, rzeźbą, muzyką i filmem. Dzieło sztuki jest dla świadomej uczestniczki kultury bodźcem do powstania utworu literackiego. Historia jest kolejnym aspektem, wobec którego bohaterka Frajlich przyjmuje stanowisko. Wiodącą perspektywą w badaniu tej części literackiego dorobku uczyniłam żydostwo poetki. Bohaterka tej twórczości bowiem zabiera głos zarówno jako przedstawicielka pokolenia, jak i indywiduum. Daje wyraz swoim niepokojom – miejscu człowieka w historycznych mechanizmach, zastanawia się nad powodami zbrojnych walk, celami rewolucji oraz egzystencją społeczeństw. Strategia milczenia w podrozdziale Milczenie (znaczące) wobec świata realizowana jest przez poetkę do ukazania tematów i treści szczególnie dla niej trudnych: exodusu, śmierci, Holokaustu i relacji międzyludzkich. Tę grupę utworów znaczą: przemilczenia, cisza, wyważenie wypowiedzi, subtelność czy graficzne znaki powstrzymania się od słów; składają się na strategię wyrażania bólu. Przyroda to w twórczości Anny Frajlich swoiste schronienie przed okrucieństwem świata. Analizę dorobku zawierającą grupę motywów związanych z przyrodą, ze względu na ich ilość i różnorodność zawarłam w osobnym, ostatnim rozdziale, zatytułowanym Wobec przyrody. W pierwszej całostce wskazuję, jak detale przyrody: pojedyncza roślina, kwiaty, trawy, ziarna, pąki, dzikie owoce czy będące dla nich tłem pory roku, są symbolami reprezentującymi najważniejsze problemy tej twórczości: wygnanie, zakorzenienie oraz przemijanie i śmierć. Osobnym, rozbudowanym motywem jest drzewo, dlatego też poświęcam mu odrębny podrozdział. Jako symbol przyjmuje różne znaczenia: reprezentuje bezpieczeństwo, stałość i zakorzenienie, oswojenie, ale bywa także symbolem rozdarcia. Miłość to kolejny wyodrębniony przeze mnie krąg tematyczny liryki autorki Który las. Uczucie poetka wyraża przede wszystkim wykorzystując dość popularną symbolikę kwiatów, ich stadia rozwojowe, kolorystykę, zapach. W obrębie liryki miłosnej twórczość Anny Frajlich bliska jest poetyce Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego i Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Bohaterką tej twórczości jest kobieta, zdradzająca twórczy namysł nad ludzką, zwłaszcza kobiecą psychiką. Poetka w prostej, choć oryginalnej stylistyce odtwarza różne stadia uczucia, a pierwiastek emocjonalny i forma wyrazu stanowią znaki rozpoznawcze tej twórczości. Podrozdział Krajobrazy mową żywiołów malowane prezentują obrazy przyrody, które na tle żywiołów symbolizują kondycję emigrantki: oswojenie bolesnych doświadczeń, akceptację dla nowego miejsca życia, wreszcie poczucie przynależności. Jako osobną całostkę wyodrębniłam Motywy akwatyczne. Łódź i przystań – symbole zatrzymania się, „zakotwiczenia” w „nowojorskiej przystani” są elementami charakterystycznymi emigracyjnej biografii Frajlich. Zestawienie żywiołu ognia i wody w tej twórczości staje się reprezentacją duchowości człowieka. Wiatr to kolejny żywioł w ramach rozważań na temat przyrody. Symbolizujący niestałość, periodyczność, nieprzewidywalność – jest wyrazem duchowej niestabilności emigrantki. Z czasem funkcja jego obrazowania ulega odwróceniu: ruchliwość zapewnia świeże powietrze, dynamikę i rozwój. Relację natury wobec kultury uczyniłam ostatnim kręgiem rozważań, zarówno w obrębie rozdziału, jak i rozprawy. Bohaterka liryki z tego obszaru podejmuje problem rozwoju technologicznego, będącego opozycyjnym wobec natury oraz ukazuje rolę przyrody względem człowieka. *** Złożone koleje życia, w szczególności doświadczenie wygnania i emigracji, nadały decydujący kształt twórczości literackiej Anny Frajlich. Znamienne, że wielowarstwowa tożsamość osobista ukazuje poetkę jako osobę, która z biegiem lat traumę wygnania przepracowuje i przeobraża w doświadczenie wzbogacające. Jej pisarstwo – podobnie, mimo wielu doświadczeń dalekie od patosu i poczucia krzywdy. To twórczość mocno osadzona w realiach, ale rozumiejąca złożoność ludzkiej duchowości; skoncentrowana na sobie, ale i wrażliwa na drugiego, często słabszego człowieka. To wreszcie twórczość osadzona w historii, ale umiejąca dostrzec szczegóły codzienności, a także obierająca względem otaczającej rzeczywistości przyjazne stanowisko, reagująca na zmiany, ale pamietająca o wartościach ponadczasowych i ogólnoludzkich.