Przeglądanie według Temat "evidence"

Aktualnie wyświetlane 1 - 13 z 13

Czy „świadek-ekspert” przyspiesza postępowanie uproszczone?
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021) Skorupka, Agnieszka
Instytucja „świadka-eksperta” została wprowadzona do postępowania uproszczonego na mocy nowelizacji k.p.c. z 4 lipca 2019 r. Autor stawia tezę, że instytucja „świadka-eksperta” stanowi remedium na pogodzenie konieczności sięgnięcia po opinię biegłego i zagwarantowanie szybkości oraz efektywności postępowania uproszczonego. Mimo założenia, że instytucja „świadka-eksperta” przyspiesza postępowanie uproszczone, w praktyce może je przeciągać, ponieważ stronie przeciwnej należy zapewnić możliwość kwestionowania opinii, aby nie dopuścić do naruszenia zasady równości stron oraz prawa do rzetelnego procesu.
Dowód w postaci zrzutu ekranu, czyli nowoczesne postępowanie dowodowe
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2024-06) Badurowicz, Karolina
Postępująca informatyzacja ma w sposób bezsprzeczny wpływ na każdy aspekt funkcjonowania społeczeństwa, w tym na prowadzenie sporów sądowych. Emanacją tego są nie tylko regulacje wprowadzane do Kodeksu postępowania cywilnego, które w sposób ewidentny „korzystają” z rozwoju technicznego. Ma to również znaczenie przy dowodach, jakie strony postępowania oferują celem udowodnienia swoich racji. Na kanwie powyższego, jako klasyczny przykład „nowoczesnego” środka dowodowego wskazać należy na zrzut ekranu. Przedmiotem artykułu będzie wobec tego próba analizy, jak powstaje zrzut ekranu, co może stanowić jego treść i wreszcie – w jaki sposób przedłożyć go do akt sprawy, aby stanowił dla strony postępowania pewny i skuteczny środek dowodowy.
Dowody na gruncie nowelizacji Kodeksu postępowania cywilnego z 4 lipca 2019 r. – zagadnienia wybrane
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2020) Sadowska, Beata
Przedmiotem niniejszego artykułu jest problematyka dotycząca nowelizacji k.p.c. wprowadzonej ustawą z dnia 4 lipca 2019 r. w zakresie postępowania dowodowego oraz jej ocena. Szczególną uwagę poświęcono zmianom przepisów regulujących dowód z opinii biegłego. Ponadto omówiona została także nowelizacja przepisów dotyczących dowodu z zeznań świadków. W niniejszym artykule analizie poddane zostały też zmiany o charakterze systematyzującym i redakcyjnym.
Dowody w rzymskim procesie karnym okresu republiki na przykładzie mów Cycerona
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019) Skorupka, Jerzy
Przedmiotem opracowania są dowody w rzymskim procesie karnym okresu republiki, na jakie powołuje się Cyceron w swoich mowach. Analizie poddałem trzy mowy oskarżycielskie Cycerona przeciwko Katylinie oraz dwie mowy obrończe Cycerona wygłoszone w sprawach przeciwko Lucjuszowi Murenie i Gnejuszowi Plancjuszowi. W podsumowaniu stwierdza się, że pomimo upływu 2000 lat we współczesnym polskim procesie karnym w zasadzie występują takie same źródła i środki dowodowe, jak w procesie rzymskim okresu republiki. Źródłami dowodowymi są osoby i rzeczy oraz dokumenty, a środkami dowodowymi zeznania świadków i opinie biegłych oraz treść dokumentów. Występuje tzw. mały świadek koronny, którym w procesie przeciw Katylinie był Tytus Wolturcjusz. Wykonywane są tożsame czynności dowodowe. Tym, co różni oba procesy, jest brak wpływu opinii publicznej na treść wyroku i wszystkich innych czynności procesowych oraz na ocenę dowodów. W polskim procesie karnym dowodami nie są argumenty (probationes artificiales). Oba procesy karne różni też charakter wyjaśnień oskarżonego. W procesie rzymskim nie stanowiły one dowodu, a współcześnie jest to ważny dowód o charakterze pierwotnym i bezpośrednim.
Dowody w znowelizowanej procedurze karnej – zagadnienia wybrane
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Karczmarska, Dorota
Artykuł zawiera rozważania poświęcone niektórym unormowaniom wprowadzonym nowelą k.p.k. z 2016. Jednym z nich jest z 168a k.p.k., który przewiduje dopuszczalność nielegalnie uzyskanego dowodu. Ani naruszenie przepisów postępowania, ani popełnienie czynu zabronionego w celu zdobycia nie stanowią obecnie przeszkód uniemożliwiających przeprowadzenie dowodu. Wyjątek stanowi jedynie dowód uzyskany w wyniku popełnienia przez funkcjonariusza publicznego zabójstwa, umyślnego uszkodzenia ciała lub pozbawienia wolności. Przepis ten jest trudny do zaakceptowania z punktu widzenia założeń państwa prawnego (legalizuje dowód pochodzący z czynu zabronionego) i niefunkcjonalny z punktu widzenia praktyki. Powinien zostać uchylony lub zmieniony. Art. 168b przewiduje uprawnienie prokuratora do wydania decyzji w kwestii korzystania w procesie karnym wyników kontroli operacyjnej, zawierających informacje o przestępstwie innym niż objęte zarządzeniem kontroli. Na tle tego unormowania pojawia problem dopuszczalności wykorzystania materiałów dotyczących przestępstw, które nie mogą być zwalczane w drodze stosowania kontroli operacyjnej. Ponadto artykuł podejmuje tematykę związaną z dopuszczeniem dowodów przed rozprawą główną (art. 352 k.p.k.) oraz postępowaniem w przedmiocie zastosowania środków zabezpieczających (art 354a k.p.k.).
Granice dopuszczalności dowodów uzyskanych w sposób nielegalny w polskim procesie karnym
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019) Smarzewski, Marek
W artykule podjęto rozważania dotyczące kwestii dopuszczalności dowodów uzyskanych nielegalnie w polskim procesie karnym w nawiązaniu do przepisów art. 168a k.p.k. i art. 168b k.p.k. Na gruncie art. 168a k.p.k. ustawodawca co do zasady uznał za dopuszczalne dowody uzyskane za pomocą czynu zabronionego lub z naruszeniem przepisów postępowania. Z kolei ratio legis wprowadzenia art. 168b k.p.k. była wola eliminacji zakazu wykorzystania owoców z zatrutego drzewa pozyskanych w toku kontroli operacyjnej i oddanie oceny w przedmiocie ich wykorzystania do następczej decyzji prokuratora. Na tym tle jako szczególnie istotny jawi się nurt prokonstytucyjny wykładni nieakceptowalnych w swej literalnej wymowie art. 168a k.p.k. i art. 168b k.p.k., który przy posiłkowym odwołaniu się do norm konstytucyjnych pozwala na eliminowanie z procesu dowodów uzyskanych nielegalnie.
Karnoprocesowy „evergreen”, czyli o dopuszczalności zwolnienia z tajemnicy adwokackiej w trybie art. 180 § 2 k.p.k. Uwagi polemiczne
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2023-03) Sowiński, Piotr
Tekst stanowi polemikę w stosunku do wcześniejszej publikacji i dotyczy problematyki zwolnienia z tajemnicy adwokackiej w polskim procesie karnym. Przedstawiono założenia teoretyczne dotyczące tajemnicy adwokackiej, wskazano na jej zakres przedmiotowy i podmiotowy, a także instytucję uchylenia tej tajemnicy na użytek procesowy w trybie art. 180 § 2 kodeksu postępowania karnego. Omówiono środki służące ochronie tajemnicy adwokackiej w procesie karnym.
Kształtowanie się instytucji dobrowolnego poddania się karze w trybie art. 338a i 387 k.p.k. Kilka uwag na tle zmian z lat 1997–2016
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Sowiński, Piotr Krzysztof
W artykule omówiono kształtowanie się instytucji dobrowolnego poddania się karze w latach 1997–2016. Jest to instytucja opierająca się na tzw. porozumieniu procesowym zawartym przy aprobacie sądu przez strony procesowe. Zmierza ona do skrócenia procesu karnego i zakłada zwiększenie wpływu stron na decyzję sądu. Zwraca się tu uwagę na konieczność odróżnienia wymogów formalnych i merytorycznych dotyczących samego wniosku oskarżonego od warunków uwzględnienia tego wniosku przez sąd.
Nadużycia prokuratorów w Ameryce
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2014) Licak, Tomasz
Prokuratorzy obdarzeni są szeroką władzą dyskrecjonalną dotyczącą sposobu prowadzenia spraw karnych. Jednak niektóre ich praktyki, choć nie zawsze do końca niezgodne z obowiązującym prawem, mogą wzbudzać wątpliwości w sferze etyczno-moralnej. Oskarżony może wówczas bronić się, twierdząc, że prokurator działał „nie fair”. Nadużycia władzy prokuratorskiej podkopują zaufanie opinii publicznej w uczciwość systemu prawnego. Zjawisko to osłabia także zdolność sądów „do poszukiwania sprawiedliwości”. Głównym powodem nadużyć władzy prokuratorskiej jest gorliwość prokuratorów w dążeniu do uzyskania skazania oskarżonych. Dążąc do wysokiego wskaźnika skazań, nie ujawniają oni dowodów korzystnych dla oskarżonego. Wielkim zagrożeniem dla rzetelności procesu w sprawach karnych jest ukrywanie przez prokuratorów dowodów, mogących świadczyć o niewinności oskarżonych. Nadużycie władzy jest także ewidentne wówczas, gdy prokurator zezwala na wykorzystanie fałszywych zeznań. W takim przypadku prawo oskarżonego do uczciwego procesu jest naruszone. Nadużycia prokuratorskie są tak rozpowszechnione, gdyż zbyt niskie są kary za nieuczciwe zachowania. Większość sankcji nie dotyka prokuratora osobiście, a poza tym korzysta on z całkowitego immunitetu w zakresie odpowiedzialności cywilnej w związku z pełnioną funkcją.
Realizacja zasada swobodnej oceny dowodów w procesie cywilnym i procesie karnym w kontekście orzecznictwa Sądu Najwyższego
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017-06) Pędziałek-Kunert, Elżbieta
The principle of free assessment of evidence is one of the most important principles of the civil and criminal process. Its limits, as indicated by the Supreme Court case law, are determined by the following factors: logical, statutory, ideological and doctrines of law indicating non-normative criteria, e.g. logical criterion, life experience, legal and psychological. The principle is the instruction of the conduct of the evaluation of the collected evidence. In the scope of implementation of the principle of free assessment of evidence, the Supreme Court has repeatedly spoken, as well as the law. A large number of Supreme Court rulings on the application and implementation of this principle are leading to the conclusion that its interpretation still raises some uncertainty in the context or direction of the evaluation covers the full scope of application of the above criteria and factors. The question is whether the case and the criteria for the free assessment of evidence submitted by the jurisprudence line as well as the doctrine of legal science should all be fulfilled together in the performance of judicial review and should only confine itself to the evidence presented.
Ustawodawstwo Konstantyna Wielkiego dotyczące przeprowadzania i oceny dowodów
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019) Zalewski, Bartosz
Celem prezentowanego opracowania jest zwięzłe zaprezentowanie i omówienie ustawodawstwa cesarza Konstantyna Wielkiego, dotyczącego kwestii dowodowych. Pomimo że było ono stosunkowo nieliczne, to zachowało istotne znaczenie historyczne, zwłaszcza w zakresie kwestii związanych z oceną zeznań świadków. Stało się podstawą do sformułowania zasady testis unus, testis nullus. Było również źródłem inspiracji dla wykształcenia się w wiekach późniejszych tzw. legalnej teorii dowodowej.
Wiarygodność środków dowodowych w rzymskim procesie karnym okresu wczesnego cesarstwa
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2020) Loska, Elżbieta
Zachowane teksty źródłowe dotyczące rzymskiego prawa karnego poświęcone są bardzo często kwestiom procesowym. Znalazło się w nich także miejsce dla problematyki środków dowodowych w rzymskim procesie karnym. W niniejszym artykule omówiono zagadnienie ich wiarygodności. Brano przy tym pod uwagę nie tylko sam dowód, jego formę czy treść, ale oceniano również osobę, która dowód przedstawiała, i sposób jego pozyskania. W niektórych przypadkach obligatoryjne było zastosowanie tortur.
Zakaz dowodowy przesłuchania mediatora w postępowaniu cywilnym, administracyjnym i karnym. Elementy wspólne i różnicujące (uwagi na tle art. 183 4 § 2 k.p.c., art. 83 § 4 k.p.a. oraz art. 178a k.p.k.)
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021) Sowiński, Piotr Krzysztof
Niniejsze opracowanie dotyczy tajemnicy mediacji oraz sposobów jej ochrony w postępowaniu cywilnym, administracyjnym i karnym. Choć wszystkie te procedury należą do jednego porządku prawnego, to cechuje je samodzielność i odrębność rozwiązań prawnych. W artykule wskazano na elementy wspólne i różnicujące te rozwiązania. Analizie poddano zarówno zakres przedmiotowy, jak i podmiotowy zakazu dowodowego zawartego w 183 4 § 2 k.p.c., art. 96j § 2 k.p.a. oraz art. 178a k.p.k.