Przeglądanie według Temat "local governance"

Aktualnie wyświetlane 1 - 3 z 3

Budżetowanie partycypacyjne jako instrument współzarządzania sferą publiczną
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2014) Łukomska-Szarek, Justyna
Budżetowanie partycypacyjne, jako proces decyzyjny umożliwia współtworzenie budżetów lokalnych w drodze dyskusji (obejmującej dialog i negocjacje) pomiędzy mieszkańcami a władzami lokalnymi w zakresie wydzielenia określonej puli środków finansowych, które zostaną wykorzystane do realizacji wybranych przez społeczność lokalną przedsięwzięć inwestycyjnych. Władze lokalne określą limit wydatków majątkowych, w ramach którego obywatele wspólnoty lokalnej mogą zgłaszać własne projekty inwestycyjne. Poprzez nawiązanie dialogu pomiędzy mieszkańcami a władzą lokalną budżetowanie partycypacyjne umożliwia wykonanie tych inwestycji, które są istotne dla społeczności lokalnej. W tym zakresie obywatele mogą uczestniczyć w procesie kreowania rozwoju lokalnego, decydując o wyborze priorytetowych zadań publicznych. W związku z powyższym głównym celem niniejszego opracowania jest próba wskazania budżetowania partycypacyjnego, jako narzędzia współzarządzania jednostką samorządu terytorialnego. Motywem przewodnim wyboru wskazanego powyżej tematu jest jego aktualność, a zwłaszcza popularność w ostatnich latach. Budżet partycypacyjny, jako potencjalnie bardziej konstruktywna forma demokracji bezpośredniej, stała się bardziej popularna w Polsce, a próby wprowadzenia takich rozwiązań w zakresie budżetowania podjęto w: województwach (na przykład wielkopolskim), powiatach (gostyńskim, wągrowieckim) i wielu gminach, począwszy od dużych miast takich jak Sopot, Poznań do małych miast, takich jak Kraśnik, Grajewo. W przypadku samorządów lokalnych w Polsce budżetowanie partycypacyjne dalekie jest od pierwowzoru brazylijskiego, mimo to coraz więcej podmiotów decyduje się na stosowanie tego instrumentu.
JST a organizacje pozarządowe – modele współpracy
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Inglot-Brzęk, Elżbieta
Relacje pomiędzy JST a organizacjami pozarządowymi wynikają z regulacji prawnych, a współpraca uznawana jest za podstawową i naczelną zasadę łączącą sektory samorządowy i pozarządowy. W pierwszej, teoretycznej części artykułu, przedstawiony został przewidziany przepisami prawa katalog form współdziałania, na którego podstawie zbudowano teoretyczny model współpracy JST z organizacjami pozarządowymi. Model ten uwidacznia, że to samorządy posiadają szczególne prerogatywy w określaniu płaszczyzn, form i zakresu współpracy. Wyniki badań empirycznych wykazały, że fakultatywny i otwarty charakter katalogu form współdziałania prowadzi do powstania asymetrycznej relacji, w której organizacje pozarządowe pełnią pozycję służebną. Sytuację tę petryfikuje finansowe uzależnienie NGO od dotacji płynących z JST. Wniosek ten potwierdzają wyniki monitoringu form współpracy. W drugiej części artykułu zaprezentowane zostały wyniki badań własnych. Empiria skoncentrowana została na zagadnieniu funkcjonowania pozafinansowych instrumentów współdziałania. Zebrany materiał posłużył do prezentacji trzech zagadnień badawczych. Po pierwsze podjęto próbę uchwycenia modeli wsparcia stosowanych przez JST. Ze względu na swoisty charakter stosowanych form współpracy, założenie to okazało się niemożliwe do zrealizowania. Drugie zagadnienie zakładało, że typ gminy jest cechą różnicującą formę i liczność stosowanych przez JST instrumentów, co zostało potwierdzone w przeprowadzonych analizach. Po trzecie przyjęto, że stosowane formy wsparcia różnicują kondycję organizacji pozarządowych na terenie badanych gmin. W celu weryfikacji założenia dane empiryczne zostały uzupełnione statystykami z GUS. Przeprowadzone analizy umożliwiły prezentację katalogu tych form wsparcia, które towarzyszą dobrej kondycji trzeciego sektora i dynamice jego rozwoju.
Komisja bezpieczeństwa i porządku jako podmiot lokalnej polityki bezpieczeństwa
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2022) Kołomycew, Anna
Komisje bezpieczeństwa i porządku są przykładem silnie zinstytucjonalizowanych i sformalizowanych mechanizmów zapewniających obywatelom (i ich przedstawicielom) udział w lokalnym współrządzeniu. Celem niniejszego tekstu jest pokazanie funkcji, jakie pełnią komisje bezpieczeństwa i porządku, będące ciałami doradczymi władz lokalnych w zakresie lokalnej polityki bezpieczeństwa. W artykule zaprezentowano wyniki badań jakościowych realizowanych w formie wywiadów półustrukturyzowanych w wybranych miastach na prawach powiatu w Polsce. Autorka koncentruje się na komisjach bezpieczeństwa i porządku, które choć funkcjonują od wielu lat w Polsce, są podmiotami pomijanymi w dyskursie naukowym dotyczącym bezpieczeństwa lokalnego. Tymczasem z przeprowadzonych badań wynika, że skład osobowy oraz zakres kompetencji przypisanych tym podmiotom tworzą warunki do tego, aby komisje były aktywnym uczestnikiem w procesie planowania lokalnej polityki bezpieczeństwa. Dodatkowo, zgodnie z przypisanymi przez ustawodawcę kompetencjami, KBiP mogą w pewnym zakresie dokonywać ewaluacji i oceny sposobu realizacji zadań w zakresie bezpieczeństwa lokalnego.