Przeglądanie według Temat "literatura polska XIX wieku"

Aktualnie wyświetlane 1 - 2 z 2

Mickiewiczowska sztuka przypisu. Część II (Konrad Wallenrod i Dziady cz. III)
(Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2019) Stanisz, Marek
This article is the second part of a study devoted to the rethoric and function of Adam Mickiewicz’s annotations to his poetic works – Konrad Wallenrod (1828) and Part III of Dziady (1832). These works evocatively connect history and current politics, and their annotations continue and further develop Mickiewicz’s strategies from his earlier poetic works. In the annotations to Konrad Wallenrod, the poet eruditely relates to the historical realities of the depicted world, strenghtening the credibility of the plot and displaying the authority of a refined historian. In the annotations to Part III of Dziady, Mickiewicz supplements literary fiction with accounts of a scholar, political expert, and witness familiar with the realities of the Russian state. Thus, he puts himself in the role of a story-teller commemorating his fellow countrymen’s plight, an analyst exposing the essence of the political system of the tsarist Russia, and a participant of historic events who emphasizes Poland’s historical rationale.
Między erudycją, retoryką i świadectwem. Kilka uwag o treści i funkcjach przypisów w twórczości Adama Mickiewicza. Część I (do 1826 r.)
(Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2012) Stanisz, Marek
Adam Mickiewicz opatrywał przypisami wiele swoich utworów poetyckich. W młodzieńczym okresie jego aktywności literackiej odsyłacze występowały m.in. w Balladach i romansach, Grażynie i Sonetach krymskich oraz kilku drobniejszych utworach (takich jak: Kartofla, Mieszko, książę Nowogródka, Do Joachima Lelewela, Popas w Upicie). W wymienionych utworach przypisy podporządkowane były głównie funkcjom erudycyjnym, stanowiły formę zjednywania czytelników oraz wpływania na sposób ich lektury, były ponadto zapisem osobistych doświadczeń poety. W odsyłaczach z tego okresu Mickiewicz porzucał wizerunki poety naiwnego i romantycznego indywidualisty, prezentował się zaś jako historyk-erudyta i publicysta polityczny, entuzjasta folkloru i wyrafinowany turysta, humorysta i satyryk, reporter i filolog. Mickiewiczowskie odsyłacze pozwalają więc ukazać jego młodzieńczą twórczość z nietypowej, oryginalnej perspektywy.