Ius et Administratio 3/2016

URI dla tej Kolekcjihttps://repozytorium.ur.edu.pl/handle/item/10719

Przeglądaj

Aktualnie wyświetlane 1 - 13 z 13

Wprowadzenie
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Klejnowska, Monika; Masłowska, Arita
Karnoprocesowe aspekty ułaskawienia abolicyjnego
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Kmiecik, Romuald
Ułaskawienie abolicyjne określane mianem abolicji indywidualnej jako forma aktu łaski Prezydenta RP nie było dotychczas w praktyce stosowane przed uprawomocnieniem się wyroku skazującego. Od dawna stanowi przedmiot kontrowersji w nauce prawa karnego procesowego i konstytucyjnego. Problem stał się ostatnio aktualny w związku z zastosowaniem tej formy aktu łaski w praktyce konstytucyjnej. Przeciwko prawu Prezydenta do stosowania ułaskawienia abolicyjnego nie przemawiają jednoznacznie ani przepisy konstytucyjne, ani procesowe. Skutkiem procesowym abolicji indywidulanej jest umorzenie postępowania karnego.
(Nie)stabilność przepisów karnych a dogmat o racjonalności prawodawcy, czyli kilka uwag na tle nowelizacji kodeksu karnego
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Golonka, Anna
Przedmiotem opracowania są wybrane kwestie natury dogmatycznej, stanowiące fundament rozważań nad istotą zmian przepisów karnych przeprowadzanych za sprawą ostatnich nowelizacji kodeksu karnego. Szczególna uwaga została w nim poświęcona nowelizacji k.k. przeprowadzona ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. (obowiązującą od dnia 1 lipca 2015 r.). Analizie zostały poddane pewne zmiany wprowadzone tą ustawą i uchylone ustawą nowelizującą k.k. z dnia 11 marca 2016 r. (obowiązującą od dnia 15 kwietnia 2016 r.), tudzież zmiany przeprowadzone w kontekście prawno-porównawczym, uwzględniające nie tylko bieżący kształt przepisów k.k., ale również przepisów karnych innych ustaw. Na tej podstawie zostały wyciągnięte wnioski, odwołujące się do podstawowych założeń, na jakich winien opierać się ustawodawca podejmując decyzję w przedmiocie nowelizacji przepisów i celów, jakie powinien mieć przy tym na względzie.
Samooskarżenie a instytucje konsensulane w procesie karnym
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Klejnowska, Monika
Artykuł dotyczy instytucji konsensualnych w polskim procesie karnym (art.335, 387 i 23a). Koncentruje się na modyfikacjach tych instytucji spowodowanych zmianami w prawie. Tekst dotyczy zgodności instytucji „tragowania się o przyznanie” z wymogami statuującymi rzetelny proces karny takimi jak zasada nemo tenetur, prawa do obrony i prawdy materialnej. Autorka analizuje głównie, czy art.335, 387 i 23a polskiego kodeksu postępowania karnego wymagają samooskarżenia i wymagają, aby oskarżony przyznał się do winy.
Uwagi o zasadzie legalizmu w kontekście poglądów prof. Z. Sobolewskiego (kwestie wybrane)
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Nowikowski, Ireneusz
Przedmiotem niniejszego artykułu jest analiza poglądów Z. Sobolewskiego w kwestii zasad oportunizmu i legalizmu w ściganiu przestępstw. Autor dokonuje weryfikacji tezy, zgodnie z którą w polskim procesie karnym obowiązuje zasada ograniczonego legalizmu.
Stosowanie tymczasowego aresztowania po zmianach wprowadzonych do kodeksu postępowania karnego nowelizacją z dnia 11 marca 2016 r.
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Wąsek-Wiaderek, Małgorzata
The amendment to the Code of Criminal Procedure of 11 March 2016 has introduced significant changes to the rules governing the application of detention on remand in criminal proceedings. This article contains critical analysis of these changes. It concerns two important issues: 1) rules governing access of the detained suspect and his defence lawyer to the case-file of the pre-trial stage of the proceedings and 2) grounds for the application of this preventive measure, indicated in Article 258 § 2 of the Code of Criminal Procedure. Both issues are analysed in terms of the standards laid down in the jurisprudence of the Polish Constitutional Court and the European Court of Human Rights. With refernce to the first issue the Author concludes that the new rules concerning access to the case-file at the pre-trial stage of the proceedings are not compatible with the requirements of “equality of arms” stemming from Article 5 § 4 of the European Convention on Human Rights. Grounds for detention on remand indicated in the new Article 258 § 2 of the Code of Criminal Procedure are assessed as compatible with the Convention. However, the Author underlines that Article 258 § 2 of the Code of Criminal Procedure may
Przesłanka faktyczna konsensualnych sposobów zakończenia postępowania karnego na tle art. 335 i 338a k.p.k.
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Woźniewski, Krzysztof
This article indicates the theoritical aspects of concept of evidential basis of prosecutor procedural motions to the court in order to sentence the accused without a trial. There are two kind of such prosecutors’ motions described in art. 335 of polish criminal procedure code. The first one is submitted by the prosecutor to the court instead of formal bill of indictment (art. 335 § 1) and the second one is submitted as a supporting document of formal bill of indictment (art. 335 § 2). In the first case the prosecutor is allowed to submit such motion if the suspect person the accused pleads guilty, and in the light of his explanations circumstances of the crime and the guilt is not in doubt, in second - if the circumstances of the crime and the guilt of the accused is not in doubt and a statement of evidence submitted by the accused are not inconsistent with the established facts. The third possibility to conclude the criminal case avoiding the full trial is the formal request of accused person to be sentenced to a penalty or a penal measure without the conduct of evidentiary proceedings submitted before the service of the notification of the date of the trial ( art. 338a) and it is granted if the circumstances of the offence do not raise doubts.
Skarga na wyrok sądu odwoławczego jako nowy nadzwyczajny środek zaskarżenia w procesie karnym
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Gil, Damian
Ustawą z dnia 11 marca 2016 r. dodano do Kodeksu postępowania karnego rozdział 55a – „Skarga na wyrok sądu odwoławczego”. Nowy środek zaskarżenia został zamieszczony w dziale XI – Nadzwyczajne środki zaskarżenia. W świetle art. 539a § 1 k.p.k. skargi będzie rozpoznawał Sąd Najwyższy. Celem nowej instytucji, wzorowanej na rozwiązaniach procedury cywilnej, jest przeciwdziałanie bezpodstawnym uchyleniom wyroków sądów pierwszej instancji, które skutkują przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania. Autor ma wątpliwości czy ta instytucja znajdzie swoje miejsce w polskim procesie karnym. Na pewno wydłuży postępowanie i okres oczekiwania na prawomocność wyroku.
Konsensualizm prawnokarny jako alternatywna propozycja reakcji na fakt popełnionego przestępstwa. Wybrane problemy
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Kania, Agnieszka
W niniejszym artykule zwrócono uwagę na zjawisko prywatyzacji prawa karnego, które niesie za sobą nowe spojrzenie na problematykę egzekwowania odpowiedzialności za popełnione przestępstwo. W opracowaniu tym nawiązano do wybranych problemów konsensualizmu prawnokarnego, uwypuklając jednocześnie jego najbardziej charakterystyczne elementy. W ramach podjętych analiz odrębnie zaakcentowano więc zarówno wartość samego porozumienia, osiągniętego pomiędzy stronami konfliktu powstałego na podłożu przestępczym, jak również znaczenie obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a także rangę potencjalnych korzyści, które w następstwie gestu pojednania może odnieść sprawca. Ponadto, mając na względzie niemal tradycyjnie wysuwane obawy oraz wątpliwości wobec alternatywnych metod dochodzenia sprawiedliwości, osobną uwagę poświęcono także ratio legis - krótko obwiązującej - regulacji umorzenia konsensualnego (art. 59a k.k.), która de facto stanowi egzemplifikację niestabilności rozwiązań, doniosłych z perspektywy reżimu odpowiedzialności prawnokarnej.
Dowody w znowelizowanej procedurze karnej – zagadnienia wybrane
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Karczmarska, Dorota
Artykuł zawiera rozważania poświęcone niektórym unormowaniom wprowadzonym nowelą k.p.k. z 2016. Jednym z nich jest z 168a k.p.k., który przewiduje dopuszczalność nielegalnie uzyskanego dowodu. Ani naruszenie przepisów postępowania, ani popełnienie czynu zabronionego w celu zdobycia nie stanowią obecnie przeszkód uniemożliwiających przeprowadzenie dowodu. Wyjątek stanowi jedynie dowód uzyskany w wyniku popełnienia przez funkcjonariusza publicznego zabójstwa, umyślnego uszkodzenia ciała lub pozbawienia wolności. Przepis ten jest trudny do zaakceptowania z punktu widzenia założeń państwa prawnego (legalizuje dowód pochodzący z czynu zabronionego) i niefunkcjonalny z punktu widzenia praktyki. Powinien zostać uchylony lub zmieniony. Art. 168b przewiduje uprawnienie prokuratora do wydania decyzji w kwestii korzystania w procesie karnym wyników kontroli operacyjnej, zawierających informacje o przestępstwie innym niż objęte zarządzeniem kontroli. Na tle tego unormowania pojawia problem dopuszczalności wykorzystania materiałów dotyczących przestępstw, które nie mogą być zwalczane w drodze stosowania kontroli operacyjnej. Ponadto artykuł podejmuje tematykę związaną z dopuszczeniem dowodów przed rozprawą główną (art. 352 k.p.k.) oraz postępowaniem w przedmiocie zastosowania środków zabezpieczających (art 354a k.p.k.).
Śledztwo i dochodzenie po noweli do Kodeksu postępowania karnego z 11 marca 2016 r.
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Kiełtyka, Andrzej
W dniu 1 lipca 2015 r. weszła w życie "duża" nowela do Kodeksu postępowania karnego z 27 września 2013 r., zmieniająca miedzy innymi model postępowania przygotowawczego. Utrzymując śledztwo i dochodzenie, spowodowała osłabienie postępowania przygotowawczego, celem zapewnienia większej kontradyktoryjności postępowania sądowego. Zmieniono także zasady utrwalania dowodów oraz sposoby wykonywania czynności procesowych. Wprowadzone zmiany spotkały się z krytyką, której następstwem był powrót do zasadniczych rozwiązań obowiązujących do 30 czerwca 2015 r., dokonany kolejna nowelą do Kodeksu postępowania karnego z 11 marca 2016 r. Tak szybkie zmiany, o zasadniczym znaczeniu, wywołują wątpliwości i problemy praktyczne.
Dowód nielegalny w postępowaniu karnym
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Rogalski, Maciej
Przedmiotem artykułu jest problematyka dowodu nielegalnego w polskim procesie karnym. Analizowane są postanowienia art. 171 § 7 k.p.k., który przewiduje zakaz wykorzystywania dowodu bezpośrednio wadliwego. Główną część rozważań w artykule stanowi jednak problematyka związana z uregulowaniem art. 168a k.p.k. Przedstawiane są kolejne zmiany tego artykułu, w szczególności wprowadzone ustawą z dnia 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw. W oparciu o analizę art. 168a k.p.k. oraz art. 168b k.p.k. formułowany jest zakres zakazu wprowadzania i wykorzystywania w procesie karnym dowodu nielegalnego.
Komunikacja pozawerbalna w przesłuchaniu molestowanego dziecka
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016-09) Licak, Tomasz
Molestowanie seksualne dzieci jest problemem współczenego świata. Szczególne znaczenie ma fakt ujawnienia wykorzystania seksualnego. Główną formą pomocy jest dostarczenie wsparcia i odpowiednich śródków zaradczych dla wykorzystanego dziecka. Molestowanie seksualne jest z reguły taką formą przestępczości, która mam miejsce bez udziału świadków i często pozostaje niewykryte. Dzieci bardzo często twierdzą, iż nie ujawniają tego faktu z powodu licznych obaw. Czują się zagrożone konsekwencjami dla siebie i innych. Dzieci wykorzystywane seksualnie czują się częściowo odpowiedzialne za to co się zdarzyło. Są bardzo często niepwene co do tego, czy molestowanie miało miejsce lub też nie wiedzą, gdzie zwrócić się z prośbą o pomoc. Nie ma jednego śladu czy znaku molestowania seksualnego dziecka. Ujawnienie wykorzystania seksualnego jest możliwe wtedy, gdy opiekunowie obserwują pośrednie niewerbalne wskazówki lub cały kotekst sygnałów i zwrotów, które mogą sugerować zaistnienie molestowania seksualnego.

Przeglądaj

Przeglądanie Ius et Administratio 3/2016 według Data dodania