W procesie transformacji, w porównaniu z ostatnią dekadą PRL, nie ma widocznej tendencji do modernizacji demograficznej, społecznej i gospodarczej, między innymi w zakresie pracy. W procesie transformacji wskaźnik migracji zmniejszył się, a zatem mobilność terytorialna ludności. Migracja skupiała się głównie w regionie centralnym (ZC) oraz w miastach i regionach określonych jako aglomeracyjne. Pod ich wpływem nastąpiły zmiany w mobilności siły roboczej, które stanowiły 75% migracji. Jego głównymi skutkami były zmiany działalności gospodarczej, główne źródła utrzymania, struktura zatrudnienia w sektorach ekonomicznych. Najbardziej dynamicznym czynnikiem wzrostu mobilności ludności w porządku terytorialnym był wzrost poziomu wykształcenia i kwalifikacji, w mniejszym stopniu zaś poszukiwanie pracy. Analiza migracji w okresie transformacji zaowocowała identyfikacją jeszcze jednego jej dominującego powodu, jakim są sprawy rodzinne. Równie widowiskowe wydaje się również, że w ruchu migracyjnym zdecydowanie dominuje migracja stała – nakierowana jednocześnie na najwyższy poziom mobilności terytorialnej charakteryzująca się migracją sezonową, głównie pod wpływem podnoszenia poziomu edukacji i rynku pracy.