Przeglądanie według Temat "plea bargaining"

Aktualnie wyświetlane 1 - 4 z 4

Dowody w postępowaniach szczególnych i konsensualnych – zarys problematyki
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019) Światłowski, Andrzej
Artykuł poświęcony jest specyfice dowodów w postępowaniach szczególnych i konsensualnych polskiej procedury karnej. Punktem wyjścia uczynione zostało spostrzeżenie, iż w świetle weberowskiej teorii biurokracji system ścigania i orzekania w sprawach karnych ma charakter biurokratyczny, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Przegląd przepisów dotyczących dowodów i postępowania dowodowego w poszczególnych trybach szczególnych prowadzi do ustaleń co do tego, w jaki sposób te ustawowe odmienności wpływają na odmienność tych trybów. Artykuł kończą wnioski dotyczące tendencji, jakie można w tej mierze zaobserwować w ostatnim półwieczu.
Nadużycia prokuratorów w Ameryce
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2014) Licak, Tomasz
Prokuratorzy obdarzeni są szeroką władzą dyskrecjonalną dotyczącą sposobu prowadzenia spraw karnych. Jednak niektóre ich praktyki, choć nie zawsze do końca niezgodne z obowiązującym prawem, mogą wzbudzać wątpliwości w sferze etyczno-moralnej. Oskarżony może wówczas bronić się, twierdząc, że prokurator działał „nie fair”. Nadużycia władzy prokuratorskiej podkopują zaufanie opinii publicznej w uczciwość systemu prawnego. Zjawisko to osłabia także zdolność sądów „do poszukiwania sprawiedliwości”. Głównym powodem nadużyć władzy prokuratorskiej jest gorliwość prokuratorów w dążeniu do uzyskania skazania oskarżonych. Dążąc do wysokiego wskaźnika skazań, nie ujawniają oni dowodów korzystnych dla oskarżonego. Wielkim zagrożeniem dla rzetelności procesu w sprawach karnych jest ukrywanie przez prokuratorów dowodów, mogących świadczyć o niewinności oskarżonych. Nadużycie władzy jest także ewidentne wówczas, gdy prokurator zezwala na wykorzystanie fałszywych zeznań. W takim przypadku prawo oskarżonego do uczciwego procesu jest naruszone. Nadużycia prokuratorskie są tak rozpowszechnione, gdyż zbyt niskie są kary za nieuczciwe zachowania. Większość sankcji nie dotyka prokuratora osobiście, a poza tym korzysta on z całkowitego immunitetu w zakresie odpowiedzialności cywilnej w związku z pełnioną funkcją.
Przesłanka faktyczna konsensualnych sposobów zakończenia postępowania karnego na tle art. 335 i 338a k.p.k.
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Woźniewski, Krzysztof
This article indicates the theoritical aspects of concept of evidential basis of prosecutor procedural motions to the court in order to sentence the accused without a trial. There are two kind of such prosecutors’ motions described in art. 335 of polish criminal procedure code. The first one is submitted by the prosecutor to the court instead of formal bill of indictment (art. 335 § 1) and the second one is submitted as a supporting document of formal bill of indictment (art. 335 § 2). In the first case the prosecutor is allowed to submit such motion if the suspect person the accused pleads guilty, and in the light of his explanations circumstances of the crime and the guilt is not in doubt, in second - if the circumstances of the crime and the guilt of the accused is not in doubt and a statement of evidence submitted by the accused are not inconsistent with the established facts. The third possibility to conclude the criminal case avoiding the full trial is the formal request of accused person to be sentenced to a penalty or a penal measure without the conduct of evidentiary proceedings submitted before the service of the notification of the date of the trial ( art. 338a) and it is granted if the circumstances of the offence do not raise doubts.
Samooskarżenie a instytucje konsensulane w procesie karnym
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Klejnowska, Monika
Artykuł dotyczy instytucji konsensualnych w polskim procesie karnym (art.335, 387 i 23a). Koncentruje się na modyfikacjach tych instytucji spowodowanych zmianami w prawie. Tekst dotyczy zgodności instytucji „tragowania się o przyznanie” z wymogami statuującymi rzetelny proces karny takimi jak zasada nemo tenetur, prawa do obrony i prawdy materialnej. Autorka analizuje głównie, czy art.335, 387 i 23a polskiego kodeksu postępowania karnego wymagają samooskarżenia i wymagają, aby oskarżony przyznał się do winy.