Przeglądanie według Temat "court"

Aktualnie wyświetlane 1 - 5 z 5

Działalność administracyjna sądów
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-12) Klatt, Kamil
W sporze pomiędzy Ministerstwem Sprawiedliwości, a Krajową Radą Sądownictwa głównym przedmiotem konfliktu nadzór nad działalnością administracyjną sądów powszechnych. Niemniej przedmiot tego nadzoru tj. działalność administracyjna sądów pozostaje jednak pozornie oczywisty. Analiza ustaw ustrojowych sądów działających na terenie Rzeczypospolitej Polskiej prowadzi do wniosku, że jedynie w art. 8 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. – Dz.U. z 2015 r., poz. 133 ze zm.), dalej jako u.s.p., umiejscowiona została definicja legalna działalności administracyjnej sądów. Pojęcie to jednak jest tak szerokie i pojemne, iż czasami czynności będące uregulowane jako działalność administracyjna sądu de facto zarezerwowane są wyłącznie dla nadzoru judykacyjnego. Doktryna prawa administracyjnego postuluje precyzyjne zakreślenie kompetencji nadzorczych w przepisach prawa, aczkolwiek niedopełnienie tego obowiązku nie skutkuje niemożnością wykonywania przez organ nadzorczy swoich kompetencji, za wyjątkiem stosowania środków oddziaływania. Ostatecznie ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. – Dz.U. z 2014 r., poz. 1647 ze zm.), jak i ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. Prawo o ustroju sądów wojskowych (t.j. – Dz.U. z 2015 r., poz. 1108 ze zm.), nie zawierają autonomicznych regulacji w przedmiocie działalności administracyjnej i delegują w tym zakresie do odpowiedniego stosowania przepisów u.s.p. Należy zatem postulować podjęcie prac nad doprecyzowaniem zakresu działalności administracyjnej sądów lub zapoczątkować przez doktrynę rozważania w tym przedmiocie z poszanowaniem zadań i niezależności władzy wykonawczej i władzy sądowniczej.
„Grożąca surowa kara” jako samodzielna podstawa tymczasowego aresztowania po zmianie art. 258 k.p.k.
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021) Nowak, Andrzej
Artykuł omawia kontrowersje związane z uznawaniem za samodzielną podstawę do stosowania tymczasowego aresztowania grożącą podejrzanemu surową karę. Przedstawiono w nim stanowiska dotyczące tego problemu oparte w szczególności na brzmieniu art. 258 § 2 k.p.k. obowiązującym w okresie od 1 lipca 2015 r. do 15 kwietnia 2016 r. oraz przyczyny rezygnacji z przedmiotowej nowelizacji.
Konstytucyjne aspekty udziału referendarza sądowego w postępowaniu karnym
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2022) Bachurska, Beata
Zagadnienie dotyczące miejsca zajmowanego przez referendarza sądowego w polskim systemie sądownictwa nabiera szczególnego charakteru w świetle przepisów Konstytucji RP, a także Prawa o ustroju sądów powszechnych, które wyznaczają zakres zadań, jaki może być powierzony referendarzowi sądowemu w procesie karnym. W obecnym kształcie instytucja ta jest jednak w postępowaniu karnym nieefektywna. Wprawdzie spełnia ona wymóg konstytucyjności, a ustawodawca w sposób legalny delegował określone uprawnienia na rzecz referendarzy sądowych w procesie karnym, to jednak obawa o naruszenie konstytucyjnej zasady sprawowania wymiaru sprawiedliwości wyłącznie przez sądy powstrzymuje ustawodawcę przed dalszym rozwojem tej instytucji.
The itinerant court of Constantinus
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2022-12) Diaz Bautista, Adolfo
Emperor Constantine was the last great ruler of the unified Roman Empire. He ascended the throne after the death of his father, Emperor Constantius, and gained power after several civil wars. In his reign the practice of Christianity was authorized. In this work we examine the places and dates of dating of the constitutions contained in the Code of Justinian to verify that the Court of Constantine effectively exercised power throughout the Empire, covering long distances even in winter times. In some cases, the dating offers inconsistent results which suggests a possible alteration of the texts.
Zasada kontradyktoryjności w rzymskim procesie karnym
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Chmiel, Andrzej
Zasada kontradyktoryjności była obecna w rzymskim postępowaniu karnym w zasadzie od początków jego funkcjonowania. Proces karny był postrzegany już przez starożytnych Rzymian jako spór dwóch przeciwstawnych stron procesowych – oskarżyciela i oskarżonego. Typowo kontradyktoryjny charakter miał zwłaszcza proces przed quaestiones perpetuae. Jednak jak wykazano, nawet w tej formie postępowania kontradyktoryjność doznawała pewnych ograniczeń. Charakter kontradyktoryjności uległ pewnym przemianom w cognitio extra ordinem. W nowym typie procesu karnego zmieniła się przede wszystkim rola sądu. W cognitio extra ordinem stał się on aktywnie uczestniczącym w postępowaniu karnym organem procesowym wyposażonym w instrumenty mające zapewnić mu zrealizowanie zasady prawdy materialnej. Kontradyktoryjność pomimo tego, iż została poddana aktywnej kontroli ze strony rozpoznającego daną sprawę sędziego, pozostała nadal jedną z głównych zasad rzymskiego procesu karnego.