Przeglądanie według Temat "antroponimy"

Aktualnie wyświetlane 1 - 3 z 3

Nazwy audycji radiowych z antroponimem odnoszącym się do prezentera
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2022-12) Kiszka-Pytel, Beata
Artykuł dotyczy analizy nazw audycji radiowych zogniskowanych wokół antroponimu odnoszącego się do osoby prowadzącej. Szczególna uwaga jest poświęcona strukturze medionimów, ściślej – sposobom umieszczania nazw osobowych w tytułach audycji, a także układowi ról między nadawcą a odbiorcami programu (tj. stopniowi zależności jednostki od audytorium, który ujawnia się za pośrednictwem nazwy medialnej). Podjęto również próbę wyjaśnienia, jaki jest cel wykorzystania antroponimów do tworzenia tytułów audycji radiowych, oraz postawiono pytanie o częstotliwość występowania badanych nazw w ramówkach wybranych rozgłośni.
Skąd taka nazwa? Funkcje antroponimów w językowej przestrzeni slamów poetyckich
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2022-12) Świerkowska-Kobus, Dagmara
Slamy poetyckie odbywają się w Polsce nieprzerwanie od dwudziestu lat. Możliwość wykorzystania elementów pozawerbalnych oraz potencjalna interakcja z publicznością, przyciąga twórców reprezentujących różne grupy społeczne. Slamerki i slamerzy przedstawiający podczas wydarzeń autorskie utwory, przygotowane z myślą o oralnej prezentacji, przybierają często osobliwe imiona (np. Smutny Tuńczyk, Wania Łania, Noicoztego, Wieszcz Leszcz, Raban). Slamerskie nazwy mają różnorodny charakter. Najczęściej ich przybranie jest umotywowane praktycznie lub artystycznie. Wykorzystywane antroponimy budzą zainteresowanie odbiorców, którzy próbują dociec, skąd wzięło się dane miano. Ten artykuł omówi funkcje nazw slamerów oraz przedstawi ich klasyfikację uwzględniającą ich pochodzenie, motywację autorów lub analizę slamerskich autoprezentacji.
Zwroty adresatywne w języku polskim i rosyjskim
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021) Rudyk, Anna
Przedmiotem monografii jest porównanie zwrotów adresatywnych używanych w języku polskim i ich rosyjskich ekwiwalentów przekładowych. Korpus dwutekstów niezbędny do przeprowadzenia zakładanej analizy kontrastywnej został utworzony z partii dialogowych zawierających zwroty do adresata, wynotowanych z prozatorskich utworów literackich przeznaczonych dla popularnego odbiorcy.