Przeglądanie według Temat "fizjoterapia"

Aktualnie wyświetlane 1 - 4 z 4

Attitudes of students of physiotherapy of the University of Rzeszów towards wearing masks, maintaining social distance, rules of disinfection and vaccination against COVID-19
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2023) Karlik, Sandra; Tokarczyk, Angelika; Kimak, Anna; Kubicz, Dorota; Tabian, Ewelina; Kawa, Karolina; Kijowski, Karol; Tomczyk, Michał; Weron, Przemysław; Mazurkiewicz, Sylwia; Perenc, Lidia
Introduction: The aim of the study was to determine factors differentiating the attitudes of students of physiotherapy of the University of Rzeszow (UR) towards wearing masks, maintaining social distance, disinfection rules and vaccination against COVID-19. Material and methods: The study was conducted among 200 students of physiotherapy of the UR. Men accounted for 31.5%, and women for 68.5%. The mean age was 21.64±1.84 years. The study was based on a questionnaire survey. The dimension of attitudes of students of physiotherapy of the UR towards wearing masks, maintaining social distance, the rules of disinfection and vaccination against COVID-19 was analyzed in the following spheres: knowledge and beliefs (8.27±3.35 points), actions (3.21±1.95 points), a sense of uncertainty (3.6±1.49 points), a sense of agency (2.94 ±1.27 points) and a general attitude (9.6±2.79 points). Statistical testing of Mann-Whitney, Kruskal-Wallis, and Spearman’s rank test was carried out for a statistically significant relationship at p<0.05. Results: Such dimensions as: declared attitudes, knowledge and beliefs based on science, actions and sense of agency were significantly higher in women (p<0.05). The uncertainty dimension was significantly higher in men (p<0.05). The higher the dimension of knowledge and beliefs based on science, the higher the dimension of the declared attitude, actions, sense of agency (R>0), and the lower the dimension of uncertainty (R<0, p<0.05). Conclusions: Gender and dimension of knowledge and beliefs differentiated the attitudes of students of physiotherapy of the UR towards wearing masks, maintaining social distance, the rules of disinfection and vaccination against COVID-19.
Testy czucia głębokiego w diagnostyce stawów kolanowych
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2023) Rottermund, Jerzy; Michalak, Grzegorz; Berska-Maślej, Magdalena; Knapik, Andrzej
Wprowadzenie: Doskonalenie funkcji kończyn dolnych u pacjentów z chorobami zwyrodnieniowymi, po operacjach ortopedycznych oraz urazach neurologicznych i sportowych nierozerwalnie wiąże się ze stymulacją czucia proprioceptywnego wraz z kontrolą nerwowo-mięśniową. Powrót sprawności chodu zależy od czucia głębokiego, zwanego zamiennie czuciem proprioceptywnym, oraz od mechanizmów sterujących mięśniami. Przetworzone sensorycznie informacje wymuszają stosowną reakcję układu mięśniowego, poprzez system sprzężeń zwrotnych, równowagę kontrolowaną. Sprawnie funkcjonujący układ integracji sensorycznej umożliwia reedukację chodu. Celem prezentowanego artykułu jest wskazanie na konieczność wykonania testów czucia głębokiego w stawie kolanowym w trakcie zajęć fizjoterapeutycznych u chorych z dysfunkcjami kończyn dolnych i po zabiegach operacyjnych. Materiał i metody: Czucie głębokie obejmuje czucie ułożenia, ruchu i wibracji części ciała, ocenę ich ułożenia względem siebie oraz w przestrzeni, zarówno w ruchu, jak i w spoczynku. Informacje czucia głębokiego pochodzą z proprioreceptorów stawowych, ścięgnistych, mięśniowych, natomiast te, które znajdują się w głębszych warstwach skóry i powięzi, są tradycyjnie postrzegane jako uzupełniające źródła. Uszkodzenie zaburzeń czucia głębokiego w stawach kolanowych objawia się wielorako. Najczęściej obserwuje się chód odbiegający od fizjologicznego, brak stabilizacji stawu, osłabienie siły mięśniowej, względnie ich sztywność oraz trudność w określeniu pozycji ułożenia kończyny. W pracy przedstawiono wybrane testy czucia głębokiego uwzględniające zdolność do odwzorowywania pozycji stawu kolanowego oraz test siły i prędkości wykonywanego ruchu. Zaproponowano wykorzystanie bieżni i platformy stabilometrycznej w diagnostyce propriorecepcji i ocenie postępów w usprawnianiu fizjoterapeutycznym kończyn dolnych. Podsumowanie: Ocena czucia proprioceptywnego jest konieczna podczas usprawniania chorych w dysfunkcjach kończyn dolnych, a w połączeniu z innymi badaniami diagnostycznymi umożliwia ukierunkowanie zajęć fizjoterapeutycznych na te najistotniejsze z punktu widzenia potrzeb chorego. W sytuacji pogorszenia się czucia głębokiego niezwłocznie należy przystąpić do wykonywania zalecanych ćwiczeń fizycznych i codziennej aktywności, uwzględniając przeciwwskazania i aktualne możliwości motoryczne pacjenta. Liczne w społeczeństwie upośledzenia funkcji kończyn dolnych, urazy oraz konieczność wykonania zabiegów operacyjnych wymusza podczas prowadzonej kompleksowej rehabilitacji wykorzystanie testów rzetelnych i niezawodnych. Przedstawione w artykule testy propriorecepcji stanowią nie tylko element diagnostyki, ale i obiektywną ocenę prowadzonego usprawniania.
Wskazania, przeciwskazania oraz aspekty praktyczne wczesnej fizjoterapii w oddziale intensywnej terapii
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2023) Zwoliński, Tomasz; Łepska, Lidia; Siek, Bartłomiej
Wprowadzenie: Fizjoterapia w oddziale intensywnej terapii jest obowiązkową procedurą medyczną prowadzoną w celu zapobiegania powikłaniom związanym z długotrwałym unieruchomieniem. Rehabilitacja skraca czas pobytu chorego w OIT i wspiera proces multidyscyplinarnego leczenia. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie wskazań i przeciwskazań towarzyszących procesowi fizjoterapii w tej grupie chorych. W celu dokładniejszego zaprezentowania opisywanych klinicznych przypadków dołączono materiał zdjęciowy. Materiał i metody: W pierwszej kolejności przedstawiono wskazania i przeciwskazania dotyczące wczesnej fizjoterapii pacjentów w OIT. Następnie opisano elementy fizjoterapii pacjentów hospitalizowanych w OIT. Praca zawiera praktyczne przykłady ćwiczeń biernych, wspomaganych, izometrycznych oraz oddechowych możliwych do zastosowania w tej grupie chorych. Wyniki i wnioski: Należy znać wskazania i przeciwskazania dotyczące działań usprawniających w OIT oraz monitorować stan pacjenta podczas całego procesu rehabilitacji. Rekomendowane jest wykorzystywanie elementów ćwiczeń biernych, wspomaganych izometrycznych oraz oddechowych w celu poprawy stanu zdrowia oraz zapobieganiu skutkom unieruchomienia w tej grupie chorych.
Z tradycji wodolecznictwa we Lwowie przed 1914 r.
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Jandziś, Sławomir; Zaborniak, Stanisław; Pleśniak, Angelika
Działalność Wincentego Priessnitza, Sebastiana Kneippa oraz prof. Wilhelma Winternitza sprawiła, że w XIX-wiecznej Europie ogromną popularnością cieszyła się hydroterapia. Powstawały nowe uzdrowiska oraz zakłady wodolecznicze, „bywanie u wód” stało się modne w coraz szerszych kręgach społecznych. Proces ten miał miejsce również w Galicji, czego najlepszym przykładem był Lwów. Miasto to przed I wojną światową było ośrodkiem metropolitalnym, siedzibą galicyjskiego Rządu Krajowego, miejscem, w którym rozwijały się różne kierunki kultury społecznej. Prowadzona była działalność w zakresie opieki zdrowotnej mieszkańców, sportu i rekreacji. Prężnie rozwijały się zakłady wodolecznicze, gimnastyczne oraz ortopedyczne. Opracowanie powstało w wyniku dokonanej kwerendy materiałów źródłowych pochodzących z Centralnego Państwowego Archiwum Historycznego Ukrainy we Lwowie, Zakładu Narodowego Ossolińskich we Wrocławiu oraz fachowych czasopism medycznych i prasy codziennej ukazującej się w dobie galicyjskiej. W oparciu o dokonaną analizę wytworzona została narracja, w której udzielono odpowiedzi na podjęty problem skierowany na ukazanie początków wodolecznictwa we Lwowie przed 1914 r. W opracowaniu zwrócono szczególną uwagę na przedstawienie prekursorskich metod wodolecznictwa, fizykoterapii i masażu oraz różne formy gimnastyki leczniczej, jakie miały miejsce w lwowskich zakładach wodoleczniczych. Wnioski, jakie wynikają z analizy materiałów źródłowych dowodzą, że wodolecznictwo we Lwowie, szczególnie w sanatoriach Kisielka i Maryówka, miało znamiona kompleksowej rehabilitacji, a swoim poziomem nie odbiegało od ówczesnych renomowanych europejskich sanatoriów. Działalność opisywanych zakładów miała charakter prekursorski w rozwoju fizjoterapii, balneologii, medycyny fizykalnej, a w kolejnych latach stanowiła podstawy do powstania rehabilitacji w Polsce.