Doktoraty (KNM) / Doctoral Theses (CoMS)

URI dla tej Kolekcjihttp://repozytorium.ur.edu.pl/handle/item/72

Przeglądaj

Aktualnie wyświetlane 1 - 20 z 147

Stan odżywienia i skład ciała dzieci z wybranymi chorobami autoimmunizacyjnymi – ocena za pomocą pomiarów antropometrycznych i bioimpedancji
(2015-02-23) Więch, Paweł
Głównym celem podjętych badań była ocena stanu odżywienia i składu ciała dzieci z wybranymi chorobami autoimmunizacyjnymi przy pomocy wskaźników antropometrycznych i bioimpedancji. Badania przeprowadzono w okresie od marca 2012 roku do sierpnia 2014 roku. Badaniami objęto 248 dzieci chorych (celiakia-51, WZJG-34, ChLC-25, cukrzyca-138) w wieku 4-18 lat hospitalizowanych w Klinicznym Oddziale Pediatrii z nr 2 w Rzeszowie. W pierwszej kolejności analizą objęto 100 dzieci z nowo rozpoznaną chorobą autoimmunizacyjną, do których przyporządkowano drogą losowania 100 dzieci zdrowych, dopasowanych pod względem płci i wieku (age- and sex matched controls). Zaburzenia stanu odżywienia dotyczyły 31% dzieci nowo zdiagnozowanych (niedobór masy ciała 18% vs 13% nadwaga/otyłość). Wykazano statystycznie istotną dodatnią korelację pomiędzy FM vs BMI (r=0,878), FFM vs WMC (r=0,873), FMI vs Cole (r=0,820) oraz FFMI vs WMC (r=0,803) w grupie dzieci chorych (nowe rozpoznania). U dzieci z nowym rozpoznaniem celiakii, po rocznym okresie stosowania diety bezglutenowej, zauważono statystycznie istotny wzrost wszystkich komponentów beztłuszczowej masy ciała (p < 0,05). Zaobserwowano niższe wartości FFM u dzieci z aktywną postacią IBD (WZJG: 13,6% < 2,3 centyl, 22,7% < 25 centyl vs ChLC: 22,2% < 2,3 centyl, 33,3% < 9,2 centyl. Dzieci z nowo zdiagnozowaną cukrzycą typu 1, charakteryzowały się obniżoną wartością FFM (głównie BCM [p=0,0060] i MM [p=0,0068]).
Czynniki ryzyka i występowanie nadciśnienia tętniczego u dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie w wieku szkolnym w województwie podkarpackim
(2015-04-30) Wyszyńska, Justyna
Celem pracy była ocena różnic w częstości występowania nadciśnienia tętniczego krwi pomiędzy dziećmi i młodzieżą z niepełnosprawnością intelektualną a ich zdrowymi rówieśnikami sprawnymi intelektualnie, a także ocena wpływu wybranych czynników biologicznych, socjoekonomicznych oraz związanych ze stylem życia na występowanie nadciśnienia tętniczego krwi wśród dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną. Badaniem objęto 588 uczniów z niepełnosprawnością intelektualną, w wieku od 7 do 18 lat. Grupę porównawczą stanowiło 588 (dobranych pod względem wieku i płci w stosunku do grupy badanej) uczniów sprawnych intelektualnie. Nadciśnienie tętnicze krwi rozpoznano u 7% dzieci i młodzieży z grupy porównawczej oraz u 56,3% dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną. Na częstość występowania nadciśnienia tętniczego krwi w badanej grupie wpływały w sposób istotny statystycznie: wiek badanych, stopień niepełnosprawności intelektualnej, dystrybucja tkanki tłuszczowej w organizmie, wskaźnik BMI, rodzaj porodu, sposób karmienia dziecka w okresie noworodkowym i niemowlęcym, długość karmienia naturalnego oraz masa ciała rodziców. Stwierdzono także istotny statystycznie związek pomiędzy częstością występowania nadciśnienia tętniczego krwi u dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną a wykształceniem ojca, wielkością rodziny oraz sytuacją materialną rodziny. Również poziom aktywności fizycznej, częstość spożywania warzyw i owoców oraz wielkość spożycia soli wpływały na częstość występowania nadciśnienia tętniczego krwi wśród dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną.
Czynniki ryzyka i występowanie nadwagi i otyłości u dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną w wieku szkolnym w województwie podkarpackim
(2015-05-22) Podgórska-Bednarz, Justyna
Celem pracy było określenie częstości występowania nadmiernej masy ciała dzieci i młodzieży z orzeczoną niepełnosprawnością intelektualną w odniesieniu do grupy porównawczej, którą stanowiły dzieci bez takiego orzeczenia. Ważną składową badań była również weryfikacja czynników warunkujących występowanie nadwagi i otyłości w analizowanej grupie. Materiał i metody. Grupę badaną stanowiły dzieci i młodzież (N=588) uczęszczająca do placówek kształcenia specjalnego na terenie województwa podkarpackiego. Grupę porównawczą stanowiły dzieci i młodzież dobrane na podstawie płci oraz wieku. Analizowany przedział wiekowy wynosił 7-18 lat. Podczas badania dokonano pomiaru masy ciała, wysokości oraz obwodu talii. Informacje na temat występowania czynników ryzyka były zbierane w formie badania ankietowego. W tym celu zastosowano kwestionariusz autorski oraz kwestionariusze: PAQ-C lub PAQ-A oraz 24-godziny wywiad żywieniowy. Wyniki i wnioski: 1. Nadwaga i otyłość znamiennie częściej występuje u dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną (31,6%), niż u ich zdrowych rówieśników (20,7%). 2. Starszy wiek, sztuczne karmienie noworodka/niemowlęcia, krótki okres karmienia naturalnego, starszy wiek matki w chwili porodu, nadmierna masa ciała rodziców, niski status ekonomiczny rodziny, jej duża liczebność, niższy poziom wykształcenia rodziców (wykształcenie na poziomie średnim oraz zawodowym), niska aktywność fizyczna, rzadkie spożywanie owoców i warzyw oraz nadmierna podaż soli w diecie stanowią czynniki ryzyka występowania nadwagi i otyłości w badanej grupie z niepełnosprawnością intelektualną.
Wpływ nadciśnienia tętniczego na regulację równowagi ciała
(2015-05-27) Kosiba, Waldemar
W krajach uprzemysłowionych nadciśnienie dotyczy blisko połowy dorosłej populacji i pozostaje jednym z najszerzej rozpowszechnionych czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego. Przewiduje się, że odsetek ten będzie się zwiększał w ciągu kolejnych lat, a wraz z nim będzie rosła liczba powikłań nadciśnienia, w tym zaburzeń równowagi. Na przestrzeni ostatnich dekad coraz więcej mówi się o konieczności bardziej intensywnej profilaktyki nadciśnienia, ponieważ w Polsce pomimo licznych programów walki z nadciśnieniem nadal jedynie ¼ leczonych osób ma dobrze kontrolowane ciśnienie tętnicze. Do priorytetów należy więc obecnie wczesne wykrywanie nadciśnienia i jego intensywne leczenie, ponieważ o ile brak leczenia w początkowym okresie często nie wiąże się z dolegliwościami, to w okresie późniejszym rozwijają się powikłania. Czas ekspozycji na podwyższone wartości ciśnienia tętniczego krwi w połączeniu z indywidualnymi cechami osobniczymi przekłada się na różny obraz zaburzeń równowagi. Kontrola prawidłowej równowagi ciała człowieka wymaga współdziałania układu mięśniowo-szkieletowego, wzroku i narządu równowagi oraz stałego nadzoru ze strony centralnego systemu nerwowego. Podwyższone ciśnienie tętnicze krwi wpływa na wszystkie składowe złożonego układu równowagi. Ośrodkowy układ nerwowy kontroluje pozycję pionową ciała poprzez nieznaczne przemieszczenia środka ciężkości ciała w obrębie pola podparcia. Taką postawę cechuje prawidłowe napięcie mięśni oraz utrzymanie fizjologicznych krzywizn kręgosłupa. Korekta położenia środka ciężkości odbywa się poprzez zastosowanie odpowiednich strategii ruchowych związanych z przywróceniem i utrzymaniem równowagi w przypadku jej utraty. Wystąpienie nadciśnienia upośledza działanie układu sterującego, co często nie jest odczuwane przez chorych, a prowadzi do pojawienia się pierwszych symptomów utraty kontroli nad równowagą ciała, które można stwierdzić podczas badania na platformie stabilometrycznej. Do oceny statycznej, położenia rzutu środka ciężkości pacjenta, obserwuje się przemieszczania rzutu środka ciężkości badanej osoby podczas swobodnego stania na platformie stabilometrycznej, a wyniki rejestruje się komputerowo. O stabilnej postawie świadczą stosunkowo niewielkie zmiany parametrów rzutu środka ciężkości na płaszczyznę podparcia. Celem pracy była ocena wpływu nadciśnienia tętniczego na kontrolę równowagi w oparciu o obiektywną metodę rejestracji przemieszczania się rzutu środka ciężkości ciała na płaszczyznę podparcia podczas swobodnego stania na platformie stabilometrycznej. Postawiono następujące hipotezy badawcze: 1) Nadciśnienie tętnicze pogarsza kontrolę równowagi ciała. 2)Wyższe wartości ciśnienia tętniczego pogarszają regulację równowagi ciała. 3) Poprawa kontroli nadciśnienia tętniczego do zalecanego poziomu poniżej 140/90 mmHg wiąże się z poprawą parametrów stabilometrycznych. W pracy wykorzystano platformę stabilometryczną CQ Stab2P w wersji dwuplatformowej firmy CQ Elektronik System. Na łączny czas badania składały się dwa testy po 30 sekund: jeden przy oczach otwartych, drugi przy zamkniętych, w takiej samej pozycji badanego, w postawie stojącej z kończynami górnymi opuszczonymi swobodnie wzdłuż ciała. Badanie kontrolne wykonano po trzech miesiącach domowej kontroli ciśnienia tętniczego z celem jego farmakologicznego wyrównania w czasie między badaniami. Po spełnieniu kryteriów włączenia i wyłączenia badaniem objęto 114 osób: 67 kobiet i 47 mężczyzn w wieku 43-62 lat (średnia wieku 52,1±7 lat), z rozpoznanym nadciśnieniem tętniczym, bez chorób współistniejących mogących wpływać na równowagę ciała. Grupę kontrolną stanowiły osoby zdrowe w wieku 42-60 lat (średnia wieku 51±5 lat), w tym 60 kobiet i 40 mężczyzn. Chorzy ze źle kontrolowanym nadciśnieniem w moim badaniu częściej prezentowali pogorszenie badanych parametrów równowagi na platformie stabilometrycznej. Im wyższe były wartości ciśnienia tętniczego, tym większe wartości parametrów równowagi osiągano w badaniu na platformie stabilometrycznej. Już samo rozpoznanie nadciśnienia tętniczego, a w szczególności w połączeniu z jego nieprawidłową farmakologiczną kontrolą (średnie wartości ciśnienia tętniczego powyżej 140/90mmHg), istotnie wpływało na parametry równowagi podczas badania na platformie stabilometrycznej. Poprawa kontroli ciśnienia tętniczego już po trzech miesiącach skutkowała poprawą w badaniu kontrolnym parametru długości przebytej drogi w teście z oczami otwartymi oraz średniej amplitudy, wielkości zakreślonego pola powierzchni, czasu przebywania COP w okręgu o promieniu 5 mm oraz zakresu przedniego marginesu bezpieczeństwa w badaniu z zamkniętymi oczami u tych osób. Osoby chorujące na nadciśnienie tętnicze mogą być częściej narażone na zawroty głowy czy upadki i w rezultacie powinny, oprócz poprawy farmakologicznej kontroli nadciśnienia, być objęte programem prewencji tych powikłań w przyszłości. Źle kontrolowane nadciśnienie tętnicze, uwrażliwiając cały układ równowagi na jego wpływ, zaburza ukształtowany na przestrzeni całego życia wzorzec stabilnej postawy ciała, przez co prowadzi do utraty jej kontroli. Normalizacja ciśnienia i odpowiednia kontrola nadciśnienia może w kolejnych latach skutkować nie tylko zmniejszeniem ryzyka sercowo-naczyniowego, ale również mniejsza liczbą upadków, a co za tym idzie poprawą jakości i mobilność człowieka. Wnioski: 1. Nadciśnienie tętnicze, szczególnie nieprawidłowo kontrolowane, którego wartości przekraczają 140/90 mmHg pogarsza kontrolę równowagi ciała. Jest to często nieodczuwane przez chorych, a możliwe do stwierdzenia w oparciu o badanie na platformie stabilometrycznej, jako zwiększenie wartości parametrów stabilometrycznych. Osoby te są częściej narażone na powikłania zaburzeń równowagi w postaci zawrotów głowy i upadków. 2. Wykrycie nadciśnienia tętniczego źle kontrolowanego, powinno być obok odpowiedniego leczenia farmakologicznego wspomagane terapią programu prewencji upadków i rehabilitacji. 3. Osoby z prawidłową kontrolą ciśnienia tętniczego odnoszą korzyści, nie tylko w prewencji zdarzeń sercowo-naczyniowych, ale również w utrzymaniu prawidłowej równowagi ciała. 4. Dobrze kontrolowane ciśnienie tętnicze może pomagać w zapobieganiu upadkom w starszym wieku.
Ocena sprawności funkcjonalnej i jakości życia po urazie rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym u osób aktywnych i nieaktywnych fizycznie
(2015-05-29) Szeliga, Ewa
Wstęp. Urazy rdzenia kręgowego stanowią jedną z głównych przyczyn niepełnosprawności w Polsce i na świecie. Niedowład czterokończynowy, ograniczenia związane z wykonywaniem podstawowych czynności w życiu codziennym, brak pełnej autonomii, problemy psychospołeczne to następstwa jakie towarzyszą pacjentom po urazach rdzenia w części szyjnej. Ze względu na konsekwencje – głównie niedowład ruchowy i siedzący tryb życia, wynikające z uszkodzeń kręgosłupa, dużą wagę przywiązuje się do aktywności fizycznej u osób doznających tego typu urazów. Cel pracy. Kierując się wagą problemu, postanowiono ocenić sprawność funkcjonalną u osób po urazie rdzenia kręgowego w części szyjnej kręgosłupa oraz sprawdzić jakie czynniki determinują stan funkcjonalny w badanej grupie. Zwrócono także uwagę na jakość życia oraz czynniki, które mogą mieć wpływ na subiektywne i obiektywne wskaźniki zadowolenia z życia badanej zbiorowości. Materiał i metody. W badaniu wzięło udział 80 osób po poprzecznym uszkodzeniu rdzenia kręgowego w części szyjnej. Badaną grupę stanowili mężczyźni w wieku 20 – 50 lat, z których 40 (50%) badanych zostało zakwalifikowanych do grupy aktywnych fizycznie – osoby trenujący sport na wózkach, oraz 40 (50%) badanych do grupy nieaktywnych fizycznie – osoby niepodejmujące żadnej aktywności ruchowej. Mężczyzn aktywnych fizycznie klasyfikowano na podstawie uczestnictwa w zorganizowanych zajęciach – rugby na wózkach. Minimalny czas uczestnictwa wynosił 90 min./dziennie 2 razy w tygodniu. Osoby z grupy nieaktywnych fizycznie, prowadziły bierny tryb życia, nie uczestniczyli w żadnych zajęciach rekreacyjnych. Badanie zostało przeprowadzone z użyciem następujących narzędzi: 1. Kwestionariusza własnego autorstwa zawierającego metryczkę, dane o stylu życia, stanie zdrowia badanego. 2. Konstancińskiej Skali Funkcjonalnej 3. Standaryzowanego kwestionariusza oceny jakości życia WHOQOL-Bref 4. Skali Depresji Becka Wyniki. W badaniu stwierdzono wysoce istotne różnice w ocenie stanu funkcjonalnego osób pomiędzy grupą aktywnych fizycznie mężczyzn a osób nieaktywnych fizycznie. Badane osoby, podejmujące regularną aktywność ruchową uzyskały lepsze wyniki we wszystkich ocenianych czynnościach. Największe różnice były widoczne w aktywnościach związanych z toaletą i ubieraniem się. Mycie się, wdziewanie poszczególnych części garderoby - zakładanie skarpet, rękawiczek, zapinanie guzików nie stanowiło problemu dla większości osób z grupy aktywnych fizycznie, natomiast tylko nieliczne osoby z grupy nieaktywnych fizycznie były w stanie samodzielnie poradzić sobie z tymi czynnościami. Różnice pomiędzy grupami były widoczne także w ocenie jakości życia. Mężczyźni podejmujący regularna aktywność fizyczną lepiej oceniali poszczególne aspekty związane z zadowoleniem z życia oraz samooceną stanu zdrowia, aniżeli aniżeli osoby z grupy nieaktywnych fizycznie. Odmienne wyniki były także w ocenie stanu emocjonalnego pomiędzy badanymi grupami. Osoby z grupy aktywnych fizycznie rzadziej odczuwały przygnębienie i obniżony nastrój w porównaniu z mężczyznami niepodejmującymi aktywności ruchowej. Wnioski. W wyniku badań stwierdzono, że podejmowana regularnie aktywność fizyczna wiąże się z lepszą sprawnością fizyczną, a także wyższą samooceną jakości życia wśród osób po urazach rdzenia kręgowego. Przeprowadzone badanie wykazało również, że osoby uprawiające rugby na wózkach są w większym stopniu niezależne, co wpływa na lepsze funkcjonowanie w życiu codziennym. Słowa kluczowe: uraz rdzenia kręgowego, jakość życia, sprawność funkcjonalna, aktywność fizyczna.
Porównanie efektów rehabilitacji pacjentów poddanych resekcji płata płuca z zastosowaniem znieczulenia standardowego i podopłucnowego
(2015-06-18) Bal-Bocheńska, Monika
Ból pooperacyjny pojawia się wtedy, gdy przestaje działać śródoperacyjna analgezja, a jego źródłem są uszkodzone tkanki powierzchowne jak również struktury położone głębiej. Ból pooperacyjny jest „samoograniczającym się zjawiskiem” o dużym natężeniu w pierwszych dobach pooperacyjnych. Dlatego też uśmierzanie bólu musi być jednym z instytucjonalnych celów i stanowić integralną część planu leczenia okołooperacyjnego po zabiegach torakochirurgicznych. Przez obniżenie natężenia bólu po torakotomii pacjenci są wcześniej mobilizowani w procesie rehabilitacji po zabiegu, co bezpośrednio przekłada się na trzy istotne funkcje, wymieniane w wielu publikacjach, czyli czas hospitalizacji, koszty i zadowolenie chorego. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia pooperacyjnych komplikacji oddechowych oraz zredukować następstwa urazu operacyjnego, konieczne jest staranne zaplanowanie i skrupulatne przeprowadzenie okołooperacyjnego postępowania anestezjologicznego. Praca ocenia efekty rehabilitacji w zależności od zastosowanej analgezji po wycięcięciu płata płuca. Badanie zależności między nasileniem bólu pooperacyjnego a rodzajem analgezji, było oceniane przez uzyskane wartości parametrów spirometrycznych, ruch w stawie ramiennym, wiekiem, płcią badanych, BMI i ruchomość klatki piersiowej. Badanie bólu pooperacyjnego oparto na pomiarze subiektywnych odczuć operowanych za pomocą skal oceny bólu.
Zreformowany system ochrony zdrowia w kontekście funkcjonowania samorządu lokalnego. Studium analityczne na przykładzie powiatu jarosławskiego w latach 1991-2014
(2015-06-26) Muzyczka, Anna
W dysertacji podjęto teoretyczne analizy zależności funkcjonowania systemu ochrony zdrowia i samorządu terytorialnego. Zrealizowano je na bazie dokumentów prawnych, teoretycznych opracowań naukowych i zgromadzonych informacji statystycznych z zakresu interesującej problematyki badawczej. Szczegółowe analizy przeprowadzono na przykładzie powiatu jarosławskiego w latach 1991-2014. Podstawowy problem badawczy sprowadził się do pytania o miejsce systemu ochrony zdrowia w samorządności lokalnej, a przyjęte hipotezy badawcze pozwoliły na przetestowanie problemu badawczego. Praca składa się z sześciu rozdziałów. Zgodnie z klasyczną metodologią badawczą w pierwszej kolejności zanalizowano systemy ochrony zdrowia w niektórych krajach Unii Europejskiej i w świecie; następnie - reformy systemu ochrony zdrowia oraz prawne aspekty funkcjonowania samorządu terytorialnego i systemu ochrony zdrowia w Polsce, aby w końcowej części dociekań wskazać na ich społeczne i ekonomiczne zależności. Finalny, szósty rozdział pracy, wskazuje na perspektywę rozwoju i zmian w systemie ochrony zdrowia w powiecie jarosławskim.
Analiza wybranych czynników ryzyka otyłości u dzieci w wieku szkolnym w regionie bieszczadzkim
(2015-10-29) Kwilosz, Edyta
Do niedawna otyłość dziecięca była symbolem wysokiego statusu społecznego i zdrowia. Dziś nadmiar masy ciała populacji wieku rozwojowego stał się jednym z najważniejszych problemów zdrowotnych. Wysokie wskaźniki otyłych dzieci wskazują na istotność postawionego problemu i stwarzają bezwzględną potrzebę poszukiwania jej przyczyn. Badaniem objęto 1012 dzieci uczęszczających do szkół podstawowych w regionie bieszczadzkim. Po uzyskaniu pozytywnej opinii Komisji Bioetycznej przeprowadzono ankietę wśród rodziców/opiekunów oraz pomiary antropometryczne u dzieci. Otyłość u dzieci oceniano na podstawie siatek centylowych BMI (OLAF, 2010). W celu zbadania wpływu czynników ryzyka na występowanie otyłości obliczano iloraz szans (odds ratio- OR) dla każdego z czynników osobno, przyjmując istotność różnic na poziomie p<0.05. Średnia wieku w badanej grupie wynosiła 9 +/- 2 lata. Wśród badanych 45% stanowili chłopcy, a 55 % dziewczynki. Różnica była istotna statystycznie (p=0,002). Częstość występowania otyłości w badanej grupie wyniosła 7,2%, (8,3% wśród dziewcząt i 5,9% wśród chłopców). Czynnikiem biologicznym mającym największy wpływ na otyłość u dzieci ze szkół podstawowych regionu bieszczadzkiego była otyłość rodziców, w przypadku otyłości obojga rodziców szansa na wystąpienie otyłości u dziecka była największa (OR- 46,5). Stwierdzono również wpływ niskiej masy urodzeniowej (poniżej 2500g) na częstość występowania otyłości u dzieci (p=0,006). Nadmiar masy ciała częściej dotyczył dzieci z miasta (10.6% vs 5.3%) oraz posiadające lepsze warunki mieszkaniowe (p=0,04). Poddając ocenie wpływ wybranych nawyków żywieniowych w badanej grupie stwierdzono, że duża ilość posiłków spożywana w ciągu dnia (p=0,001), konsumpcja dużej ilości słodyczy (p=0,04) oraz zjadanie kolacji tuż przed snem wpływały na częstość występowania otyłości u badanych dzieci. Biorąc pod uwagę sposoby spędzania czasu wolnego oraz stopień aktywności fizycznej wykazano, że dzieci otyłe częściej preferowały bierny styl życia (-0,137), a nieotyłe aktywny (0,437). Podejmowanie konkretnych działań w profilaktyce nadmiaru masy ciała, wśród najmłodszych dzieci ma ogromne znaczenie dla zdrowia przyszłych pokoleń.
Dynamika zmian w zakresie umieralności niemowląt w województwie podkarpackim w latach 2000-2010
(2016-01-21) Hejda, Grażyna
Celem pracy była analiza umieralności niemowląt na Podkarpaciu w latach 2000-2010, a także określenie relacji zachodzących pomiędzy umieralnością niemowląt a wybranymi czynnikami socjodemograficznymi i biologicznymi ze strony ich matek. Badanie statystyczne zostało przeprowadzone w grupie 699 matek dzieci, które zmarły przed ukończeniem pierwszego roku życia (grupa badana) oraz w grupie 3436 losowo wybranych kobiet po odbyciu porodu (grupa kontrolna), których dzieci przeżyły co najmniej rok. W woj. podkarpackim w latach 2000-2010 obserwowano pozytywną tendencję spadkową dotyczącą zgonów niemowląt. Wskaźnik umieralności obniżył się w tym okresie z 7,17 do 5,23 na 1000 urodzeń żywych. Jednocześnie w tym samym czasie jego odpowiednik dla Polski uległ zmniejszeniu odpowiednio z 8,11 do 4,98 na 1000 urodzeń żywych. Średnie roczne tempo spadku umieralności niemowląt na Podkarpaciu wynosiło 3,1% w przypadku niemowląt i 2,4% w przypadku noworodków. Obserwowane tendencje spadkowe, jakkolwiek pozytywne, nie były jednak w stanie osiągnąć tempa zmniejszenia się umieralności dzieci w Polsce, które dla niemowląt wyniosło 4,8%, a dla noworodków 4,5% rocznie. Największy odsetek zgonów niemowląt (60-75%) występował w przypadku porodów przedwczesnych, a tym samym w strukturze zgonów niemowląt przeważały dzieci o niskiej masie urodzeniowej. W pracy udowodniony został statystycznie istotny wpływ wieku matki, jej miejsca zamieszkania, rodzaju wykonywanej przez nią pracy, liczby przebytych przez nią ciąż oraz występowania niepowodzeń położniczych w przeszłości na poziom umieralności niemowląt na Podkarpaciu.
Analiza zatruć dzieci hospitalizowanych w latach 2010-2014, w Szpitalu Wojewódzkim Nr 2 w Rzeszowie
(2016-03-21) Owsianik, Dorota
Wstęp. Zatrucia w populacji dziecięcej, zarówno niezamierzone jak i celowe wciąż stanowią istotny problem medyczny i są częstą przyczyną hospitalizacji. Celem niniejszej pracy była analiza przyczyn, okoliczności oraz przebiegu klinicznego wymagających hospitalizacji zatruć dzieci z okolic Rzeszowa w okresie pięcioletnim. Materiał i metody. Badanie miało charakter retrospektywny. Materiał pracy stanowiły informacje zawarte w dokumentacji medycznej pacjentów pediatrycznych hospitalizowanych z powodu zatrucia w latach 2010-2014 w Szpitalu Wojewódzkim Nr 2 w Rzeszowie. Analizowano czynniki takie jak: rodzaj trucizny, drogę wnikania trucizny do organizmu, celowość zdarzenia oraz okres hospitalizacji. W analizie uwzględniono również wpływ uwarunkowań środowiskowych, takich jak: miejsce zamieszkania dziecka, posiadanie rodzeństwa oraz występowanie chorób przewlekłych u pacjenta zatrutego. Wyniki. W analizowanym okresie czasu 903 dzieci było hospitalizowanych z powodu ostrego zatrucia. Wśród nich było 466 dziewczynek i 437 chłopców w wieku od 2 tygodni do ukończenia 18 roku życia. Większość zatruć stanowiły zdarzenia przypadkowe (59,8 %). Zatrucia niezamierzone najczęściej spowodowane były środkami chemii gospodarczej (31,3 %), podczas gdy główną przyczyną intoksykacji celowych były leki (44,6 %). W analizowanej grupie zatrucia celowe statystycznie częściej dotyczyły dziewcząt (62,8 %, p<0,001). Do zatruć dochodziło głównie na drodze pokarmowej. Średni czas hospitalizacji był najdłuższy dla pacjentów po celowym spożyciu środków leczniczych (3,6 dnia).
PORÓWNANIE ORGANIZACJI I FINANSOWANIA OPIEKI NAD KOBIETĄ RODZĄCĄ I NOWORODKIEM W WOJEWÓDZTWIE MAZOWIECKIM ORAZ PODKARPACKIM
(2016-03-23) Obłoza, Beata
WSTĘP: Zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, każdy obywatel Polski ma prawo do ochrony zdrowia. W oparciu o najwyższy akt prawny władze publiczne zapewniają obywatelom równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej. CEL PRACY: 1. Ocena organizacji opieki nad kobietą rodzącą i noworodkiem na terenie województw: mazowieckiego i podkarpackiego. 2. Porównanie wielkości środków finansowych dysponowanych do obu województw w celu zapewnienia opieki położniczo - noworodkowej. 3. Określenie spójności systemu opieki nad kobietą rodzącą i noworodkiem z uwzględnieniem danych epidemiologicznych i demograficznych mieszkańców w obu województwach. MATERIAŁ, METODY: 1. Dane Głównego Urzędu Statystycznego. 2. Dane Narodowego Funduszu Zdrowia. Analizowany materiał dotyczył stanu w latach 2010 – 2014. WNIOSKI: 1. Wartości kontraktów przypadające na każde łóżko w województwie mazowieckim oraz podkarpackim są porównywalne jedynie w ośrodkach o I stopniu referencji. Ośrodki II oraz III stopnia referencji uzyskują wyższe finansowanie w województwie mazowieckim. 2. W porównaniu do województwa mazowieckiego w województwie podkarpackim stwierdza się mniejszą liczbę wysokospecjalistycznych stanowisk opieki neonatologicznej w ramach ośrodków o III stopniu referencyjnym, przypadających na liczbę urodzeń na terenie województwa. 3. Wyższe wartości kontraktów zawieranych na terenie województwa mazowieckiego z ośrodkami o II i III stopniu referencyjnym, nie korelują z obniżeniem wskaźnika umieralności okołoporodowej noworodków oraz odsetkiem porodów przedwczesnych, rejestrowanych w tym województwie.
Ocena poziomu adaptacji funkcjonalnej i psychospołecznej osób po urazie rdzenia kręgowego uprawiających rugby na wózkach
(2016-04-26) Sochacki, Artur
WSTĘP: W Polsce hospitalizuje się rocznie około 400 nowych pacjentów po urazie rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym. Często są to ludzie młodzi, którzy nie przekroczyli jeszcze 40 roku życia. Rehabilitacja pacjentów po URK jest procesem wieloaspektowym, obejmującym okres wielu lat. Zaistniała sytuacja wymusza poszukiwanie najszybszych i najefektywniejszych programów usprawniania, których zastosowanie pomogłoby wielu pacjentom w powrocie do aktywnego życia. Jedną z najlepszych dróg umożliwiających osiągnięcie jak największej samodzielności tych osób jest uprawianie sportu a w szczególności rugby na wózkach. Cel: Celem pracy była ocena: a. poziomu funkcjonowania psychospołecznego b. sprawności funkcjonalnej c. jakości życia W dwóch grupach osób po urazie rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym:  uprawiających rugby na wózkach oraz  nie uczestniczących w sporcie osób niepełnosprawnych. Założono cztery hipotezy badawcze: 1. Osoby po urazie rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym uprawiające rugby na wózkach, prezentują wyższy poziom adaptacji psychospołecznej oraz sprawności funkcjonalnej w porównaniu z osobami po urazie rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym, które nie uczestniczą w sporcie osób niepełnosprawnych. 2. Osoby po urazie rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym uprawiające rugby na wózkach, prezentują wyższy poziom jakości życia, niż osoby, które nie uczestniczą w sporcie osób niepełnosprawnych. 3. Istnieje korelacja pomiędzy stopniem adaptacji psychospołecznej a sprawnością funkcjonalną 4. Istnieje zależność pomiędzy poziomem adaptacji psychospołecznej, sprawnością funkcjonalną a jakością życia u osób po urazie rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym Materiał i metody: Badaniami objęto 280 osób po urazie rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym z terenu całej Polski. Grupę badaną stanowiło 140 sportowców uprawiających rugby na wózkach min. dwa lata. Grupę kontrolną stanowiło 140 osób po URK w odcinku szyjnym min. dwa lata, które nigdy nie uprawiały sportu po urazie. 1. Ocenę poziomu adaptacji psychospołecznej, określono za pomocą następujących kwestionariuszy.  Skali Uogólnionej Własnej Skuteczności -Generalized Self- EfficacyScale (GSES)  Skali Kontroli Emocji – Courtauld Emotional Control Scale (CECS)  Wielowymiarowego inwentarza pomiaru radzenia sobie ze stresem (COPE - The Coping Orientations to Problems Experienced) 2. Poziom jakości życia określono za pomocą kwestionariusza WHO:WHOQOL- 100 3.Ocenę sprawności funkcjonalnej dokonano za pomocą Wskaźnika Funkcjonalnego REPTY. Wyniki: Osoby po urazie rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym uprawiające rugby na wózkach, prezentują wyższy poziom funkcjonowania psychospołecznego oraz sprawności funkcjonalnej w porównaniu z osobami nie uprawiającymi sportu. Dowiedziono, iż istnieje zależność pomiędzy przystosowaniem psychospołecznym a sprawnością funkcjonalną osób po urazie rdzenia w odcinku szyjnym. Stwierdzono również że poziom przystosowania psychospołecznego oraz sprawność funkcjonalna mają duży wpływ na jakość życia osób po urazie rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym. Wnioski: Osoby po urazie rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym uprawiające rugby na wózkach, prezentują wyższy poziom funkcjonowania psychospołecznego, sprawności funkcjonalnej oraz jakości życia w porównaniu z osobami nie uprawiającymi sportu. Stopień sprawności funkcjonalnej i adaptacji psychospołecznej ma istotny wpływ na jakość życia osób z urazem rdzenia w odcinku szyjnym. Istnieje istotna zależność pomiędzy stopniem sprawności funkcjonalnej a poziomem adaptacji psychospołecznej.
Ocena równowagi i stabilności posturalnej pacjentów po rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego
(2016-04-26) Szymczyk, Daniel
STRESZCZENIE Wstęp: Więzadło krzyżowe przednie (WKP) jest jednym z najważniejszych biernych stabilizatorów stawu kolanowego. Uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego prowadzi do mechanicznej i funkcjonalnej niestabilności stawu kolanowego. Cel pracy: Głównym celem badao była kompleksowa ocena równowagi i stabilności posturalnej pacjentów po rekonstrukcji WKP na różnych etapach leczenia (3 i 6 miesiąc po zabiegu). Materiał i metody: W badaniach udział wzięło 50 pacjentów (50 mężczyzn, średnia wieku 26,5) z pierwotnym, całkowitym, jednostronnym uszkodzeniem WKP. Główną częścią tych badao była ocena równowagi dynamicznej i kontroli posturalnej z wykorzystaniem testu Y-Balance oraz ocena równowagi statycznej z wykorzystaniem platformy stabilometrycznej Cosmogamma. Wyniki: - W badaniu I wyniki testu Y-Balance dla kooczyny operowanej były w sposób istotny statystycznie niższe w porównaniu do kooczyny nieoperowanej; - W badaniu II wszystkie wyniki testu Y-Balance uległy istotnej statystycznie poprawie, w porównaniu do wyników badania I, zarówno dla kooczyny operowanej jak i nieoperowanej; - Wyniki badania równowagi na platformie Cosmogamma wskazują na występowanie deficytów w zakresie równowagi statycznej w badanej grupie pacjentów po rekonstrukcji WKP, zarówno w I, jak i w II badaniu. Wnioski : - Wyniki testu Y-Balance oraz wyniki badao równowagi statycznej na platformie stabilometrycznej Cosmogamma wskazują na istnienie deficytów w zakresie równowagi oraz asymetrii funkcjonalnej pomiędzy kooczyną operowaną i nieoperowaną w badanej grupie pacjentów.
Ocena ruchomości kręgosłupa szyjnego oraz sprawności funkcjonalnej i jakości życia u osób po złamaniu kręgu obrotowego
(2016-04-27) Wolan - Nieroda, Andżelina
Wstęp. Złamania szyjnego odcinka kręgosłupa w znacznej części dotyczą drugiego kręgu szyjnego i w większości przypadków wymagają leczenia operacyjnego. Chorzy po urazach często nie prezentują objawów neurologicznych, jednak leczenie złamań kręgu obrotowego w wielu przypadkach polega na trwałym wyłączeniu z ruchu górnego odcinka kręgosłupa szyjnego. W zależności od zastosowanej metody chirurgicznej, ruchomość kręgosłupa w odcinku szyjnym może być zredukowana o połowę lub nawet więcej. Celem pracy jest: ocena sprawności ruchowej kręgosłupa szyjnego uwzględniającej zakres ruchów czynnych oraz określenie sprawności funkcjonalnej i jakości życia u osób po złamaniu kręgu obrotowego. Materiał i metody. W badaniu wzięło udział 80 osób leczonych operacyjnie lub zachowawczo w Oddziale Neurochirurgii i poddanych poszpitalnej obserwacji w Poradni Neurochirurgicznej Szpitala Wojewódzkiego w Tarnowie. Grupę kontrolną stanowiło 80 osób bez rozpoznanej klinicznie choroby kręgosłupa szyjnego. Badanie zostało przeprowadzone z użyciem następujących narzędzi: . Kwestionariusza własnego autorstwa zawierającego dane epidemiologiczne oraz informacje o stanie zdrowia badanego. 2. Goniometr CROM oraz taśmę centymetrową do pomiaru ruchomości kręgosłupa szyjnego. 3. Skalę bólu VAS. 4. Standaryzowanego kwestionariusza oceny jakości życia SF-36. 5. Kwestionariusza stopnia niepełnosprawności NDI (Neck Disability Index). Wyniki. W badaniu stwierdzono wysoce istotne różnice zakresu ruchomości grupy badanej względem kontrolnej. Osoby po złamaniu kręgu obrotowego charakteryzują się ograniczonym zakresem ruchomości w przypadku wszystkich rodzajów ruchów. Największe ograniczenia są widoczne dla ruchów rotacji oraz zgięcia bocznego. Jakość życia grupy badanej jest ograniczona w sferze związanej z wymiarem mentalnym – witalności, funkcjonowania społecznego oraz zdrowia psychicznego. Jakość życia grupy badanej jest ograniczona w sferze związanej z wymiarem mentalnym – witalności, funkcjonowania społecznego oraz zdrowia psychicznego. W zakresie wszystkich czynności opisanych kwestionariuszem NDI uśrednione wyniki dla całej grupy wskazują na małe ograniczenie sprawności funkcjonalnej. Największy zakres ruchomości kręgosłupa szyjnego mają pacjenci, u których dokonano zespolenia C2/C3 z dostępu przedniego oraz leczeni zachowawczo. Najsłabsze wyniki ruchomości szyi uzyskali pacjenci operowani przez bezpośrednie zespolenie zęba śruba oraz z dostępu tylnego. Wnioski. Chorzy po złamaniach kręgu obrotowego leczeni operacyjnie jak i zachowawczo mają istotne statystycznie ograniczenia zakresu czynnych ruchów kręgosłupa szyjnego. Rodzaj operacji wpływa na zakres ruchomości kręgosłupa szyjnego po złamaniu kręgu obrotowego.
Przewlekły stres pourazowy (PTSD) wśród ratowników medycznych województwa podkarpackiego
(2016-06-20) Kosydar-Bochenek, Justyna
Ratownicy medyczni w pracy zawodowej często doświadczają sytuacji traumatycznych, których konsekwencją może być zespół stresu pourazowego (Posttraumatic Stress Disorder, PTSD). Celem badania była ocena występowania i nasilenia objawów PTSD wśród ratowników medycznych województwa podkarpackiego. W badaniu uczestniczyło 304 ratowników medycznych zatrudnionych w jedno-stkach systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego na terenie województwa podkarpackiego. Wykorzystano Zrewidowaną Skalę Wpływu Zdarzeń (IES-R), Inwentarz Mini-COPE oraz Uogólnioną Skalę Własnej Skuteczności (GSES). Z badań wynika, że 88,8% ratowników medycznych doświadczyło w pracy zawodowej zdarzeń traumatycznych. Występowanie objawów PTSD w stopniu co najmniej umiarkowanym stwierdzono wśród 34,8% ratowników medycznych, a przy zastosowaniu bardziej restrykcyjnego kryterium (> 1,5 pkt w każdym z wymiarów skali) u 20,0%. Badania wykazały, że osoby, u których można rozpoznać PTSD, istotnie częściej stosowały styl zaradczy polegający na unikaniu. Większość ratowników medycznych, cechował wysoki poziom poczucia własnej skuteczności ujemnie skorelowany z poziomem objawów PTSD. Obserwowano istotnie statystyczną zależność pomiędzy wiekiem i poziomem intruzji oraz stażem pracy i ogólnym wynikiem PTSD. W przypadku pozostałych zmiennych socjodemograficznych nie obserwowano zależności. Uzyskane wyniki mogą być inspiracją do dalszych rozszerzonych i wieloośrodkowych badań dotyczących wpływu negatywnych następstw wydarzeń traumatycznych na występowanie PTSD wśród ratowników medycznych.
Czynniki wpływające na skuteczność leczenia zawału mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST pacjentów leczonych przezskórną angioplastyką wieńcową
(Uniwersytet Rzeszowski, 2016-11-09) Jędrzejczyk- Cwanek, Marzena
Celem pracy była identyfikacja czynników wpływających na skuteczność leczenia pacjentów z zawałem mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST (STEMI) leczonych przezskórną angioplastyką wieńcową. Materiał i metoda Zastosowaną metodą badawczą była retrospektywna analiza dokumentacji medycznej pacjentów leczonych w Oddziale Ostrych Zespołów Wieńcowych Szpitala nr 2 im. Świętej Jadwigi Królowej w Rzeszowie w latach 2009–2013. Badaniem retrospektywnym objęto łącznie dokumentację medyczną 508 pacjentów z zawałem mięśnia sercowego STEMI przebywających w Oddziale Ostrych Zespołów Wieńcowych z powodu ostrego zespołu wieńcowego leczonego inwazyjnie metodą PCI. Narzędziem badawczym zastosowanym w niniejszej pracy był autorski kwestionariusz ankiety. Wnioski 1. Spośród analizowanych czynników demograficznych jedynym czynnikiem ryzyka niepowodzenia leczenia zawału mięśnia sercowego metodą przezskórnej angioplastyki wieńcowej (PCI) był wiek pacjenta. 2. Spośród analizowanych czynników behawioralnych i somatycznych czynnikami ryzyka niepowodzenia leczenia pacjentów metodą PCI były: nieleczone nadciśnienie tętnicze, hiperlipidemia oraz negatywny wywiad w kierunku palenia papierosów. 3. Parametrami laboratoryjnymi mającymi wpływ na niepowodzenie leczenia pacjentów z zawałem mięśnia sercowego metodą PCI były podwyższone poziomy w surowicy krwi: glukozy, mocznika i kreatyniny. Parametrami laboratoryjnymi wiążącymi się z powodzeniem leczenia metodą PCI były podwyższone poziomy w surowicy krwi: troponiny, płytek krwi i cholesterolu całkowitego. 4. Nagłe zatrzymanie krążenia, wstrząs kardiogenny wikłające zawał mięśnia sercowego oraz wcześniejsze zabiegi interwencyjne w obrębie tętnic wieńcowych zwiększały ryzyko niepowodzenia zabiegu PCI. 5. Zawał ściany bocznej i przednio-bocznej oraz stwierdzone krytyczne zwężenia w zakresie tętnic pnia lewej tętnicy wieńcowej (LM) i prawej tętnicy wieńcowej (RCA) były związane z ryzykiem niepowodzenia zabiegu PCI oraz zgonu pacjenta.
Korelacje pomiędzy zmianami parametrów równowagi kręgosłupowo‐miednicznej a wynikiem klinicznym po leczeniu chirurgicznym kręgozmyku cieśniowego
(Uniwersytet Rzeszowski, 2016-12-06) Jabłońska‐Sudoł, Katarzyna
CEL: Zbadanie związku pomiędzy zmianami balansu miednicznego po operacji kręgozmyku cieśniowego a wynikiem klinicznym mierzonym jakością życia i redukcją bólów krzyża. MATERIAŁ: 103 chorych operowanych z powodu ześlizgu cieśniowego niskiego stopnia nie przekraczającego 65% w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. METODA: Wszyscy chorzy byli operowani przez jednego chirurga. Kliniczne i radiologiczne wyniki były oceniane minimum rok od operacji. Parametry równowagi miednicznej były oceniane przed i po operacji na zdjęciach radiologicznych bocznych kręgosłupa lędźwiowego wykonywanych w pozycji stojącej neutralnej, z objęciem głów obu kości udowych. Zmierzono parametry: (1) Pelvic Incidence, (2) Sacral Slope, (3) Pelvic Tilt. W celu analizy chorych podzielono wg dwóch kryteriów SDSG (Spinal Deformity Study Group): 1. Radiologicznego statusu miednicy 2. Wartości PI Efekt kliniczny mierzony był za pomocą kwestionariusza Oswestry i skali bólu VAS. WYNIKI Redukcja retrowersji miednicy korelowała z wynikiem klinicznym w grupie z PI 4560. WNIOSKI Korekcja balansu miednicznego po operacji ześlizgu cieśniowego niskiego stopnia jest skorelowana z mniejszym natężeniem bólu krzyża i lepszą jakością życia tylko w grupie chorych z 45
Służba farmaceutyczna Podkarpacia w latach 1944-2004 na tle przemian prawnych obrotu lekami
(Uniwersytet Rzeszowski, 2016-12-08) Czyż, Lidia Maria
Zaopatrzenie farmaceutyczne jako dystrybucja środków leczniczych stosowanych w procesie leczenia pacjenta, to jedno z zadań systemu ochrony zdrowia. Lata 1944 – 2004 w historii zmian administracyjnych obszaru południowo - wschodniej Polski to przedział czasowy, w którym nastąpiły reformy podziału państwa i sposobu zaopatrywania w leki uprawnionych podmiotów gospodarczych. System zaopatrzenia w leki opisano na przykładzie obszaru Podkarpacia, jako zmiany zachodzące w 60-letnim porządku politycznym, od zakończenia II wojny światowej do akcesji Polski do Unii Europejskiej. Praca zawiera definicje prawa farmaceutycznego, także tematy dotyczące organizacji dostaw środków leczniczych do placówek zamkniętej opieki leczniczej i indywidualnego pacjenta oraz obecność w przestrzeni ochrony zdrowia leku jako szczególnego towaru. Przedstawia przebieg tworzenia przepisów prawnych dotyczących kwestii wprowadzania do obrotu środków leczniczych, dystrybucji poprzez apteki ogólnodostępne i systemu odpłatności. W historii zmian dotyczących zaopatrzenia farmaceutycznego w Polsce wyróżnia się trzy okresy: 1944-1950 – funkcjonowanie placówek własności różnych sektorów gospodarczych; 1951-1989 – dominacja własności państwowej; 1989-2004 – powrót do tworzenia zakładów wytwórczych i placówek dystrybucji własności innej niż państwowa. Przedstawiono podstawową literaturę fachową w informacji o leku, omówiono instytucje dopuszczające lek do obrotu.
Ocena wpływu systematycznej aktywności fizycznej na stan funkcjonalny i jakość życia osób starszych objętych opieką instytucjonalną
(Uniwersytet Rzeszowski, 2017-02-23) Wiśniowska-Szurlej, Agnieszka
Wstęp: Narastająca wraz z wiekiem niesprawność stanowią wyzwanie dla ochrony zdrowia i polityki społecznej w Polsce. Cel pracy: Celem pracy była ocena wpływu systematycznej aktywności fizycznej na stan funkcjonalny i jakość życia osób starszych objętych opieką instytucjonalną. Materiał i metoda: Badaniem objęto 144 osoby mieszkające w domach pomocy społecznej. Po uwzględnieniu kryteriów włączenia i wyłączenia osoby badane zostały losowo przydzielone do czterech podgrup. W podgrupie A przeprowadzono podstawowe ćwiczenia ogólnousprawniające bez części motywacyjnej, w podgrupie B – podstawowe ćwiczenia ogólnousprawniające wraz z częścią motywacyjną, w podgrupie C – trening aktywności funkcjonalnych bez części motywacyjnej i w podgrupie D – trening aktywności funkcjonalnych wraz z częścią motywacyjną. Wykonano III badania. Skale i narzędzia wykorzystane w pracy to: Mini–Mental State Examination, Geriatryczna Skala Oceny Depresji (GDS), Activities of Daily Living, Instrumental Activities of Daily Living (ADL-IADL), kwestionariusz oceny jakości życia SF-36; Timed Up and Go; Timed 10-Meter Walk Test, Chair Stand, Dynamometr ręczny JAMAR plus, Skala Berg oraz platforma stabilometryczna CQ-stab. Wyniki badań: Po zakończeniu 12-tygodniowego programu ćwiczeń fizycznych we wszystkich badanych podgrupach wykazano istotną statystycznie poprawę sprawności funkcjonalnej, stabilności postawy ciała w płaszczyźnie przednio-tylnej oraz jakości życia w zakresie domen: całkowite zdrowie fizyczne i psychiczne. Po 12-tygodniowej obserwacji od zakończenia programu ćwiczeń fizycznych sprawność funkcjonalna oraz prędkość chodu utrzymały się na poziomie wyników badania II w podgrupie D. Stwierdzono brak istotnej statystycznie różnicy w zakresie siły chwytu ręki lewej pomiędzy wynikiem badania III a wynikiem badania II. Wnioski: 1. Systematyczna aktywność fizyczna miała wpływ na poprawę stanu funkcjonalnego i jakości życia. 2. Największą poprawę stanu funkcjonalnego i jakości życia stwierdzono w podgrupie realizującej program z treningiem aktywności funkcjonalnych połączonym z częścią motywacyjną. 3. Poprawa stanu funkcjonalnego i jakości życia utrzymała się w okresie 3 miesięcy od zakończenia programu ćwiczeń fizycznych jedynie w podgrupie z treningiem aktywności funkcjonalnych połączonym z częścią motywacyjną.
Polska adaptacja skali Knee Outcome Survey Activities of Daily Living (KOS- ADL)
(Uniwersytet Rzeszowski, 2017-02-24) Szczepanik, Magdalena
Wstęp: Większość kwestionariuszy subiektywnej oceny zdrowia powstała w krajach anglojęzycznych, dlatego wykorzystanie ich w innych krajach lub społecznościach, nakłada na badaczy obowiązek adaptacji kulturowo-językowych. Jedną ze skal subiektywnej oceny stanu zdrowia pacjentów z różnymi dysfunkcjami stawu kolanowego, w tym ze zmianami zwyrodnieniowymi jest skala Knee Outcome Survey Activieties of Daily Living (KOS-ADL). Składa się ona z 14 pytań dotyczących stopnia nasilenia objawów ze strony stawu kolanowego oraz określenia trudności w codziennych czynnościach. Cel pracy: Celem pracy była polska adaptacja kulturowo-językowa skali KOS-ADL oraz weryfikacja jej powtarzalności, trafności i wrażliwości na zmiany kliniczne w subiektywnej ocenie stanu zdrowia pacjentów poddanych endoprotezoplastyce stawu kolanowego. Materiał i metoda: Zbadano 70 pacjentów (59 kobiet i 11 mężczyzn,średnia wieku 66lat) zakwalifikowanych do zabiegu endoprotezoplastyki stawu kolanowego. W celu adaptacji skali KOS-ADL wykorzystano: skalę KOOS i VAS, test TUG, 5xSTS oraz 10-cio metrowy test chodu. Badania przeprowadzono trzykrotnie: badanie pierwsze – tydzień lub dwa tygodnie przed zabiegiem operacyjnym (zebranie wywiadu, wypełnienie wszystkich skal i wykonanie wszystkich testów). Badanie drugie - 6 do 13 dni od pierwszego badania (wypełnienie skali KOS-ADL; test retest). Badanie trzecie - 6 miesięcy po zabiegu operacyjnym (analogiczne do badania pierwszego). Wyniki: W badaniach wykazano wysoką powtarzalność pomiarów KOS-ADL oraz dobrą zgodnością wewnętrzną. Stwierdzono przeciętne oraz średnie korelacje wyników z badania 1 pomiędzy KOS-ADL a skalą VAS, testami TUG oraz 5xSTS. Wykryto zależności pomiędzy wynikami w KOS-ADL a wynikami w KOOS. W celu określenia wrażliwości KOS-ADL wyliczono wartość ES. Zmiany wyników testów TUG, 5×STS oraz testu chodu nie były w statystycznie istotny sposób skorelowane z poprawą w skali KOS-ADL. Istotne statystycznie korelacje wystąpiły pomiędzy zmianą poziomu w skali VAS a zmianami w KOS-ADL. Wykazano znamienne statystycznie korelacje pomiędzy zmianami w KOS-ADL a zmianami w KOOS. Wnioski: Polska wersja skali KOS-ADL jest powtarzalnym, czułym oraz trafnym narzędziem w subiektywnej ocenie stanu zdrowia pacjentów poddanych endoprotezoplastyce stawu kolanowego.

Przeglądaj

Przeglądanie Doktoraty (KNM) / Doctoral Theses (CoMS) według Data wydania