Much of the recent „mainstream” literature on economic growth focuses on the role played by factors such as human capital, technical change and innovation, leaving somehow aside the crucial role which physical capital accumulation previously played in economic theory. As underlined in section one, a positive linkage between physical and human capital accumulation is however explicitly admitted by many „mainstream” endogenous economic growth theorists. They, however, accept either assumptions about physical capital accumulation presented in Solow model based on long run Say’s law validity or accept neoclassical factor demand functions, based on marginal productivity. In both endogenous and exogenous „mainstream” growth models, income inequalities are thus assumed to positively affect physical capital accumulation and partially or fully affect human capital accumulation as well. Second section presented heterodox arguments contesting both the concept of monotonous productive factor demand functions and the long run validity of Say’s law. It was, then, pointed out that in heterodox growth theory an independent, and much underestimated by „mainstream” authors, channel of economic growth endogenization can be found. Third section stressed that, once Keynesian long run physical capital accumulation pathdependency from short and long run evolution of aggregate demand and income distribution is considered, a strong positive relation between income inequalities reduction, technical change and both human and physical capital accumulation can be expected to follow. Integration of Keynesian and „mainstream” approaches was argued to could possibly increase the relevance of sources of endogenous growth present in both approaches and to reduce the inopportune long-short run divide still affecting economic theory.

Duża część współczesnej literatury głównego nurtu dotyczącej wzrostu gospodarczego, koncentruje się wokół roli kapitału ludzkiego, postępu technicznego oraz innowacji, zostawiając nieco na boku centralne znaczenie, które akumulacja kapitału fizycznego zajmowała w teorii ekonomicznej. Jak podkreślono w pierwszej części artykułu, istnienie pozytywnego związku pomiędzy akumulacją kapitału fizycznego i ludzkiego jest wyraźnie dopuszczane przez wielu teoretyków endogenicznego wzrostu gospodarczego głównego nurtu. Akceptują oni jednak założenia dotyczące akumulacji kapitału fizycznego przedstawione w modelu Solowa i oparte na długookresowym działaniu prawa Saya lub akceptują poprawność neoklasycznych krzywych popytu na czynniki wytwórcze, oparte na koncepcji krańcowej wydajności. W modelach głównego nurtu zarówno endogenicznego, jak i egzogenicznego wzrostu gospodarczego zakłada się więc, że nierówności dochodowe pozytywnie wpływają na akumulację kapitału fizycznego oraz, częściowo lub całościowo, również na akumulację kapitału ludzkiego. W drugiej części artykułu omówione zostały heterodoksyjne argumenty kwestionujące zarówno koncepcję monotonnych krzywych popytu na czynniki wytwórcze, jak i długookresową poprawność prawa Saya. Podkreślone zostało, że w heterodoksyjnej teorii wzrostu można znaleźć niezależny, a poważnie niedoceniony przez autorów głównego nurtu, kanał endogenizacji wzrostu gospodarczego. W trzeciej części uwypuklono, że wówczas, gdy bierze się pod uwagę keynesowską długookresową zależność ścieżkową akumulacji kapitału fizycznego od krótko- i długookresowej ewolucji popytu zagregowanego i podziału dochodu, można się spodziewać występowania silnej pozytywnej relacji pomiędzy redukcją nierówności dochodowych, postępem technicznym oraz akumulacją kapitału zarówno fizycznego, jak i ludzkiego. Stwierdzono dodatkowo, że integracja podejść keynesowskiego i głównego nurtu może zwiększyć znaczenie źródeł wzrostu endogenicznego obecnych w obydwu podejściach oraz zmniejszyć niekorzystny krótkookresowy i długookresowy podział wciąż obecny w teorii ekonomii.