Przeglądanie według Temat "film eksperymentalny"

Aktualnie wyświetlane 1 - 2 z 2

Allahu Akbar
(2018) Justyna, Łuczaj - Salej
Zwyczajny dzień. W centrum miasta pomiędzy galerią handlową a pomnikiem papieża widzimy człowieka o ciemnej skórze, najprawdopodobniej Araba, o nieświeżym wyglądzie, który jak w transie chodzi tam i z powrotem z reklamówką w ręku. Na jego twarzy widać zmęczenie. W tym samym miejscu pojawia się starsza kobieta z kilkuletnią dziewczynką. Podchodzą do pomnika papieża. Klękają do modlitwy. Dziewczynka zauważa mężczyznę. Podchodzi do niego. Zmęczony mężczyzna - Arab pada na trawę. Dziewczynka rzuca mu rogalik. Odbiega. Na horyzoncie pojawia się chłopiec z psem, który ujada na mężczyznę leżącego w trawie. Po jakimś czasie Arab podnosi się i dalej chodzi. Młody chłopak przechodzący obok robi mu zdjęcia. Arab protestuje krzycząc: Allahu Akbar! Kiedy zapada zmrok, do wciąż chodzącego Araba podbiega inny nastolatek - wyrywa mu reklamówkę z dłoni. Odbiega w kierunku pomnika papieża. Za pomnikiem nastolatek zagląda do reklamówki. Odrzuca ją przerażony. Z reklamówki wypełza wąż.
Dziura
(2017) Łuczaj - Salej, Justyna
Dziura to wieloznaczny poemat filmowy inspirowany twórczością i postacią George’sa Pereca. Wpisuje się w jeden z jego sposobów uprawiania sztuki tzw. Ludycznej. Ta kategoria określa utwory zrobione według jakiejś formalnej zasady, zawsze innej, jednak z góry określonej. Zasada ta, która pozornie jest ograniczeniem, faktycznie staje się motorem uwalniającym nowe możliwości i nieznane potencjały. Dziura składa się z trzech identycznych filmów połączonych w całość. Każdy z filmów oddaje głos innemu bohaterowi. Nieco zmienia się też muzyka, inaczej położone są akcenty. Kolejny monolog wewnętrzny ujawnia uczucia kolejnej postaci. Nie mamy tu jasno nakreślonej historii. Jest to raczej stan. W dziurze umiera chłopiec, znajduje go zbieg/morderca? który okrada umierającego. Ten sam człowiek zakrada się do domu kobiety czekającej na syna. Kobieta przyjmuje mordercę, karmi i otacza opieką. Zabiera mu buty i pali je w piecu. Mężczyzna rozważa zabicie kobiety. Jednak ten mężczyzna przychodzi tylko w jej śnie – to sugeruje monolog kobiety. Również całość może być majakiem umierającego chłopca. Każda z tych części pozwala na inną interpretację i na zbliżenie się do jednego z bohaterów. Jednak dopiero zobaczenie całości daje odczucie złożoności widzianej rzeczywistości. Film został zrealizowany na wystawę „Życie.Instrukcja” inspirowaną życiem i twórczością G. Pereca - Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki (04.02-23.04. 2017), kuratorka Jadwiga Sawicka.