Przeglądanie według Temat "fluorescencja chlorofilu"

Aktualnie wyświetlane 1 - 2 z 2

Reakcja grochu siewnego (Pisum sativum L.) na nawożenie dolistne
(Uniwersytet Rzeszowski, 2021-09-28) Pawlak, Renata
Badania dotyczące wpływu nawożenia dolistnego nawozami/biostymulatorami konwencjonalnymi (N1) oraz enzymatycznym preparatem peptydów i L aminokwasów pochodzenia zwierzęcego Natural Crop (N2) wybranych ośmiu odmian grochu siewnego (Pisum sativum L.) prowadzono w latach 2015-2017, w Podkarpackim Ośrodku Doradztwa Rolniczego w Boguchwale. Wpływ nawożenia dolistnego na przebieg wegetacji grochu siewnego ujawnił się od fazy BBCH 65. Badane odmiany reagowały na nawożenie N1 wydłużeniem okresu wegetacji o 1 dzień, a N2 o 1-4 dni w porównaniu do roślin nienawożonych. Pod wpływem nawożenia dolistnego, zwłaszcza N1, nastąpił wzrost wartości LAI, CCI oraz intensywności procesów fizjologicznych w roślinie. W latach o korzystnym przebiegu pogody nawożenie dolistne powodowało przyrost plonu nasion i wydajności białka z 1 ha uprawy. Wykazano silną ujemną reakcję roślin na nawożenie N2 w 2016r. o niedoborze opadów w maju i czerwcu, co spowodowało istotny spadek plonu nasion. Nawożenie dolistne N1 i N2 powodowało wzrost wysokości roślin, liczby strąków ogółem i pełnych oraz zmniejszenie zawartości Fe, Zn i Cu w nasionach. Nawożenie N2 wpłynęło także na wzrost zawartości tłuszczu surowego i K oraz proporcji Mn:Cu i Mn:Zn. Dobór odmiany grochu siewnego daje większą możliwość wpływu na skład chemiczny nasion niż nawożenie dolistne. Nawozy / biostymulatory dolistne mogą być rekomendowane w uprawie grochu siewnego w celu podniesienia wielkości plonu i jakości nasion, równocześnie umożliwiając zmniejszenie zależności od nawozów chemicznych.
Wpływ wysokości nad poziomem morza na wybrane właściwości fizjologiczne liści olszy zielonej (Alnus viridis DC.) w Bieszczadach
(Uniwersytet Rzeszowski, 2016-10-17) Odrzywolska - Hasiec, Magdalena
Alnus viridis (Chaix) DC.- olsza zielona to wschodniokarpacki gatunek, w Bieszczadach Zachodnich osiąga północną i północno zachodnią granicę zasięgu. Naturalnie występuje powyżej górnej granicy lasu na bieszczadzkich połoninach. Zmiany w sposobie gospodarowania gruntami powodują, że schodzi w doliny górskie. Zatem podjęto próbę poznania wpływu wysokości n.p.m. na wybrane właściwości fizjologiczne u A. viridis. Badania prowadzono w latach 2012 – 2014 (lipiec oraz wrzesień) na stanowiskach: w Łobozewie (568 m n.p.m.), oraz na terenie BdPN: Przełęcz Wyżna (980 m), Połonina Wetlińska (1215 m) oraz Tarnica (1320 m). Zbadano zmiany morfologiczne liści, zawartość chlorofilu, flawonoidów oraz różnice składu chemicznego liści metodą spektroskopii FT ramanowskiej. Poprzez pomiar parametrów kinetyki oraz obrazowania fluorescencji Chl a określono sprawność fotochemiczną fotosystemu II oraz stopień dyskryminacji węgla 13C. Ponadto zbadano zawartość 15N w liściach. Na podstawie analizy widm refleksji promieniowania od liści wyznaczono współczynniki informujące o zawartości antocyjanów, karotenoidów, flawonoidów oraz wody w liściach olszy. Wyznaczono niezależny od struktury współczynnik fotosyntetyczny oraz fotochemiczny indeks refleksji. W oparciu o fluorescencyjne widma emisyjne liści oszacowano zmiany zawartości związków fenolowych. Reasumując, zdecydowana większość obserwowanych różnic w wartościach badanych parametrów fizjologicznych A. viridis może być związana z położeniem stanowiska n.p.m. Jednakże wpływ warunków siedliskowych został bardzo wyraźnie zaznaczony. Dobra kondycja roślin, prawdopodobnie zawleczonych na niższe stanowisko, wskazuje na realne niebezpieczeństwo, iż badany gatunek może odgrywać istotną rolę w zarastaniu terenów porolnych.