Przeglądanie według Temat "community"

Aktualnie wyświetlane 1 - 13 z 13

Berlin – soczewka współczesnej Europy. Uwagi na marginesie książki Ewy Wanat „Deutsche nasz. Reportaże berlińskie”
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019) Sukiennik, Magdalena
Berlin and the city’s inhabitants are the characters of Wanat’s reportage. The book is a collection of talks and evidence record of meetings with particular people. Every Berliner has their own story. While presenting the stories, the author spotlights the complexity of the city. The capital city, like any other metropolis, is a medley of various cultures and behaviours. The city reflects the borderline of the features which both unite and divide the society and endanger their peaceful coexistence. The border areas are particularly exposed to conflicts. For onlookers, Berlin seems to be a coherent mosaic. However, it is drastically divided. This incoherence is shown in varied characters of the districts, it is reflected in language, too. Resentments, stereotypes and generalisations add to this discrepancy. A peaceful coexistence in such a cosmopolitan hybrid city requires building an agora and bridges. They create the background to begin a dialogue. Liberal democracy helps to introduce socio-cultural structures, as well as mental patterns of perception. This prevents antagonisms in society. A lesson of tolerance averts hostility and others are not treated as if they were strangers. Learning an appropriate attitude towards the dissimilar takes a long time, and the challenge must be repeatedly undertaken if society is to remain united. Analysing such a big city as Berlin, Ewa Wanat illustrates complex problems of contemporary Europe.
Druga Reforma Teatru – Prolegomena
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2023-12) Braun, Kazimierz
Historia teatru XX wieku wyróżnia dwie reformy teatru. Pierwsza z nich toczyła się od końcowych lat XIX wieku do końca lat trzydziestych XX w. Druga zaś od połowy lat pięćdziesiątych do końca lat osiemdziesiątych tegoż wieku. Były to ruchy odnowy i uwspółcześnienia sztuki teatru. Rozpoczynane przez indywidualnych artystów i niewielkie grupy, wspomagane przez dramatopisarzy i teoretyków, którymi byli często sami twórcy, obie reformy stopniowo docierały do coraz szerszych obszarów życia teatralnego. Pierwsza z tych reform zwana była przez wiele lat „Wielką Reformą Teatru”, a otrzymała tę nazwę przez analogię z „Wielką Wojną”, lub „Wielką Wojną Światową”, jak zwana była wojna lat 1914-1918. Gdy w roku 1939 wybuchła i stopniowo rozszerzała się na cały świat następna wielka wojna, uzyskała ona nazwę „Druga Wojna Światowa”. A wtedy ta poprzednia, „Wielka Wojna” zaczęła być nazywana „Pierwszą Wojną Światową”. Analogicznie, gdy w latach pięćdziesiątych narodził się nowy ruch odnowy teatru, który obejmował stopniowo wiele krajów, narastała świadomość, że jest to kolejna, już druga w XX wieku, reforma teatru. W tej sytuacji „Wielka Reforma Teatru” zaczęła być nazywana „Pierwszą Reformą Teatru”, zaś ta następna reforma „Drugą Reformą Teatru”. Mówimy więc o „Pierwszej (Wielkiej) Reformie Teatru” i o „Drugiej Reformie Teatru”. (W dalszym ciągu tych rozważań nie będą już potrzebne cudzysłowy). Pierwsza Reforma Teatru uznała widowisko teatralne za dzieło sztuki, podobnie jak dzieła sztuk plastycznych egzystujące niezależnie od obserwującego go widza. Druga Reforma Teatru taktowała widowisko jako międzyludzki proces ukształtowany artystycznie. Mówiąc o tych dwóch reformach – mówimy o teatrze, którego już nie ma. Tym bardziej należy utrwalać pamięć o nim.
History and Fiction: Ngũgĩ Wa Thiong’o’s Vision
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Klimkova, Simona
Since postcolonial writing has always been rooted in the historical process of colonization, the narratives, especially in the early stages of postcolonial literature, bore an imprint of the historical development in the colonies. With local writers often addressing the pressing historical and political issues of that time and authors being seen as „beacons, soothsayers, and seers of political movements” (Boehmer), literature became implicated in the turmoil of public happenings. The paper seeks to examine the relation between history and fiction as presented in Ngũgĩ wa Thiong’o’s early novel „A Grain of Wheat”. Thiong’o, who is known for his zealous political activism, sees literature not only as a medium which reflects social reality but rather as a creative process that is conditioned by historical social forces and pressures. The paper challenges the concept of fiction as representation of history but also ruminates upon the role of Thiong’o’s writing within the context of Kenyan historiography.
Instytucje społeczne według Zygmunta Baumana i Alaina Touraine`a
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Leśniak-Moczuk, Krystyna
Istnienie instytucji społecznych dowodzi o praktycznych zasadach funkcjonowania danego społeczeństwa. Instytucje społeczne jako komponent więzi społecznej powinny służyć spajaniu społeczności we wspólnoty zapewniające jednostce warunki do egzystencji i dające poczucie bezpieczeństwa. Zróżnicowanie typów instytucji społecznych wynika z regulacji przez nie sfer życia społecznego. Od sprawności działania instytucji społecznych zależy jakość warunków życia. Na stan spójności społeczno-ekonomicznej na poszczególnych etapach rozwoju społecznego wpływa zaawansowanie instytucjonalizacji. Gwarantem przetrwania biologicznie i społecznie uwarunkowanej wspólnotowości jest pełna wymiana i wzajemność. Utrudnienia wymiany i zerwanie wzajemności wynikają z powodu nadmiernych nierówności społecznych – z jednej strony nędzy i ciemnoty u dołu drabiny społecznej, a z drugiej strony męczącej obfitości na górze tej drabiny. Determinantem upadku wspólnoty w społeczeństwie informacyjnym jest ubożenie i zrywanie więzi społecznych prowadzące do izolacji i desocjalizacji jednostek na skutek substytucji styczności w sferze realnej kontaktami w cyberprzestrzeni.
Nadzieja chrześcijańska w ponowoczesnym świecie (istota – utrata – przywracanie)
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019) Strzelecki, Ryszard
The considerations of the article circulate around the Christian hope, its loss and conditions of restoration. The foundation of these reflections as its source for understanding of hope contained in the Benedict XVII Encyclical Spe salvi. Hope concerns what is given in faith, which is proof of things that will finally come, and therefore hope requires the recognition of two objectivities – now given and eschatological. The next elements of hope are the subject („homo viator”), directed towards Transcendence, tension and effort of the will and participation in the community. Factors of deconstruction may concern one or all elements of the structure of hope. The article discusses the phenomenon of deconstruction of hope in various dimensions of contemporary culture. The final reflection focuses on the restoration of hope. This can be done contrary to the deconstruction way, mainly by regaining the faith. The footing of this turn is the indication of St. Augustine - to believe in God one must first believe in God, that is, among others, to realize the common good, recognize the personal dignity of the man and the transcendent value of human life.
Postulowany model wspólnoty oraz dobra wspólnego w publikacjach katolickiego tygodnika społecznego „Ład” w latach 1981–1984
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2020) Tasak, Agata
The paper focuses on the analyses of the socio-political concepts presented in the Catholic social weekly “Ład” in the years 1981–1984. In the period under question, the periodical was a media platform which enabled the expression of views by lay Catholics who perceived opportunities for increasing their socio-political activity in the political reality of Poland at that time. The model of community proposed by them, as well as the way of defining the common good, were for the most part consistent with the concepts of the social teaching of the Catholic Church and conformed to the guidelines of the hierarchs of the Catholic Church in Poland – especially Primate Stefan Wyszyński. The calls to action for the common good were combined with the idea of reconciliation, dialogue, and cooperation. Accordingly, the national community was thus considered the most important community of all. It should be emphasized that these concepts were supposed to enhance the power and importance of this particualt community of Catholics in public life and to contribute to establishing their position as the most important representative of the Catholics on the political scene of the period.
Przemiany wsi w latach 1990 – 2014. Studium socjologiczne na przykładzie gmin wiejskich powiatów kolbuszowskiego i mieleckiego
(Uniwersytet Rzeszowski, 2017-06-28) Szpyt, Magdalena
W pracy przedstawiono przemiany wsi, jakie dokonały się w wybranych gminach wiejskich w ciągu ostatnich 25 lat na płaszczyznach: gospodarczej, społecznej, politycznej, kulturowej i w wymiarze przestrzennym. Podjęto też próbę wyjaśnienia i zrozumienia uwarunkowań tego rozwoju przez ukazanie opinii mieszkańców wsi o przemianach. Zbadano opinie władz lokalnych i mieszkańców z różnych zawodów (rolników, przedsiębiorców, migrantów i bezrobotnych) i wieku. Do analizy zastosowano różne teorie, przede wszystkim koncepcję zrównoważonego rozwoju, w którym najważniejsza jest harmonia między: środowiskiem, gospodarką a społeczeństwem. Stwierdzono, że badane gminy: Borowa, Cmolas, Niwiska i Wadowice Górne charakteryzuje dysharmonia, szczególnie w obszarze rozwoju społecznego, ze względu na słabość społeczeństwa obywatelskiego. Koncepcja zrównoważonego rozwoju nie jest adekwatna do opisu podkarpackich gmin wiejskich. Uwarunkowania globalne, których doświadczyły w ostatnich dekadach, czyli: transformacja systemowa, integracja europejska i liberalne wzorce społeczno – kulturowe nie doprowadziły do rewolucji, lecz powolnej ewolucji rozwoju lokalnego, a w niektórych obszarach do utrwalenia norm z przeszłości.
Richarda Rorty’ego idea prymatu polityki kulturalnej
(Stowarzyszenie Filozofów Krajów Słowiańskich, 2014) Bosak, Marek
Предметом статьи является реконструкция и анализ тезиса Ричарда Рорти о том, что философию надо заменить деятельностью под названием «культурная политика». Автор статьи считает, что в основании этого предложения лежит плохо сконструированная модель философии, в которой цель философского мышления заужена до целей познавательного абсолютизма. Рорти, однако, отрицает необходимость и возможность достижения этой цели, что приводит к отрицанию всей философии. Автор считает, что второй предпосылкой этого тезиса было необоснованное убеждение, что маргинализация философии не повлияет на литературу.
Rola humanistyki w edukacji dla bezpieczeństwa
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021) Adamkiewicz, Marek
Artykuł jest etiudą na temat możliwości wpływania nauk humanistycznych na narrację dziedzin społecznych zainteresowanych upowszechnianiem sekuritalnej problematyki. A ta może być rozpoznawana z perspektywy cywilizacyjnej ujmującej przeobrażenia standardów życia, zaangażowania nauki, postępu technologicznego w zabezpieczaniu egzystencji, która stroni od zagrożeń lub im się poddaje. I to właśnie poziom niebezpieczeństwa ustala miejsce humanistyki i wiedzy społecznej w znoszeniu dystopii albo jej sprzyjaniu, co obrazuje nastawienie do osiągnięć technologii, kształtowania świadomości ekologicznej i wprowadzania moralności (obrazowanej zwłaszcza przez bioetykę) wywodzonej z zadumy nad postępem naukowo-technicznym. A składnia zagadnień tworzących wizerunek bezpieczeństwa świata, który oczekuje pomocy od wszystkich, musi tkwić w systemie edukacji (w artykule stawia się na wykształcenie akademickie) zdolnej zmierzyć się z wszechwładnym technokratyzmem poprzez wcielanie ideałów humanizmu, ten zaś w systemie upowszechnianej wiedzy nie jest na razie wiodący. Zatem celem profesjonalizowanej stratyfikacji jest z jednej strony kształtowanie użytecznych specjalistów, a z drugiej wychowanie dobrych ludzi stawiających na obowiązek i odpowiedzialność. A to wymaga konwergencji humanistyki, bezpieczeństwa i techniki możliwej dzięki odpowiedniej ekonomii (finansowego wsparcia). Przewaga nauk stosowanych nad podstawowymi nie jest funkcją znaczenia dla postępu, ale obrazem edukacji wynikającej z gospodarczych paradygmatów. Technokracja to wprowadzanie pragmatyzmu, dla którego humanizacja jest miernikiem przydatności ludzi do organizacji. W tym kontekście bezpieczeństwo jest perspektywą odwlekanej w czasie konieczności natychmiastowego ratowania świata.
Rozszerzenie przestrzeni integracyjnej osób wewnętrznie przesiedlonych: implementacja na Ukrainie polskiego doświadczenia wspomagania rodzin
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2020) Iwankowa-Stetsiuk, Oksana
Artykuł jest poświęcony analizie procesu implementacji na Ukrainie polskiego doświadczenia wspomagania rodzin, przewidującego harmonizację wysiłków fachowców w celu pomocy rodzinie, jako integralności specyficznej. Podobne doświadczenie jest istotne dla Ukrainy w czasie przedłużającego się konfliktu zbrojnego na wschodnich terenach kraju, co w konsekwencji prowadzi do wzrostu liczby rodzin wewnętrznie przesiedlonych, które borykają się z własnymi specyficznymi problemami i potrzebami, w tym również z potrzebą rozszerzenia przestrzeni integracji. W artykule wykorzystano materiały wspólnego projektu Caritas Ukraina i Caritas Polska „Utworzenie centrum wsparcia rodziny, w jakości modelu integracji osób wewnętrznie przesiedlonych (OWP) i społeczności przyjmujących na Ukrainie”, zrealizowanego z udziałem autora w latach 2017-2019 r. w ramach programu polskiej współpracy rozwojowej Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP.
TIK jako czasoprzestrzenny przełom w komunikacji e-społeczeństwa
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Warzocha, Tomasz
Postęp technologiczny, rozwój nowych narzędzi usprawniających wymianę informacji, w tym sposób komunikowania się z innymi, wymusił przemianę tradycyjnej formy komunikacji w formę e-komunikacji. Czas spędzony podczas tradycyjnej rozmowy wymagał przerwania wykonywania innych czynności i wymuszał na osobach fizyczną obecność. Obecnie również mamy możliwość wizualizacji danej osoby podczas e-rozmowy, jednak czas i miejsce nie ograniczają nas praktycznie w żaden sposób. Dostęp do internetu jest na tyle powszechny, że z każdego miejsca na świecie możemy się ze sobą komunikować, widząc się nawzajem, używając do tego niezbędnych aplikacji zainstalowanych na smartfonach, np. SnapChat, Facebook, Instagram itp. W artykule dokonano analizy metod komunikowania się ze sobą na przestrzeni lat. Podjęta problematyka wydaje się być ciągle aktualna ze względu na coraz nowsze metody porozumiewania się w społeczeństwach opartych na technologiach informacyjnych. Czy tak jest rzeczywiście?
Wspólna edukacja rodziców, uczniów i nauczycieli w ramach projektu „Twórcze dzieci – w poszukiwaniu indywidualności”
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019) Lulek, Barbara
Edukacja człowieka prowadzi do zmieniania i rozwijania możliwości, zdolności oraz predyspozycji uczącego się na skutek oddziaływań formalnych i nieformalnych. Uczestniczące w niej jednostki i grupy wchodzą ze sobą w liczne interakcje, poznając sposoby myślenia i działania innych. W tak określonej przestrzeni edukacyjnej budowane są więzi społeczne – podstawowy wyznacznik integracji i współpracy podmiotów. W procesie edukacji dziecka niewątpliwie uczestniczą dwa podstawowe środowiska wychowawcze: rodzinne i szkolne. Dziecko, będąc częścią każdego z nich, próbuje odnaleźć się w złożonych relacjach społecznych. Niestety, nie zawsze rodzice i nauczyciele kierują się zbliżonymi wartościami i preferują zbieżne cele edukacyjne. Dlatego też opracowano projekt „Twórcze dzieci – w poszukiwaniu indywidualności”, którego celem jest rozwijanie kompetencji dzieci 7-letnich oraz wspólne uczenie się nauczycieli i rodziców. Na tej bazie podjęto próbę budowania zaufania społecznego i kooperacji pomiędzy wymienionymi podmiotami. Niniejsze opracowanie przedstawia założenia projektu oraz sposoby jego realizacji.
Zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej jako zadanie własne gminy
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017-06) Dubis, Szymon
Artykuł prezentuje teoretyczne zagadnienia związane z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej. Szczególnej uwagi wymagają poszczególne formy zaspokajania tych potrzeb, które należą do zadań gminy, czyli zapewnianie lokali socjalnych i lokali zamiennych, zapewnienie pomieszczeń tymczasowych, wskazanie noclegowni, schroniska lub innych obiektów zapewniających zakwaterowanie.