Przeglądanie według Temat "mapowanie genetyczne"

Aktualnie wyświetlane 1 - 1 z 1

Mapowanie genów odporności na mączniaka prawdziwego u odmian pszenżyta ozimego ‘Lamberto’ i ‘Grenado’
(2014-06-18) Ciszkowicz, Ewa
Pszenżyto (X Triticosecale Wittmack) jest stabilnym amfiploidem, powstałym w wyniku międzyrodzajowej hybrydyzacji, po której następuje podwojenie chromosomów, formy matecznej gatunku Triticum (AABB) oraz formy ojcowskiej gatunku Secale (RR). Przez wiele lat pszenżyto było uważane za zboże mało podatne na choroby, jednak w ostatnim 10-leciu nasilenie chorób na pszenżycie zwiększało się. W 2004 roku nastąpiło załamanie odporności pszenżyta na mączniaka, szczególnie u odmiany ‘Lamberto’. Celowym i ekonomicznym sposobem ochrony pszenżyta przed chorobami powodowanymi przez grzyby patogeniczne jest uprawa odmian odpornych. Wykorzystanie narzędzi biologii molekularnej, w tym markerów DNA, umożliwia poznanie genetycznego podłoża odporności pszenżyta na infekcję Blumeria graminis, przez co wspomaga selekcję odmian odpornych. Konstrukcja map genetycznych oraz identyfikacja loci cech ilościowych pozwala na lokalizację potencjalnych miejsc w genomie powiązanych z daną cechą. W niniejszej pracy mapę genetyczną pszenżyta skonstruowano dla dwóch populacji powstałych poprzez skrzyżowanie odmian ‘Lamberto’ (wrażliwa) oraz ‘Grenado’ (odporna) w dwóch kierunkach. Wykorzystano systemy markerowe DArT oraz SSR. Ocena fenotypowa, przeprowadzona w stadium siewki oraz rośliny dojrzałej, oparta była na ocenie stopnia porażenia populacji mapującej patogennym grzybem – Blumeria graminis. W celu zidentyfikowania rejonów/markerów genomu związanych z odpornością na infekcję wykorzystano analizy: Kruskal-Wallisa, SMA (dla oceny inokulacyjnej) oraz dodatkowo IM oraz CIM (dla oceny polowej). Wynikiem pracy jest mapa genetyczna dwukierunkowej populacji pszenżyta ozimego, o długości 1 813.6 cM, złożona z 547 markerów DArT oraz 7 markerów SSR. Zidentyfikowane zostały translokacje niehomeologiczne 5BS.3BL oraz 7A.1A. W stadium rośliny dojrzałej zidentyfikowano dwa główne efekty związane z odpornością na Blumeria graminis – Q.Pm.lgl.1R oraz Q.Pm.lgl.6R, wyjaśniające odpowiednio 15% oraz 33.4%. Do istotnych efektów należą także Q.Pm.lgl.2A2, Q.Pm.lgl.3A oraz Q.Pm.lgl.1B. U roślin w stadium siewki zidentyfikowano markery sprzężone z cechą w grupach sprzężeń 1R oraz 6R. Wytypowano markery znajdujące się w sąsiedztwie opisanych markerów sprzężonych z genami Pm50 i Pm4 na chromosomie 2A, oraz Pm39 na chromosomie 1B. Wskazuje to na możliwe występowanie w dwukierunkowej populacji ‘Lamberto’ i ‘Grenado’ w/w genów. Uzyskane wyniki dostarczyły nowych danych na temat wpływu kierunku krzyżowania odmian pszenżyta na dziedziczenie i/lub ekspresję genów. Informacje dotyczące podłoża genetycznego odporności, w tym rejonów genomu populacji ‘Lamberto’ i ‘Grenado’ związanych z odpornością na Blumeria graminis, mogą stanowić podstawę do opracowania wydajnego systemu selekcyjnego hodowli roślin odpornych.