Przeglądanie według Temat "fantastyka"

Aktualnie wyświetlane 1 - 2 z 2

Motyw wampira w literaturze polskiej
(Uniwersytet Rzeszowski, 2022-11-28) Kosiba, Jowita
Rozprawa poświęcona jest figurze wampira w literaturze polskiej od czasów oświecenia do dwudziestego pierwszego wieku. Stanowi ona próbę przekrojowego ukazania sposobów funkcjonowania krwiopijcy w prozie i poezji oraz zmian jego wizerunku na przestrzeni epok. Poruszane tematy podejmują kwestię zbieżności poszczególnych postaci literackich z ludowym pierwowzorem, a także stereotypowym, utrwalonym w kulturze popularnej obrazem. Omawiane utwory odwołują się do niego wprost lub robią to pośrednio, poprzez nadanie bohaterom cech wampirycznych, takich jak picie krwi czy liminalna egzystencja. Praca podzielona została na siedem rozdziałów. W pierwszym z nich dokonano próby umiejscowienia figury wampira w kontekście historycznym i kulturowym, od starożytności, poprzez wierzenia ludów z różnych rejonów świata, po czasy współczesne. Drugi w zwięzły sposób ukazuje „karierę” wampira w szeroko pojętej sztuce. W kolejnym pod lupę wzięto osiemnastowieczne utwory, wykorzystujące motyw upiora. Rozdział czwarty stanowi analizę dziewiętnastowiecznych utworów podejmujących, nie zawsze wprost, tematykę wampiryczną. Dalszą części pracy poświęcono pierwiastkowi feminalnemu wampirycznego fantazmatu. Tematem rozdziału szóstego są literackie portrety strzyg, stanowiących jeden z wariantów figury wampira, szczególnie często występujący w fantasy i powieściach grozy. Ostatni, siódmy, rozdział dysertacji, omawia zaś zmiany zachodzące w obrębie motywu na przestrzeni ostatnich pięćdziesięciu lat.
Opowieść o przestrzeniach grozy w twórczości nowelistycznej Stefana Grabińskiego
(Uniwersytet Rzeszowski, 2021-10-18) Godos, Anna
Głównym celem badań jest udowodnienie, iż świat wykreowany posiada więcej niż trzy, a nawet - cztery płaszczyzny; sam świat nienamacalny podzielono tu bowiem na co najmniej cztery części z obszaru poznania oraz kolejne dwie, uobecniające się w zasięgu faktycznym przestrzeni. Sama zaś przestrzeń wykazuje właściwości plastyczne, rozciągając swe granice i przenikając poprzez różne dziedziny swojej istoty. Co więcej, piśmiennictwo autora przesiąknięte zostało atmosferą niesamowitości; w związku z tym, cel pochodny rozprawy stanowiło wykazanie, iż groza przenika całokształt twórczości Grabińskiego. Dysertacja, oprócz wstępu i zakończenia, składa się z pięciu rozdziałów: I. Przestrzeń jako problem badawczy; II. Nowelistyka grozy Stefana Grabińskiego a konwencja gatunku; III. Wizja przestrzeni kolejowych; IV. Niesamowita płaszczyzna ponad- przestrzenności; V. Antropologiczny wymiar „przestrzeni wnętrza” w ujęciu Stefana Grabińskiego. W dwóch pierwszych zaprezentowano teoretyczne zagadnienia dotyczące badań nad przestrzenią oraz zjawiskiem grozy. Trzy kolejne skupiają się na analizie konkretnych nowel pisarza, w odniesieniu do wykreowanych w Rozdziale I teorii przestrzennych. Przedmiotem przeprowadzonych analiz stały się krótkie formy narracyjne autorstwa Stefana Grabińskiego, ze względu na swoją niewielką rozpiętość dające sposobność wnikliwego spojrzenia na konkretne zagadnienie.