Przeglądanie według Temat "criminal law"

Aktualnie wyświetlane 1 - 7 z 7

Podmiotowe aspekty odpowiedzialności deliktowej oraz karnej w zakresie wyrzucania przedmiotów
(Wydział Prawa i Administracji UR, 2013) Łukasiewicz, Rafał
Odpowiedzialność prawna spowodowana wyrzuceniem przedmiotów z pomieszczenia na zewnątrz została uregulowana normatywnie w dwóch aktach prawnych – Kodeksie Cywilnym oraz Kodeksie Wykroczeń. Zakresy podmiotów, które mogą ponosić odpowiedzialność na podstawie tych regulacji nie są jednak tożsame. Wynika to przede wszystkim z funkcjonującej w obrębie prawa cywilnego konstrukcji odpowiedzialności na zasadzie ryzyka oraz dominującej w prawie karnym odpowiedzialności na zasadzie winy. Celem niniejszego artykułu jest wykazanie warunków, które muszą być spełnione, aby ta sama osoba mogła ponosić odpowiedzialność karną oraz cywilną spowodowaną zaistnieniem wskazanego stanu faktycznego oraz wyliczenie sytuacji, w których taki scenariusz jest wykluczony. Godzi się zauważyć, że problematyka ta leży na marginesie zainteresowań zarówno cywilistyki, jak i karnistyki.
Prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego – uwagi o przestępstwie z art. 178a Kodeksu karnego
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021) Trybus, Małgorzata
Zagrożenie bezpieczeństwa w komunikacji wiąże się z występowaniem różnego rodzaju negatywnych zjawisk. Wśród nich można wymienić przypadki prowadzenia pojazdu mechanicznego przez osobę w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających. Ze względu na wzrastającą liczbę tego rodzaju działań polski ustawodawca w 2000 r. spenalizował wskazane zachowanie w grupie przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Celem opracowania jest przedstawienie ogólnej charakterystyki przestępstwa określonego w art. 178a k.k., z uwzględnieniem środków reakcji karnej, jakie mogą być orzekane wobec jego sprawców, jak również skali występowania w Polsce tego rodzaju przestępczości. Dodatkowo starano się wskazać, jak przeciwdziałać tego rodzaju negatywnym zjawiskom społecznym. Opracowanie oparto głównie na metodzie dogmatycznej. Zawiera ono odwołania do materiału normatywnego, poglądów doktryny, judykatury oraz danych statystycznych. W rezultacie rozważań stwierdzono, że sam opis czynu zabronionego zawarty w art. 178a k.k. nie budzi zastrzeżeń z wyjątkiem § 4. Sankcje karne przewidziane za te przestępstwa pozwalają na orzekanie kar adekwatnych do wagi popełnionego czynu i nie należy ich zaostrzać. Mimo dużej represyjności zwłaszcza orzekanego obligatoryjnie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów liczba popełnianych przestępstw, o których mowa w art. 178a k.k., nie maleje. Artykuł zamyka podsumowanie, z którego wynika podstawowy wniosek: zasadniczy wpływ na skalę występowania w Polsce przestępstwa z art. 178a k.k. ma narastający w naszym kraju problem społeczny, jakim jest rosnąca liczba osób regularnie nadużywających alkoholu.
Prowadzenie przez licencjonowanych detektywów obserwacji z wykorzystaniem lokalizatora GPS w celu i trasie przemieszczania się – studium (nie tylko) karnoprawne
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2024-03) Szajna, Arkadiusz Paweł
Przedmiotowe opracowanie stanowi swoiste studium (nie tylko) karnoprawne odnoszące się do problematyki wykorzystywania podczas prowadzenia obserwacji przez licencjonowanego detektywa lokalizatora GPS celem uzyskania informacji o miejscu przebywania i trasie przemieszczania się danej osoby w sposób utajony, czyli utrzymany przed nią w tajemnicy. Analiza tego problemu została przeprowadzona m.in. przez pryzmat wybranych przepisów ustawy o usługach detektywistycznych, k.k. oraz istoty czynności operacyjno-rozpoznawczych. Zdaniem autora tego typu przypadki należy rozpatrywać pod kątem wypełnienia przez sprawcę znamion typu czynu zabronionego określonego w art. 45 ustawy o usługach detektywistycznych oraz art. 267 § 3 k.k. Podkreśla on również, że nie jest wykluczona możliwość zastosowania kumulatywnej kwalifikacji prawnej (składającej się z ww. przepisów).
Spory wokół obrony przez kulturę w kontekście debat na temat wielokulturowości
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016) Kania, Magdalena M.
The main aim of this article is to introduce the concept of culture/cultural defence into the framework of current debates over multiculturalism. Culture defence is a relatively new legal strategy, which seeks to strengthen its own position as a formal strategy in criminal law, mainly in the common law system. It is based on the cognitive assumption that culture affects individuals’ perception of social reality to that extent that individuals could lack the capacity to act with the full ignorance of culturally given norms. The concept of culture defence will be juxtaposed to the different approaches to multiculturalism itself: to the concept of John Rawls’s theory of justice, to the concept of politics of difference as introduced by Charles Taylor, and to the politics of multiculturalism proposed by Will Kymlicka. This article reveals the question of legitimacy of culture defence as a crucial question bounded up with political philosophy, not exclusively embraced by the philosophy of law.
Wątpliwości interpretacyjne definicji dobra kultury, zabytku oraz dzieła sztuki w kontekście stosowania przepisów karnych ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2024-12) Łagocka-Zielenkiewicz, Karolina Inga
Opracowanie koncentruje się na analizie wątpliwości interpretacyjnych związanych z definicjami dobra kultury, zabytku oraz dzieła sztuki w kontekście stosowania przepisów karnych ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Celem artykułu jest uwypuklenie niejasności terminologicznych wykorzystywanych w regulacjach prawnych mających za przedmiot ochronę szeroko rozumianych wytworów sztuki przed ich fałszowaniem i niszczeniem. Niejasności takie stanowić mogą istotną przeszkodę dla procesu stosowania takich regulacji, a co za tym idzie, ich skuteczności. W tym sensie wpływają na praktykę prawną, szczególnie w obszarze ochrony dziedzictwa kulturowego przed takimi przestępstwami, jak niszczenie, kradzież i nielegalny handel. W związku z tym warto przyjrzeć się rozumieniu wykorzystywanych w ustawodawstwie pojęć dobro kultury, zabytek oraz dzieło sztuki i ich wzajemnych relacji – wpływających zwłaszcza na kwalifikację prawną czynów stypizowanych w przepisach karnych ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.
Z działalności Sądu Specjalnego w Rzeszowie (Sondergericht Reichshof) podczas II wojny światowej
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2024-12) Graczyk, Konrad
Artykuł poświęcono Sądowi Specjalnemu w Rzeszowie (Sondergericht Reichshof). Był to jeden z niemieckich sądów karnych działających w Generalnym Gubernatorstwie podczas II wojny światowej. W tekście omówiono podstawy prawne funkcjonowania sądów specjalnych GG, okoliczności utworzenia Sądu Specjalnego w Rzeszowie, jego ustrój i kadry, a także orzecznictwo sądowe. Poruszono także problem informowania o działalności sądu specjalnego na łamach okupacyjnej prasy. Na podstawie zachowanych źródeł obliczono liczbę osób skazanych na karę śmierci. Artykuł opracowano w głównej mierze na podstawie źródeł pierwotnych (archiwaliów sądowych).
Znamię szczególnego okrucieństwa jako znamię ocenne
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2024-06) Kantorowski, Mikołaj
Szczególne okrucieństwo jest znamieniem charakteryzującym się złożoną strukturą – należy bowiem do kręgu znamion ocennych, nieostrych i stopniowalnych. Kluczową przeszkodą interpretacyjną jest swoista ewolucja okrucieństwa w szczególne okrucieństwo. Wytyczenie granicy pomiędzy tym co okrutne, a tym co jest okrutne w sposób szczególny stanowi problem zarówno na gruncie dociekań doktrynalnych, jak i na płaszczyźnie orzeczniczej ze względu na subiektywizm wynikający z ocenności i nieostrości tego znamienia. Jednocześnie ocenny charakter szczególnego okrucieństwa wymaga odwołania się do norm moralnych, dążących do zachowania obiektywizmu. Doktryna prawa karnego skupia się na abstrakcyjnym znaczeniu samego okrucieństwa, podczas gdy orzecznictwo stosuje je w ujęciu konkretno-indywidualnym. Ich uzupełniający się charakter stanowi fundament do właściwej egzegezy znamienia szczególnego okrucieństwa. Nie da się bowiem stworzyć katalogu zachowań szczególnie okrutnych bez ograniczenia roli sądu.