Przeglądanie według Temat "Jordan"

Aktualnie wyświetlane 1 - 5 z 5

Haszymidzkie Królestwo Jordanii w konfrontacji z ideologią panarabską (1946–1999). Z badań nad stabilnością polityczną monarchii arabskich
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2022-12) Wróblewski, Bartosz
W świecie arabskim od początku lat pięćdziesiątych XX wieku częstym zjawiskiem stały się wojskowe zamachy stanu. W ich wyniku upadło wiele monarchii arabskich, a zastąpiły je republiki. Jednak de facto politykę zdominowała przemoc a reżimy te szybko stały się opresyjnymi dyktaturami. Nowe rządy jako legitymizacji władzy użyły ideologii panarabskiej (przewidującej zjednoczenia Arabów od Maroka aż po Irak). Niewielkie Haszymidzkie Królestwo Jordanii stało się ważnym miejscem konfrontacji między panarabską ideologią a monarchią, która posiadała tradycyjną legitymizację władzy. Od około 1948 roku aż do lat dziewięćdziesiątych XX wieku trwała rywalizacja partii i ruchów politycznych wyznających panarabizm z dworem Haszymidów. Zaowocowała ona ostrymi kryzysami politycznymi w latach 1956–1957, 1966 i 1991. Jej wynikiem była też wojna domowa w 1970 roku. Monarchii jordańskiej udało się, ku zaskoczeniu wielu obserwatorów, przezwyciężyć te kryzysy i wyjść zwycięsko z ideologicznego sporu. Obecnie monarchia zachowała pełnię władzy i prestiżu, tymczasem panarabizm uległ wyraźnej marginalizacji.
Konflikt Arabii Saudyjskiej z Jordanią (1990–1991) i Katarem (2014–2021). Specyfika monarchii arabskich
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021) Wróblewski, Bartosz
Półwysep Arabski to ostatnie na globie miejsce, gdzie dominują politycznie monarchie absolutne lub zbliżone de facto do tego typu ustrojowego. Powstał tam system polityczny, w którym dominuje Arabia Saudyjska, a w cieniu tego królestwa istnieją monarchie w Jordanii, Kuwejcie, Katarze, Bahrajnie, Omanie oraz w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (ZEA), które same są federacją sześciu drobnych monarchii. W okresie zimnej wojny państwa te zmuszone były działać solidarnie wobec zagrożenia ze strony proradzieckich republik arabskich takich jak np. Egipt. Jednak rody sprawujące władzę w tych państwach mają często wielowiekową tradycję sporów i konfliktów. Nawet współcześnie możliwe jest gwałtowne odnowienie się tych konfliktów. Tekst ten przedstawia dwa takie spory. Pierwszy to rywalizacja między Saudami i Haszymidami. Skutkował on w latach 1990–1991 gwałtownym zerwaniem wszelkiej współpracy między Arabią Saudyjską a Jordanią. Podobny spór dotyczy Saudów i rodu Al-Thani, czego wynikiem był ostry konflikt polityczny Rijadu z Katarem w latach 2014–2020. Te dwa konflikty obrazują gwałtowną zmienność w relacjach między arabskimi monarchiami. Wskazują na hegemonistyczne dążenia Rijadu, ale również na silny opór części rodów monarszych przeciw tym uproszczeniom oraz na potencjał destabilizacji tkwiący w tych relacjach.
Polityki powrotów wobec syryjskich migrantów
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2023-12) Adamczyk, Anita
Współcześnie najwięcej państw udzielających schronienia migrantom należy do krajów rozwijających się z wewnętrznymi problemami i niewykształconą polityką wobec nich. Powroty do ojczyzny państwa te traktują jako formę zmniejszenia liczby migrantów i rozwiązania towarzyszących im kryzysów gospodarczych, politycznych czy społecznych. Jedną z nacji, wobec której próbuje się wdrożyć politykę powrotów, są Syryjczycy. W artykule analizie poddano przypadki trzech państw sąsiadujących z Syrią (Turcji, Libanu, Jordanii), które przyjęły największą liczbę jej obywateli. Celem artykułu jest zbadanie przyczyn leżących u podstaw polityk powrotu migrantów syryjskich do ojczyzny z powyższych państw. W artykule postawiono tezę, że czynniki wypychające Syryjczyków z sąsiednich państw przyjmujących nie miały wpływu na ich decyzję o powrocie do ojczyzny, ale mogły skłaniać do dalszej migracji.
Relacje władz Jordanii z muzułmańskim ruchem fundamentalistycznym za panowania Abd Allaha II. Z badań nad stabilnością monarchii arabskich
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2023-06) Wróblewski, Bartosz
Dynastia Haszymidów objęła władzę nad ziemiami obecnej Jordanii ponad 100 lat temu w 1921 roku. Po 1950 roku monarchia jordańska zmagała się z wieloma zagrożeniami, zwłaszcza ze strony lewicy panarabskiej. Haszymidzi przez wiele dziesięcioleci traktowali umiarkowanych fundamentalistów muzułmańskich jako de facto sprzymierzeńców. Główna organizacja sunnickiego fundamentalizmu, Bractwo Muzułmańskie, była i jest do dziś w pełni legalna i prowadzi w królestwie działalność religijną, społeczną i polityczną. Po 1989 roku Bractwo Muzułmańskie stało się główną siłą polityczną Jordanii. Za panowania Abd Allaha II dwór jordański stara się ograniczyć siłę polityczną fundamentalistów. Umiarkowany islamizm pozostaje jednocześnie w pełni równoprawną częścią społeczeństwa. Równocześnie Jordania zdecydowanie zwalcza wszelkie nurty radykalnego islamizmu (dżihadyzmu). Król Abd Allah II zdecydowanie sprzeciwia się też wzrostowi wpływów Iranu w regionie.
Strategia polityczna monarchii jordańskiej w warunkach zagrożenia jej egzystencji – na przykładzie kryzysów w latach 1957, 1970 i 1991
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Wróblewski, Bartosz
The Hashemite Kingdom of Jordan is now one of the most stable Arab countries. Several times in its history, however, it underwent area period of serious internal conflicts. Jordan is a monarchy and the authority of the house of Hashemite comprises an axiom of its constitution. In 1957 and 1970 strong opposition dominated by the Palestinians posed a threat to the rule of the Hashemites. In 1991 the throne was not directly in danger, but the results of the Gulf War were destabilizing within the country. The article presents those three political crises and the way in which king Hussein defeated the opposition forces. The Hashemite made use of main internal divisions in Jordanian society, especially the antagonism between Palestinians and the citizens of Transjordan. This strategy has, until now, been effective.