Monografie (KNH) / Monographs (CoH)

URI dla tej Kolekcjihttp://repozytorium.ur.edu.pl/handle/item/60

Przeglądaj

Przeglądanie Monografie (KNH) / Monographs (CoH) według Data dodania

Przejdź do punktu w indeksie:
Aktualnie wyświetlane 1 - 20 z 48
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Kazimierz Tyszkowski (1894-1940). Z dziejów nauki polskiej w międzywojennym Lwowie
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2011) Sierżęga, Paweł
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Ludwik Finkel i Akademia Umiejętności. Z dziejów współpracy Lwowa i Krakowa na przełomie XIX i XX wieku
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2011) Hoszowska, Mariola
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Szymon Askenazy i jego korespondencja z Ludwikiem Finklem
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2013) Hoszowska, Mariola
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Przemiany osadnicze nad dolnym odcinkiem górnej Wisły w epoce brązu i wczesnej epoce żelaza
    (Fundacja Rzeszowskiego Ośrodka Archeologicznego 35-016 Rzeszów, ul. Hoffmanowej 8 tel. 17 872 15 81, 2015) Rajpold, Wojciech
    Jest to streszczenie (w języku polskim i angielskim) książki pt. Przemiany osadnicze nad dolnym odcinkiem górnej Wisły w epoce brązu i wczesnej epoce żelaza, która ukazała się drukiem w serii Collectio Archeologica Ressoviensis
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Głos – Język – Komunikacja. Tom 4
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Myszka, Agnieszka; Bieńkowska, Katarzyna Ita; Marczykowska, Izabela
    Czwarty już tom z serii „Głos – Język – Komunikacja” zatytułowany „Funkcjonowanie społeczne dzieci z problemami komunikacyjnymi” składa się z artykułów skupionych wokół dwóch głównych problemów badawczych: społecznych uwarunkowań wspierania rozwoju mowy oraz sposobów uwzględniania tych uwarunkowań w terapii logopedycznej, a także z części zatytułowanej „Varia” obejmującej recenzje, sprawozdania i niezwykle interesujący artykuł S. Gałuszki o doświadczeniach osoby żyjącej z chorobą Parkinsona. Tom składa się z tekstów bardzo różnorodnych, ale niezwykle interesujących i poznawczo wartościowych dla potencjalnych czytelników. Dlatego z pełnym przekonaniem rekomenduję go czytelnikom, którzy wiele skorzystają na jego lekturze. Z recenzji dr hab. Marzeny Stępień
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Głos – Język – Komunikacja. Tom 5
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Myszka, Agnieszka; Bieńkowska, Katarzyna Ita
    Piąty tom serii wydawniczej „Głos – Język – Komunikacja”, podobnie jak tomy poprzednie, podejmuje problematykę przeszkód w komunikacji. Bariery te mają różne podłoże: brak wystarczających kompetencji językowych, komunikacyjnych i kulturowych, ale także ograniczenia funkcjonalne (ze strony aparatu nadawczego, jak i odbiorczego), anatomiczne, psychiczne, neurologiczne, intelektualne, środowiskowe itp. Słowem kluczem, wspólnym mianownikiem, tematem przewodnim artykułów stały się emocje towarzyszące komunikacji. To pomysł słuszny, bo rzadko uwzględniany w polskiej logopedii zafascynowanej obecnie terapią opartą na twardych, empirycznie i dedukcyjnie weryfikowalnych dowodach (evidence-based practice) [z recenzji dra hab. Mirosława Michalika, profesora Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie]. Badaniami emocji zajmują się naukowcy z różnych dziedzin, wykorzystując – w zależności od celów i charakteru badań – różne metody; także w tym tomie wypowiedzieli się na ten temat przedstawiciele różnych nauk i zawodów: pedagodzy, logopedzi, językoznawcy, psychologowie, terapeuci. Publikacja ma zatem charakter interdyscyplinarny. Mamy nadzieję, że lektura prezentowanych tu tekstów zainspiruje czytelników do samokształcenia i pracy, której celem jest rozwijanie umiejętności komunikacyjnych dzieci i dorosłych z różnymi problemami nadawania i odbioru mowy, a także problemami z panowaniem nad emocjami, zwłaszcza negatywnymi, powodującymi utratę komfortu komunikacyjnego.
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Głos – Język – Komunikacja. Tom 6
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019) Myszka, Agnieszka; Bieńkowska, Katarzyna Ita
    Szósty tom z serii „Głos – Język – Komunikacja” jest z jednej strony kontynuacją koncepcyjną cyklu, a z drugiej – wprowadza nowe spojrzenie. Kontynuacja dotyczy tematyki, a są nią niezmiennie zagadnienia koncentrujące się wokół języka, jego strony realizacyjnej (fonicznej – głosu), kompetencji językowych i komunikacyjnych oraz rozmaitych ograniczeń o podłożu genetycznym, anatomicznym, neurologicznym, środowiskowym, umysłowym, psychologicznym itp. […]. Nowe spojrzenie z kolei dotyczy Autorów. Tym razem oddaliśmy Głos (dwuznaczność w pełni zamierzona) młodym na różnym stopniu zaawansowania zawodowego: praktykującym logopedom, doktorantom, studentom studiów magisterskich i licencjackich. Prace zamieszczone w tym tomie powstały w efekcie współpracy młodych logopedów z ich nauczycielami. Nie znaczy to jednak, że są niesamodzielne i odtwórcze. Przeciwnie – cechuje je pewna świeżość w ujęciu poszczególnych zagadnień […]. Dwie dominujące w tomie metodologie to studia przypadków i badania przesiewowe. Pierwsza z metod pozwala ukazać różne zaburzenia rozwoju mowy przez pryzmat jednostki. Autorki wykazały się ogromną empatią, eksponując wrażliwość terapeuty na człowieka – słabego, często pozostawionego bez pomocy lub poszukującego tej pomocy mało skutecznie, ale też takiego, który mimo przeciwności walczy o swoje lepsze „być”. Z kolei prezentowane tutaj badania przesiewowe mają raczej charakter sondaży, bo prowadzone są zazwyczaj na niezbyt licznej grupie badawczej. Niemniej jednak są wartościowe poznawczo, bo i takie niewielkie próby wskazują pewne tendencje ogólne, ale przede wszystkim mogą stać się cennym materiałem porównawczym. Publikację adresujemy przede wszystkim do studentów logopedii, ale także logopedów, nauczycieli, pedagogów, dziennikarzy, studentów i wszystkich innych osób, które pomagają usprawniać głos i komunikację, także tę niewerbalną. Mamy nadzieję, że lektura prezentowanych tu tekstów zainspiruje czytelników do samokształcenia, pobudzi do refleksji, podsunie pomysły do pracy z osobami mającymi trudności z werbalizowaniem własnych myśli i potrzeb.
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Wciałowzięy. Szkice o poezji Janusza Szubera
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019) Jakubowska-Ożóg, Alicja
    „Wciałowzięty”. Szkice o poezji Janusza Szubera Szkice zamieszczone w tej książce stanowią dopowiedzenia podjętych już przeze mnie wcześniej badań, ale odnoszą się i omawiają także zagadnienia do tej pory nieobecne w analitycznej lekturze. Praca skomponowana jest z pięciu zasadniczych rozdziałów i każdy z nich poświęcony został ważnym, w mojej opinii, zagadnieniom, zakresy te wzajemnie się oświetlają i uzupełniają. Rozdział I zatytułowany „Tasując układam z nich nieaktualnego pasjansa…”, czyli o gestach poświęcony jest sposobom ukazywania postaci i określeniu, jaką rolę poeta wyznacza gestom. W portretowaniu postaci (jest ich naprawdę wiele w tej poezji) gest stanowi konstytutywny element przedstawienia. Trzeba podkreślić, że postacie Szubera są niezwykle plastyczne, a ukazywanie ich zachowań, relacje z Drugim takie wrażenia potwierdzają. Relacja między gestem jako zachowaniem niewerbalnym a wypowiedzianym słowem wnosi wiele na temat wypowiadającego się bohatera, poświadcza jego stosunek wobec postaci, które przedstawia, czy przywołuje często spoza poetyckiego świata. W wierszach autora Mojości znaczące miejsce zajmują kobiety – poświęcony jest temu zagadnieniu rozdział II zatytułowany „Problem posiadania kogoś, czegoś czy samego siebie” – wiersze o kobietach. Są one bohaterkami zapomnianych, często skandalizujących, zdarzeń. Ich losy projektuje poeta z „materiałów niepełnych” – pamięci własnej, dokumentów i rodzinnych pamiątek czy też zasłyszanych fragmentarycznych opowieści. Pojawiają się jako postacie osobistych doznań, są wśród nich także obrazy kobiet bliżej nieznanych, oglądanych ukradkiem, z oddalenia, a także postacie wykreowane w medialnym świecie i do tego świata przynależące, skryte za ekranem telewizora czy okładką kolorowego pisma. Sposób, w jaki poeta przedstawia bohaterki, zależy przede wszystkim od tego, czy szuka w nich potwierdzenia siebie, własnej tożsamości, czy pozostają one jedynie pięknym wspomnieniem przeszłości, uwodzą ciałem z bezpiecznej odległości filmowego kadru i kolorowego plakatu, czy też poświadczają, że to, czego doświadczył, było naprawdę udziałem bohatera. Wspomnienia pozwalają na rekonstrukcję przeszłości własnej, a w niej, co łatwo zauważyć, postacie kobiet mają znaczenie szczególne. Samotność, pragnienie miłości, tęsknota za spełnieniem stanowią w tej poezji podstawę lirycznej narracji budowanej w kolejnych odsłonach poetyckiego przekazu. Z tymi rozważaniami wiążą się kwestie dotyczące ciała i sposobów jego przedstawiania – to tematyka rozdziału III, który nosi tytuł „Ty, on, ja, my, wszyscy, oni. Wciałowzięci w niespełnieniu”. Ciało w poezji Janusza Szubera. Człowiek i jego zewnętrzna powłoka poddawane są w tych wierszach szczególnej uwadze. Cielesność postrzegana jest najczęściej poprzez swe piękno (przede wszystkim w obrazach kobiet), charakterystyczny wygląd podkreślany ubiorem. Poeta mówi o możliwościach poznawczych człowieka ujawniających się poprzez zmysły, stanowią one bowiem podstawowy element jego tożsamości. Ciało w tych wierszach staje się kategorią pozwalającą na zdiagnozowanie zarówno świata, jak i siebie samego. Obserwowany i ukazywany w tych wierszach świat staje się przedmiotem refleksji, a nie przedmiotem przeżycia. Przedstawiony w analitycznym opisie sposób realizowania problematyki cielesności w wierszach Janusza Szubera, czy raczej niektórych jej aspektów, wskazuje na charakterystyczną strategię autora. W jego poezji dominującym modelem wiersza jest liryka pośrednia często przybierająca formę narracji lirycznej. Co istotne, narracyjny charakter wierszy pozwala na formułowanie myśli, uogólnień, a jednocześnie każda z tych refleksji odsyła do prawdziwych zdarzeń, osadzona jest w doświadczonym konkrecie – w ten sposób poeta minimalizuje zniekształcenia powodowane ewentualnymi zakusami poetyckiej wyobraźni. Wydawałoby się, że tematyka tej poezji skupiona jest raczej na jednostkowych historiach, że brak w niej perspektywy szerszej – to mylne wrażenie. Szuber ma świadomość, że przedstawieni ludzie istnieją naprawdę tylko wtedy, gdy zostaną ukazani w szerszej perspektywie. To tło wprowadza poeta często nie wprost, skupiając uwagę czytelnika na zewnętrzności powołanego do życia bohatera, w banalnych z pozoru sytuacjach, ale obok tych, zdawałoby się dominujących w jego poezji, motywów wprowadzone zostają ważne historyczne wydarzenia. Szuber wraca do minionych zdarzeń nie tylko dla siebie, ale wydaje się, że stoi za tymi powrotami przekonanie o pewnego rodzaju zobowiązaniu wobec nieobecnych i temu poświęcony jest rozdział IV zatytułowany Wobec historii. Poeta przekonuje, że odzyskiwanie przeszłości nie musi się odbywać poprzez naukowe zestawienie faktów i fachowe metody ich analizy, ale także za przyczyną indywidualnej wyobraźni. Obraz w ten sposób stworzony przemawia równie sugestywnie, jak dzieło sztuki, które trafia do wrażliwości emocjonalnej i estetycznej odbiorcy. Badanie przeszłości nie jest przywilejem jedynie historyków, przeszłość pozostaje według Szubera miejscem, do którego zbliżamy się poprzez pragnienie i lęk. Boimy się obrazu ludzkich dramatów, przerażającego opisu zdarzeń, ale każde z tych doświadczeń musi zostać „przerobione”, przekształcone i przekroczone, jeśli w przyszłości mają nabrać znaczenia i wzbudzić w człowieku/ w potomnych nadzieję na lepszy świat. V rozdział dotyczy gatunkowych zapożyczeń (tytuł: O gatunkowych zapożyczeniach w poezji Janusza Szubera). Twórczość poetycka autora Mojości stanowi ciekawy przykład wykorzystywania tego rodzaju nawiązań. Z bogactwa takich odniesień interesują mnie przede wszystkim teksty, w tytułach których znajdujemy sygnały wskazujące na nawiązania do gatunków nieliterackich. Sposób budowania wierszy, relacje z utrwalonym gatunkowym rytem, przekształcenia, modyfikacje, przeobrażenia stylistyczne utartych form poświadczają nie tylko możliwości warsztatowe poety i jego „osadzenie” w kulturze, ale wprowadzają także nowe możliwości interpretacyjne. Łączenie często odległych systemów powoduje, że poszczególne formy wzajemnie się oświetlają i reinterpretują. Wprowadzenie do tekstu literackiego odniesień gatunkowych spoza tego kontekstu zmienia i wzbogaca zakresy języka wyrazu autora. Takie rozwiązania artystyczne jednocześnie stawiają przed odbiorcą dodatkowe wyzwania, bowiem rozumienie tekstu hybrydalnego, nie polega na wyborze zastosowanych przez autora konwencji, ale wielość sensów odsłania się poprzez umieszczenie tekstu we właściwej perspektywie gatunkowej. Omówioną w rozdziałach problematykę zamykają uwagi dotyczące obecności w poezji Szubera motywów autotematycznych zatytułowane O sobie samym. Zakończenie. Interesujące wydają się zarówno sygnały autobiograficzne obecne w tej poezji, sposoby ich wprowadzania w materię poetyckiego języka, jak i rola, jaką nadaje im sam autor. W książce została zamieszczona bibliografia twórczości poety za lata 2008-2017. Poprzednia część, gromadząca dane od debiutu autora Gorzkich prowincji, do roku 2008, została zamieszczona w książce Poeta czułej pamięci. Studia i szkice o twórczości Janusza Szubera .
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Piotr Żbikowski (1935–2011). Uczony i wykładowca
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2012) Żbikowska, Lucyna
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Światy i życie. Metafory poezji w polskiej krytyce literackiej doby romantyzmu
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019) Stanisz, Marek
    Metafora od wieków uchodzi za serce poezji: nadaje wypowiedzi wyjątkowy kształt, wyciska niezatarte znamię na stylu, angażuje wyobraźnię i emocje czytelnika, a z poety czyni prawdziwego twórcę. Jest niezbędna w sztuce, ale nie sposób się bez niej obyć również w codziennych aktach myślenia, mówienia i pisania. Łącząc obraz z ideą, metafora pozwala wyrażać się w sposób oryginalny, a zarazem precyzyjny i dobitny. Dzięki temu bywa również atrakcyjnym środkiem wyrazu dla krytyki literackiej oraz poręcznym narzędziem refleksji o poezji. W dziejach literatury zdarzały się okresy, gdy te niezwykłe walory ujawniały się ze szczególną mocą. Jednym z nich jest romantyzm. Niniejsza monografia porusza zagadnienia z zakresu poetyki historycznej i historii krytyki literackiej. Jej celem jest zestawienie i analiza najważniejszych metafor, za których pomocą romantyczni krytycy literaccy konceptualizowali istotę poezji, czynności twórczych poety oraz samego dzieła poetyckiego. Analiza tych metafor pozwala na ukazanie romantycznej koncepcji poezji oraz jej związków z wielowiekową tradycją refleksji teoretycznoliterackiej. Materiał poddany analizie stanowią wypowiedzi kilkudziesięciu najważniejszych krytyków literackich doby romantyzmu w Polsce: teoretyczne rozprawy o poezji, artykuły o nurtach i gatunkach literackich oraz twórczości wybranych pisarzy, polemiki krytycznoliterackie, krótkie recenzje oraz szkice.
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Życie powtórzone. O pisarstwie Zofii Romanowiczowej
    (Biblioteka Frazy, 2008) Jamrozek-Sowa, Anna
    Książka Życie powtórzone. Twórczość prozatorska Zofii Romanowiczowej jest pierwszym studium interpretacyjnym wszystkich utworów prozatorskich pisarki od 1946 aż do śmierci w 2010 roku żyjącej i pracującej we Francji, wybitnej postaci polskiej emigracji powojennej, animatorki życia artystycznego w Paryżu. Zofia Górska (po mężu Romanowiczowa) jako dziewiętnastolatka, za działalność antynazistowską, została aresztowana w Radomiu w 1941 roku. Torturowana, po rocznym pobycie w areszcie i więzieniach, skazana przez sąd wojenny na karę śmierci, zdołała ocaleć – przetrwała trzy i pół letni pobyt w obozach koncentracyjnych. Po zakończeniu II wojny nie powróciła do kraju. Tezę wyjściową książki stanowi przekonanie, że w swojej twórczości Romanowiczowa odzwierciedla typowe problemy pokolenia emigrantów doświadczonych traumą przeżyć wojennych. Była ona pisarką na tyle oryginalną, bogato uposażoną duchowo, kulturowo i intelektualnie, uważnie śledzącą przemiany literatury światowej, by zająć własne, ważne miejsce na mapie twórców XX i XXI wieku. Kontekstowość pisanej przez nią prozy, tzn. równoczesne odnoszenie się do rodzimej kultury polskiej oraz Francji – kraju osiedlenia, wzbogaca i nadaje charakterystyczny rys jej pisarstwu. Podstawową kwestią stanowiącą przedmiot rozważań jest samotność i wyobcowanie bohaterów, powodowane przez wojenną traumę i emigracyjne wykorzenienie oraz zespół stresu pourazowego. Prozą Romanowiczowej rządzi zasada powtarzalności tematów, motywów. Powracają frazy, sformułowania, typy postaci, modele relacji międzyludzkich. Kolejno powstające powieści stanowią ciąg wariacji drugowojennego tematu. Ów zabieg perseweracji jest sygnałem zaistnienia sytuacji autobiograficznej. W książce poetyka opowiadań i powieści została sfunkcjonalizowana, analizy narracji i konstrukcji podporządkowano interpretacji wskazanych problemów. Książkę zamyka obszerny szkic biograficzny sporządzony na podstawie dokumentów archiwalnych.
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Maski historii, strzępy współczesności. Studium o biografii i twórczości Władysława Lecha Terleckiego
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Jamrozek-Sowa, Anna
    Książka prezentuje biografię twórczą oraz całościowy dorobek literacki i publicystyczny Władysława Lecha Terleckiego (1933-1999), pisarza, którego czas życia przypadł w głównej mierze na lata istnienia PRL-u, ostatnia zaś dekada przebiegała w realiach przemian ustrojowych po upadku komunizmu w Polsce. Jego twórczość rozpięta jest pomiędzy różnymi rodzajami i gatunkami literackimi. Pisał powieści, opowiadania, wiersze, dramaty, scenariusze radiowe, filmowe i telewizyjne, dokonywał teatralnych i filmowych adaptacji prozy. Szczególne uznanie zyskał jako pisarz podejmujący temat historyczny, ale połowa jego publikacji to utwory, których akcja rozgrywa się w rzeczywistości jemu współczesnej. Pracował jako dziennikarz radiowy, redaktor czasopism, reporter, publicysta. Wchodził w skład jury konkursów literackich i teatralnych. Udzielił sporej liczby wywiadów. Zdarzało mu się nawet rysować ilustracje dla czasopism. Pomimo tego zróżnicowania, jego twórczość powstającą na przestrzeni ponad 40 lat należy traktować jako jeden, wieloczłonowy, konsekwentnie rozwijający się tekst. Twórczość Terleckiego była czytana i komentowana, kolejne książki wywoływały reakcje krytyki, ukazywało się wiele recenzji. Jego książki tłumaczono na różne języki, odczytując ich warstwę psychologiczną lub zwracając uwagę na oryginalne i mistrzowskie podejmowanie konwencji np. powieści kryminalnej czy powiastki filozoficznej. Książka podzielona jest na dwie zasadnicze części, z których pierwsza nosi wyraźny charakter biograficzny, druga zaś poświęcona jest analizie i interpretacji poszczególnych utworów fikcjonalnych pisarza. I część w dużej mierze stanowi owoc kwerend bibliotecznych i poszukiwań archiwalnych, rozmów z żyjącymi świadkami życia pisarza oraz lektury wywiadów z pisarzem i opracowań historycznoliterackich, książek z dziedziny historii, filozofii, politologii i psychologii. Terlecki ukazany został w sieci wielorakich powiązań i uwikłań. Fakty, dane, informacje z przestrzeni jego życia prywatnego i przede wszystkim zawodowego przeplatają się partiami narracji rejestrującymi zachodzące wówczas w Polsce przemiany polityczne, społeczne, obyczajowe. Z narracji wyłania się obraz Terleckiego jako intelektualisty, literata zaangażowanego w działania na rzecz rozwoju polskiej kultury. Świadczy o tym m.in. jego przynależność do grupy literackiej „Współczesność”, wieloletnia praca w redakcjach ważnych polskich czasopism, w tym w ważnym, pokoleniowym dwutygodniku „Współczesność” oraz Polskim Radio, opieka na młodymi pisarzami, obecność we władzach Związku Literatów Polskich i od 1989 rok – SPP, wreszcie, rozpoczęta w 1976 roku tajna współpraca z RWE. Cezury wyznaczające kolejne podrozdziały I części książki wynikają z następowania po sobie etapów w rozwoju kariery zawodowej i literackiej Terleckiego. W części II przedstawiono kolejne dzieła Terleckiego w porządku chronologicznym, według dat publikacji. Zamieszczono krótkie streszczenia fabuł, przedstawiono problematykę oraz recepcję. Ukazane w ten sposób utwory Terleckiego są świadectwem poszukiwania sensu dziania się historii. Przeżywaniu przez pisarza własnej teraźniejszości, jako czasu kryzysu, towarzyszyły próby zrozumienia poprzez medium literatury niestabilnej rzeczywistości zrodzonej przez dramatyczne wydarzenia XIX i XX stulecia. W książce przedstawiono Terleckiego jako człowieka zafascynowanego historią, starającego się zrozumieć mechanizmy determinujących losy jednostek i całych zbiorowości. Poszukiwanie sensów wydarzeń dziejowych dawało mu również okazję do zgłębienia psychologii wybitnych postaci z przeszłości. Szczególnie zajmowały go postaci z kart podręczników historii Polski, wokół których wyrosła „czarna” legenda, w których czystość intencji i niektórych czynów powątpiewali współcześni im rodacy. Z życia tych ludzi wybierał momenty kluczowe, acz nieopisane, okryte tajemnicą. Oskarżani byli oni przez współplemieńców o tchórzostwo, apostazję, współpracę z tajną policją carską. Terlecki cenił wiedzę pochodzącą z oryginalnych źródeł historycznych, język dokumentów epoki. Sięgał do autentycznych zapisów z przeszłości i wykorzystywał je w narracji. Przyjmując, że zrozumieniem sensu przekazu książek Terleckiego zależne jest od odczytania kontekstów i odniesień, autorka podjęła trud deszyfracji postaci, miejsc i zdarzeń obecnych w narracji. Dokonując analizy i interpretacji dzieła Terleckiego monografistka porusza się w trzech perspektywach temporalnych. Jest to czas przedstawiany w książkach – najczęściej druga połowa XIX wieku i pierwsza ćwierć XX; następnie – biograficzny czas pisarza, jego życia, powstawania jego książek, ich ówczesnego odbioru w recenzjach i innych wypowiedziach z jego współczesności. Trzeci zaś – to czas powstawiania monografii, druga dekada XXI wieku. Monografia zawiera ponadto obszerną dokumentację historycznoliteracką: bibliografię tekstów literackich i publicystycznych Terleckiego oraz opracowań krytycznych jego twórczości. Znalazły się w niej również informacje o różnych formach działalności Terleckiego na rzecz kultury polskiej, o przyznawanych mu nagrodach, jego udziale w gremiach jurorskich. W bibliografii przedmiotowej zebrano polski i obcojęzyczne publikacje dotyczące twórczości Terleckiego: książki, rozdziały książek, artykuły, recenzje i noty, także – audycje radiowe telewizyjne, filmy i materiały ikonograficzne. Całości dopełnia zbiór fotografii rodzinnych pisarza.
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Zwroty adresatywne w języku polskim i rosyjskim
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021) Rudyk, Anna
    Przedmiotem monografii jest porównanie zwrotów adresatywnych używanych w języku polskim i ich rosyjskich ekwiwalentów przekładowych. Korpus dwutekstów niezbędny do przeprowadzenia zakładanej analizy kontrastywnej został utworzony z partii dialogowych zawierających zwroty do adresata, wynotowanych z prozatorskich utworów literackich przeznaczonych dla popularnego odbiorcy.
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    W kręgu prasy dawnej i współczesnej. Wybrane problemy (1)
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021) Kowal, Jolanta; Patro-Kucab, Magdalena; Podolska, Paulina
    Monografia koncentruje się wokół wybranych problemów z zakresu prasy dawnej i współczesnej. Z uwagi na to niniejszy tom podzielono na dwie zasadnicze części, poprzedzone artykułem profesora Wiesława Pusza prezentującego aktualną sytuację w badaniach literaturoznawczych polskiego oświecenia. W części pierwszej – poświęconej tzw. prasie dawnej – pomieszczono rozprawy historycznoprasowe oraz historycznoliterackie, których tematyka obejmuje wielorakie aspekty periodyków krajowych i zagranicznych z XVIII i XIX wieku. W artykułach tych zaprezentowano rozpoznane obszary spraw budzących dotąd stosunkowo małe zainteresowanie badaczy oraz takie, które dotychczas z różnych względów pomijano. Szeroka jest przy tym, objęta naukową refleksją, „geografia prasowa”. W tomie pojawiają się bowiem rozważania na temat prasy litewskiej autorstwa Reginy Jakubėnas oraz Anny Szmuc, prasy Królestwa Polskiego w artykule Tomasza Jędrzejewskiego, prasy rosyjskiej w refleksji badawczej Anny Kupiszewskiej, prasy galicyjskiej w rozprawach Mikołaja Głosa i Kingi Matuszko oraz prasy bukowińskiej w rozważaniach Julii Popowicz, Tarasa Griniwskowa i Romana Pazjuka. Część druga monografii koncentruje się na problemach prasy XX i XXI wieku. Intensywny rozwój mediów w tym czasie sprawił, że prasa stała się jednym z wielu źródeł informacji, a co za tym idzie, zaczęła diametralnie zmieniać swoje oblicze i mierzyć się z odmiennymi aniżeli tzw. prasa dawna problemami. Doskonale pokazuje to otwierający drugą część tomu artykuł autorstwa Jakuba Czopka pt. „Sztuczna inteligencja w redakcji – o zmianach technologicznych w dziennikarstwie”. Nie mniej interesujące kwestie pojawiają się też w pozostałych artykułach obcojęzycznych skupiających się na różnorakich kwestiach dotyczących prasy współczesnej. Autorzy związani z Czerniowieckim Uniwersytetem Narodowym im. Jurija Fedkowycza, Narodowym Uniwersytetem Technicznym w Kijowie czy Donieckim Uniwersytetem Narodowym im. Wasyla Stusa zaprezentowali prace zróżnicowane problematycznie i metodologicznie, głównie z zakresu nauki o mediach i nauk o komunikowaniu. W tej części zamieszczono artykuły dojrzałych badaczy: Eleonory Szestakowej, która zwraca uwagę na kulturę pamięci w mass mediach Doniecka, czy Aleksandra Janiszewskiego, podejmującego problem intelligibilis jako narzędzia służącego przyciąganiu zagranicznego odbiorcy w czasopiśmie „Arcana”. Należy także podkreślić wagę prac zaprezentowanych przez młodych naukowców z Czerniowiec, takich jak: Julia Melniczuk, Lilia Szutiak czy Liubow Wasilik. W przedstawionych artykułach zwrócili oni uwagę na historyczne i współczesne problemy dziennikarstwa ukraińskiego, między innymi na odbiór problematyki religijnej czy kwestię tożsamości narodowej, ale także przedmiotem badawczego oglądu uczynili trendy obecne w dzisiejszych mediach drukowanych na Ukrainie. Tom dopełniają prace studentek z rodzimego ośrodka akademickiego. Młode autorki, Karolina Paszek i Aleksandra Kułak, prezentują na łamach niniejszej publikacji swe pierwsze analizy naukowe dotyczące reportażu literackiego oraz współczesnego komunikatu reklamowego ukazanego przez pryzmat szesnastowiecznego emblematu.
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Konstrukcje budowlane kultury pucharów lejkowatych ze stanowiska Winniki-Lisiwka na zachodniej Ukrainie
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021) Rybicka, Małgorzata
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    The Funnel Beaker Culture in Ukraine
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021) Pasterkiewicz, Wojciech
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Archeologia archiwalna. Materiały Cesarskiej Komisji Archeologicznej do badań nad dziedzictwem materialnym Polski. Część I
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021) Dzik, Michał; Musin, Aleksandr
  • Obrazek miniatury
    Pozycja
    Mieszkać za granicą - pisać po polsku (emigracyjne tematy, dylematy i przyczynki)
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021-12-28) Wolski, Jan